Teraźniejsza Prawda nr 542 – 2017 – str. 42
przedstawiona w Netynejczykach i Gabaonitach. Na fakt, że Netynejczycy, szczególna grupa osób, jest typem innej szczególnej klasy w antytypie, a nie typem czegoś bezosobowego, jak np. nauk, wskazują wyraźnie następujące przesłanki: (1) są blisko i konsekwentnie łączeni z innymi klasami osób w typie – kapłanami, Lewitami, sługami Salomona, śpiewakami i tragarzami – a wszyscy oni są typami szczególnych klas; (2) szczególna klasa Gabaonitów (Joz. 9; 2 Sam. 21:1-9), ich prekursorów, jest typem szczególnej klasy „niewierzących w wieczne męki” [ang. „no-hellers”], „nieusprawiedliwionych sympatyków prawdy”, tj. „Obozowców Wieku Ewangelii” (E14, s. 237-240); (3) w małym (epifanicznym) antytypie są oni typem szczególnej klasy sług Bożych, „pielgrzymów pomocniczych” (E10, s. 161, 163 itd.); (4) samo znaczenie słowa nethinim, „oddani, poświęceni”, sugeruje klasę jednostek zarówno w typie, jak i antytypie (PT 1972, s. 13).
Joz. 9:27: „I postanowił je Jozue dnia onego, aby rąbali drwa, i nosili wodę zgromadzeniu, i do ołtarza Pańskiego aż do tego dnia, na miejscu, które by obrał”. Obowiązki Netynejczyków najprawdopodobniej obejmowały służbę „rąbania drew i noszenia wody” dla Przybytku Bożego. Zdaje się na to wskazywać fakt, że Jozue (9:27) wiele wieków wcześniej powierzył tę pracę Gabaonitom, choć służyli oni w ten sposób nie tylko Przybytkowi i Lewitom, ale całemu Izraelowi – „wszystkiemu zgromadzeniu” (w. 21). Służba Gabaonitów trwała przez wiele lat. W 2Sam. 21:1-9 czytamy o zabiciu wielu Gabaonitów przez Saula, o Dawidzie, który stanął w ich obronie i o odwecie na rodzinie Saula: „I był głód za dni Dawidowych przez trzy lata, jednego roku po drugim. Tedy szukał Dawid oblicza Pańskiego, któremu rzekł Pan: Dla Saula, i dla domu jego krwawego, przeto iż pomordował Gabaonity. […] I rzekł Dawid do Gabaonitów: Cóż wam mam uczynić? a czem was ubłagać, abyście błogosławili dziedzictwu Pańskiemu? […] I wydał je w ręce Gabaonitów, i powiesili je na górze przed Panem. I umarli oni siedmiu pospołu, a pobici są w pierwsze dni żniwa, na początku żniwa jęczmiennego” (w. 1, 3, 9). Po tym nie ma już w Piśmie Świętym dalszych wzmianek o Gabaonitach jako odrębnym narodzie.
Możliwe, że później zostali włączeni do Netynejczyków, powołanych przez Dawida i książąt do służby Lewitom (Ezdr. 8:20). To przypuszczenie jest poparte myślą, że Gabaonici i Netynejczycy pełnili podobną służbę wobec Lewitów w związku z Przybytkiem. Z drugiej strony, niektórzy Gabaonici są wymienieni oddzielnie od Netynejczyków w Ezdr. 2:20 (na marginesie) i Neh. 3:7; 7:25, ale nie jest jasne, czy byli to potomkowie Gabaonitów z czasów Dawida, czy po prostu Izraelici mieszkający w Gafoaon.
Szczególnie ważne jest, by usprawiedliwieni nadal byli zachęcani do poświęcania się, ale nie jako prospektywni członkowie Małego Stadka. Raczej powinno się ich zachęcać do poświęcenia jako ostatnich z przedtysiącletniego nasienia Abrahama, którzy jako Poświęceni Obozowcy Epifanii otrzymują oświecenie, pokrzepienie i pobudzenie Duchem świętym, lecz nie spłodzenie.
Od czasów panowania króla Dawida (1079-1039 p.n.e.) trwa długi okres łaski dla Gabaonitów – prekursorów Netynejczyków i Poświęconych Obozowców Epifanii. Od 1954 roku kandydaci do klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, święci w szerszym znaczeniu (gr. hagios – święci, oddani, poświęceni) mają być czujni i świadomi doniosłych wydarzeń, które mają miejsce wokół nich, i istotnego znaczenia tych wydarzeń. Czas najwyższy, aby cały lud prawdy był czujny i świadomy obecnej sytuacji w okresie Epifanii, albo Apokalipsy, w Czasie Ucisku. Wierzymy, że w świetle powyższych rozważań opartych na Piśmie Świętym, rozumie i faktach wszyscy poświęceni powinni z odpowiednią pokorą rozumieć swoje rzeczywiste stanowisko przed Panem – nie jako prospektywne Małe Stadko i Wielka Kompania, ale jako „poświęcający się między Wiekami” (TP 1983, s. 16).
Netynejczycy są wspomniani jako specjalni słudzy Lewitów, którym pomagali w służbie wokół Przybytku w czasach Dawida i Salomona, zanim zbudowano Świątynię Salomona, a także później w służbie w Świątyni. Czynili to również w okresie po wygnaniu i przy tej okazji zostali szczególnie wymienieni w Piśmie Świętym (okres ten rozpoczął się powrotem wygnańców po 70-letnim pustoszeniu ziemi, w odpowiedzi na dekret Cyrusa). Hebrajskie słowo nethinim oznacza „danych” lub „oddanych” i jest używane w Biblii na określenie grupy sług Przybytku i Świątyni podległych Lewitom. W Ezdr. 8:20 czytamy: „Nadto z Netynejczyków, których był postanowił Dawid i przedniejsi ku posłudze Lewitów, […] ci wszyscy z imienia mianowani byli”. Przekłady Rotherhama, ARV i inne poprawnie tłumaczą zaznaczone kursywą słowa jako był dał. Należy zauważyć, że słowo nethinim ma formę liczby mnogiej. Netynejczycy z Ezdr. 8:28 znali Boga. Najwyraźniej zostali wzięci w całości lub części spośród jeńców wojennych i ich potomków. Wskazują na to ich nie-hebrajskie imiona wymienione w wykazie w Ezdr. 2:43-54.
Chcemy zwrócić uwagę na różnicę określeń w stosunku do Lewitów. Byli oni „całkowicie oddani” – 4Moj. 3:9 (BW): „Lewitów oddasz Aaronowi i jego synom; będą mu oni całkowicie oddani jako dar od synów izraelskich”. Następnie w 4Moj. 8:16 (BWP) czytamy: „Zostaną bowiem całkowicie Mi oddani spośród synów Izraela. Wziąłem ich dla siebie zamiast wszystkiego, co jako pierworodne otwiera