Teraźniejsza Prawda nr 540 – 2017 – str. 9
zakończeniu przez Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych ich ziemskiego biegu, nasz Pan będzie kontynuował Swą specjalną pasterską opiekę nad Swym ludem za pośrednictwem Poświęconych Obozowców Epifanii (PT 1952, s. 43).
Skupmy się na określeniu „Małe Stadko” – 144 000 powołanych do tego przywileju poprzez ogólne powołanie Wieku Ewangelii, które zakończyło się w 1881 r. Jak wspomnieliśmy wyżej, br. Paul S.L. Johnson był ostatnim członkiem Małego Stadka, zatem po jego przemianie natury na ziemi nie pozostali już żadni członkowie Małego Stadka! Stwierdziliśmy także, że jedynie członkowie Małego Stadka mogli być drugorzędnymi prorokami, co doprowadza nas do właściwego wniosku, że nie ma już więcej na ziemi drugorzędnych proroków. Niektórzy mogą powiedzieć, że br. R.G. Jolly z pewnością był drugorzędnym prorokiem. Odpowiadamy, że rzeczywiście był! Jednak że utracił ten tytuł i związany z nim przywilej. Książka Pytań Present Truth, s. 1186 [531] – cytujemy: Chociaż byłem jednym z drugorzędnych proroków i miałem dzięki temu przywilej przemawiania do Kościoła Powszechnego (Małego Stadka), utraciłem to stanowisko, podobnie jak moje stanowisko w Świątnicy, kiedy w grudniu 1937 roku Pan objawił mnie jako utracjusza korony, i kiedy (zgodnie z naukami br. Russella) zostałem „odesłany na Dziedziniec”. Niezwłocznie zrezygnowałem z funkcji starszego zboru filadelfijskiego, gdyż nie chciałem w żadnym zakresie sięgać po władzę. Na podstawie ogłoszeń w PT można zauważyć, że od tamtego czasu br. Johnson nigdy już nie dał mi usług jako drugorzędnemu prorokowi, ani też sam takich usług nie pragnąłem. Dopiero na kilka lat przed śmiercią br. Johnsona i po wielu demonstracjach mojej wierności Panu w sytuacji, w której Pan mnie postawił, a także po udowodnieniu moich szczerych wysiłków w kierunku oczyszczenia się, br. Johnson wysunął mnie naprzód jako jednego z jego mianowanych pielgrzymów Epifanii. Tym sposobem przy wrócił mi urząd pielgrzyma – nie pielgrzyma kościoła powszechnego, którym byłem wcześniej mianowany przez „onego sługę”, ale pielgrzyma Epifanii, mianowanego teraz przez br. Johnsona. […] Moje późniejsze stanowisko jest następujące: Od śmierci ostatniego członka Małego Stadka, tj. Po słannika Epifanii, jestem Opiekunem Wykonawczym LHMM. Koniec cytatu (kursywa nasza).
Wielki Jehowa w Swej łaskawości zawsze zapewniał dla Swego poświęconego ludu konstruktywną postępującą prawdę według potrzeb. Zgodnie z tematem naszych rozważań rozumiemy Słowo Boże podane w Efez. 2:20: „Zbudowani na fundamencie Apostołów i proroków, którego jest gruntownym węgielnym kamieniem sam Jezus Chrystus”. W PT 1963 na s. 12, 13 br. Johnson wykazał, że (cytujemy): „wszyscy »drugorzędni prorocy «, jako kamienie węgielne Świątyni Bożej, muszą pochodzić z klasy Małego Stadka (E7, s. 285, 286, 291, 292; E9, s. 112, 119). Wybitnymi jednostkami spośród nich są oczywiście członkowie siedmiu gwiazd (Obj. 1:16, 20), w tym dwóch członków Posłannika Laodycei”. Br. Johnson stwierdził bardzo wyraźnie, że „członkowie gwiezdni mieli wykonywać pełną służbę wobec Małego Stadka aż opuści ono świat, a on sam miał być ostatnim członkiem gwiezdnym i członkiem Małego Stadka (E10, s. 142, 610, 665)”.
W Książce Pytań Present Truth na s. 1188 [531] stwierdziliśmy jasno i dobitnie, że drugorzędni prorocy byli mianowani wyłącznie przez onego sługę, Pastora C.T. Russella. Zakończymy te bardzo jednoznaczne myśli pytaniem. Czy pielgrzymi mianowani przez br. Johnsona byli drugorzędnymi prorokami? Cytujemy: Nie. Br. Johnson nigdy nie twierdził, że mianował jakiegoś drugorzędnego proroka w Małym Stadku. Przeciwnie, często stwierdzał, że wszyscy z nich byli mianowani przez „onego sługę”. Br. Johnson wyznaczał pielgrzymów jedynie „dla celów Epifanii” i pracowali oni pod jego bezpośrednim nadzorem jako jego pomocnicy w wypełnianiu misji epifanicznej. Niektórzy z nich bez wątpienia byli członkami Małego Stadka, a inni członkami Wielkiej Kompanii, Młodocianych Godnych lub zostawali odrzuceni. Koniec cytatu (kursywa nasza).