Teraźniejsza Prawda nr 539 – 2016 – str. 51
— cudzołóstwem, wszeteczeństwem, kradzieżą, obmową, chciwością, nienawiścią, złymi podejrzeniami, złymi mowami itd., uległszy tym rodzajom zła, czują się nieszczęśliwi?
Jest też samolubna i światowa radość wynikająca z ulegania wrodzonym samolubnym i światowym skłonnościom wynikającym z poczucia własnej godności, opinii drugich, cielesnych wygód, życia i pokarmu, kwestii związanych z płcią, rodziną, domem, przyjaciółmi i ojczyzną. Choć większa część ludzi może przeżywać te rodzaje radości w bezgrzeszny sposób, w najlepszym wypadku są one przemijające i przynoszą rozczarowanie. Można je wykorzystywać w służbie na rzecz prawdy i sprawiedliwości, mogą one też dawać wyższy stopień radości niż wtedy, gdy ulegają im osoby naturalnie samolubne i światowe. Jednak nawet w swych najlepszych przejawach nie dorównują duchowej radości, którą Bóg daje Swym wiernym dzieciom. Jest to radość, którą Bóg nazywa „weselem Pańskim” (Neh. 8:10-12). Opiera się ona na naszych duchowych wartościach, tj. na osobach, charakterach, słowach, dziełach i urzędach Boga i Chrystusa.
„Wesele Pańskie” jest ośrodkiem naszych błogosławieństw i przywilejów związanych (a) z Bogiem, jako naszym Stwórcą, Dostarczycielem, Odkupicielem, Nauczycielem, Usprawiedliwicielem, Uświęcicielem i Wyzwolicielem, (b) z Jezusem jako naszym Prorokiem, Dawcą Okupu, Kapłanem, Orędownikiem, Usprawiedliwicielem, Głową, Zbawicielem, Wodzem, Lekarzem, Królem, Panem, Sędzią, Oczyścicielem, Rafinatorem i Pasterzem, (c) z rodziną Bożą jako Jego synami, braćmi Jezusa i świętymi, (d) z krokami prowadzącymi do zbawienia – oświeceniem, pokutą, wiarą, usprawiedliwieniem, naszym powołaniem, zwycięstwem w naszych bitwach, (e) ze światem jako odbiorcą obecnie oświecenia, a w przyszłości wyzwolenia spod klątwy, (f) z ostatecznym obaleniem złych zasad i ich wykonawców, (g) z ostatecznym tryumfem dobrych zasad i ich wykonawców oraz (h) z wiecznym życiem i błogosławieństwami dla dobrych. Te rodzaje radości nie są przemijające, niezadowalające i rozczarowujące. Są natomiast wieczne, zadowalające, tryumfujące i dające nieprzemijającą radość.
Przeanalizujmy obecnie składniki radości. Jest to łaska trzeciorzędna, stanowi więc kombinację innych łask. Pierwszą z nich jest wiara, która jest umysłową oceną Boga i Chrystusa w ich osobach, charakterach, słowach i czynach i spoleganiem serca na nich. Wiara wywołuje radość w umyśle i sercu poprzez objawienie, które daje umysłowi oraz pokój i zadowolenie, które daje sercu, pozwalając umysłowi i sercu odpoczywać na tych uczuciach z czterech wymienionych punktów widzenia. Kolejnym elementem radości jest nadzieja, która wywołuje szczęście dzięki pragnieniu i oczekiwaniu dobra. Ponad wszystkie łaski miłość, która jest w życzliwej jedności z Boską sprawiedliwością, rozkoszuje się poświęcaniem się w szerzeniu tychże i w samej swej istocie jest głównym składnikiem radości. Posłuszeństwo wobec Boga i Chrystusa, wymagane przez dobre zasady, ma błogi wpływ na serce i umysł oraz pobudza je do radości. Pobożność – jako obowiązkowa miłość do Boga – dostarcza głównej podstawy sprawiedliwej radości, a braterska miłość – obowiązkowa miłość do bliźniego – przyczynia się do wytwarzania radości poprzez uczucie zadowolenia wzbudzane w stosunku do drugich. Pokój także jest szczególnym składnikiem radości, stanowiąc niezbędną podstawą do jej praktykowania.
Bóg ukształtował człowieka w taki sposób, że wszystkie praktykowane przez niego niższe i wyższe pierwszorzędne uczucia i łaski tworzą elementy radości. On tak uwarunkował nasze uczucia, że gdy są one praktykowane zgodnie ze sprawiedliwością i miłością, pobudzają radość do działania; szczególną bowiem cechą każdego z naszych uczuć jest napełnianie nas radością poprzez wyrażanie właściwych emocji.
Stopnie radości korespondują z „czasami i chwilami” chrześcijańskiego życia – jej rodzaje i siła wahają się stosownie do danej płaszczyzny życia chrześcijanina. Te płaszczyzny to oświecenie, usprawiedliwienie, uświęcenie i wyzwolenie. Każda z nich ma swoje charakterystyczne radości.
W usprawiedliwieniu radości człowieka wynikają z pewności, że Bóg przebaczył mu jego grzechy, Chrystus przypisał mu Swą sprawiedliwość, a Bóg ma z nim społeczność i udziela mu wzrostu w sprawiedliwości. Cóż to za przywilej dla poświęconych! Mogą oni stawać się każdego dnia coraz bardziej, bardziej i bardziej usprawiedliwieni, coraz bliżsi sprawiedliwości. Jak może to nie wywoływać radości w poświęconym umyśle, sercu i woli?
W uświęceniu radości jednostki wypływają z faktu, że otrzymała ona przywilej pozostawania martwą dla siebie i świata, a żywą dla Boga; że ma zaszczyt kłaść życie na korzyść postępu Boskiego planu; że w duchu ma możliwość kultywowania trzech rodzajów uczuć i łask, a następnie ich wzmacniania, równoważenia i krystalizowania. Radości uświęcenia opierają się także na nadziejach dla wybranych i niewybranych, a sięgają szczytu w relacjach z Bogiem i Chrystusem.
W wyzwoleniu radości chrześcijanina mają źródło w pewności i fakcie, że Chrystus prowadzi go do zwycięstwa w walce z grzechem, błędem, samolubstwem i światowością, których przeciwko niemu używają Diabeł, świat i ciało, zarówno w indywidualnych bitwach, jak i w całej walce ogólnie. Największą radością chrześcijanina jest świadomość,