Teraźniejsza Prawda nr 537 – 2016 – str. 24
Było powiedziane, że na jednego zachowanego przypadał tysiąc tych, którzy odpadli. Ci ostatni, z powodu nieposłuszeństwa wobec Pana, odrzucili Go i stracili swoje częściowe usprawiedliwienie – ono nigdy nie zostało ożywione. Podobnie ci, którzy dokonali zupełnego poświęcenia, zostali poddani surowym próbom i jeśli okazali się niewierni, nie pozostali członkami Królewskiego Kapłaństwa. Nastąpiło dostosowanie spraw! Nie oznaczało to jednak, że te jednostki były niegodne jakiejś innej szansy służenia PANU. Mieli oni być reprezentowani w klasie Lewitów. Wszyscy Lewici poświęcali się Bogu. Jednak „więcej niż zwycięzcy” byli tymi wybranymi, tymi, którzy wytrwali w próbach i okazali się wierni. Ci natomiast, którzy nie wytrwali w tych próbach, zostali wyrzuceni ze stanu zobrazowanego w Świątnicy, który jest „złotym” stanem i przedstawia Boską naturę.
Cytat: „Będąc pozbawieni przywilejów należnych Kapłanom, opuszczą ten stan i będą posiadać jedynie stanowisko usprawiedliwienia, które – jeśli w nim pozostaną – uczyni ich godnymi życia wiecznego. Jednak nie będzie to życie ludzkie, ponieważ to życie oddali, aby stać się Kapłanami. Ich porażka przenosi ich ze stanu Świątnicy z powrotem w stan Dziedzińca. W Świątnicy będą tylko Kapłani. Na Dziedzińcu będą tylko Lewici. Jednak nawet wybrani, choć odłączeni w swych umysłach, jako osoby będą zmieszani z innymi. Zatem Dziedziniec w tej ostatniej analizie reprezentuje spłodzonych z Ducha, jako odłączonych od świata. Ich ożywione usprawiedliwienie jest pokazane w białych szatach i białych zasłonach, które oddzielają ich od Obozu. Wielka Kompania nie jest zatem przedstawiona w Obozie, ale jest związana z Kapłanami. Białe, lniane zasłony Dziedzińca były zawieszone na srebrnych haczykach. Klasa ta była reprezentowana przez „srebro” w odróżnieniu od jednostek pokazanych w „złocie” Świątnicy Świętej i Najświętszej” [koniec cytatu (R4745)].
Choć stan Dziedzińca zdaje się przedstawiać (w 1911 r.) wszystkich, którzy przystępowali do Boga, pragnęli harmonii z Nim i miłowali sprawiedliwość, to wydaje się, że przy zakończeniu tego Wieku nastąpiło dostosowanie spraw. Z tego powodu wszyscy, którzy nie doszli do punktu zupełnego poświęcenia się i spłodzenia z Ducha i nie mieli należeć do domu wiary i „Kościoła Pierworodnych” w sensie absolutnym, wyszli na zewnątrz i nie byli już uważani za przebywających na Dziedzińcu. Tymczasem klasa, która już się poświęciła – przedstawiła swe ciała „ofiarą żywą” (Rzym. 12:1), otrzymała spłodzenie z Ducha i przez pewien czas cieszyła się przywilejami członków Ciała Chrystusowego – a następnie nie zdołała utrzymać swego stanowiska, jest pokazana jako odrębna od klasy „małego stadka” przy końcu Żniwa Wieku Ewangelii. Najwyraźniej ich stan jest odtąd przedstawiony w stanie Dziedzińca.
LHMM wydał dwie główne serie książek, które są ze sobą mniej lub bardziej związane: WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO i EPIFANICZNE WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO, i są one prawdą z różnych punktów widzenia. Gdyby umiłowany autor pierwszej serii przewidział ukazanie się drugiej, mógłby w zgodzie z faktami odpowiednio zatytułować swoją serię PARUZYJNE WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO, gdyż takimi one są. Pod takim tytułem wzajemna relacja tych dwóch serii WYKŁADÓW byłaby łatwo dostrzegalna. Ponieważ specjalnym dziełem Paruzji było dokończenie rozwoju Maluczkiego Stadka, nauki prawdy tamtego czasu naturalnie skupiały się na Chrystusie i Kościele.
Epifania natomiast jest czasem rozwoju Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych, stąd nauki prawdy tego okresu naturalnie koncentrują się na tych dwóch klasach – dostosowanie spraw. Prawda paruzyjna jest ważniejszą z tych dwóch powyższych, gdyż klasa, której była ona dana, jest zdecydowanie najważniejszą klasą w Boskim planie. Prawda paruzyjna jest jednocześnie podstawą prawdy epifanicznej – ta druga jest zbudowana na pierwszej, stanowi jej rozwinięcie i jest z nią w harmonii. Prawda epifaniczna kłania się w poddaństwie prawdzie paruzyjnej we wszystkich kwestiach prawdy będącej na czasie w Paruzji.
Z tego względu rzeczy niebędące na czasie nie mogą być dostrzeżone, dopóki nie przyjdzie na nie czas, podczas Paruzji nie mogły być widoczne prawdy specyficzne dla Epifanii. Gdy w 1914 roku zakończyła się Paruzja, z prawd paruzyjnych – tj. z prawd potrzebnych do rozwoju Maluczkiego Stadka – zostały usunięte wszelkie błędy. Jednak na tej samej zasadzie nie wszystkie błędy zostały do tego roku usunięte z kwestii odnoszących się do Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych. Nastąpiło to do 1954 roku, a obie te rzeczy były odpowiednio pokazane