Teraźniejsza Prawda nr 537 – 2016 – str. 22

W przeciwieństwie do tego poświęceni wierzący, mimo że byli kiedyś nieprzyjaciółmi przez złe uczynki, nie są już nimi, choć nadal są niedoskonali. Bóg, który czyta serca, obchodzi się z nimi z tego punktu widzenia i prowadzi ich do Chrystusa, aby zasługa Jego ofiary mogła zrównoważyć winę ich grzechu i niedoskonałych uczynków.

      Nasz Pan przeznaczył dla Godnych błogosławione dziedzictwo duchowe. Lecz dla Poświęconych Obozowców Epifanii również przewidział błogosławione dziedzictwo po Tysiącleciu – dziedzictwo wśród restytucjonistów – „Ale połowie pokolenia Manasesowego dał był Mojżesz osiadłość w Basan, a drugiej połowie jego dał Jozue dział z bracią ich z tej strony Jordanu na zachód słońca […]” (Joz. 22:7). Poświęceni Obozowcy Epifanii najwyraźniej będą najwyższą klasą wśród restytucjonistów, pokazaną także w typie Miriam (2Moj. 15:20, 21; E11, s. 293; TP ‘78, s. 56). Bóg, poprzez Jezusa, zleje liczne i obfite błogosławieństwa także na nich.

      Tym poświęcającym się w Epifanii jednostkom oferuje On możliwość chwalebnej, doskonałej ziemskiej egzystencji w Pośredniczącym Królestwie oraz wiecznego życia, jako członkowie klasy antytypicznej Miriam (2Moj. 15:20, 21), najwyższej klasy na ziemi w okresie po Tysiącleciu. Z miłością nakłaniamy cały poświęcony lud Boży – odpowiednio do miejsca poszczególnych jednostek w Jego planie – do zachowania wierności aż do końca, gdyż darem i nagrodą za to będzie wieczne życie w Jego Królestwie.

      W analizie 2Moj. 15:1-21 chór Alleluja symbolicznych niebios i ziemi rozpoczyna się w antytypie po obaleniu upadłych aniołów i odstępczych ludzi przy końcu Małego Okresu (2914). Mojżesz (w. 2Moj. 15:1) jest typem Jezusa i Kościoła jako natchniony przez Boga kompozytor tego cudownego hymnu zbawienia. Dzieci (dosłownie synowie – mężczyźni) Izraela, które przyłączyły się do tej pieśni, reprezentują Starożytnych Godnych, Młodocianych Godnych i Wielką Kompanię, a także bardzo prawdopodobnie pokutujących i przywróconych do łaski aniołów – cztery klasy duchowe (a bardzo prawdopodobne, że będzie ich pięć) wezmą udział w chórze Alleluja w niebie. Natomiast Miriam i inne kobiety izraelskie (w. 2Moj. 15:20, 21) są typem dwóch ziemskich klas – Miriam, która przewodziła pozostałym kobietom w pieśni, to w antytypie quasi-wybrani, „wierzący Żydzi, którzy w czasach Starego Testamentu nie byli wystarczająco wierni, by stać się Starożytnymi Godnymi, a w Wieku Ewangelii nie byli wystarczająco wierni, by być przeniesionymi od Mojżesza do Chrystusa, jak również wierzący poganie w czasie Wieku Ewangelii, którzy pomimo wierności do śmierci w usprawiedliwieniu nie poświęcili się […]”. Pozostałe kobiety przedstawiają niewybranych – niewierzących Żydów i pogan z czasów sprzed Tysiąclecia – którzy staną się wiernymi jako restytucjoniści. Tak jak Miriam przewodziła innym kobietom w śpiewaniu pieśni, a one wtórowały jej w refrenie, tak quasi-wybrani Poświęceni Obozowcy Epifanii, najwyższa klasa wśród restytucjonistów, będą przewodzić w chórze Alleluja na ziemi, a niewybrani – drugorzędna klasa restytucjonistów – będą im wtórować w śpiewaniu tego wspaniałego hymnu.

      Jak widzimy z powyższego badania, 2Moj. 15:1-21 opisuje pieśń zwycięstwa i chwały dla Jehowy po wyzwoleniu przez Niego Jego ludu – Izraela – z Egiptu i obalenia faraona i jego zastępów. W antytypie rzecz dzieje się pod koniec Małego Okresu, po zniszczeniu Szatana i jego zastępów (E11, s. 276, par. 2). Izraelscy mężczyźni, którzy śpiewali tę pieśń z wersetów 1-19, reprezentują zbawione klasy duchowe, a izraelskie kobiety, śpiewające tę pieśń zgodnie z opisem zawartym w wersetach 20, 21, przedstawiają klasy restytucyjne. Zwróćmy uwagę, że Miriam w tym kontekście nie jest nazywana siostrą Mojżesza, a siostrą Aarona (w. 20). Mojżesz przemawiał za pośrednictwem Aarona, stąd rozumiemy, że na czas Tysiąclecia i Małego Okresu Aaron jest typem Starożytnych i Młodocianych Godnych jako narzędzi mówczych Chrystusa pomiędzy ludźmi. Zgodnie z tym „prorokini Miriam”,

poprzednia strona – następna strona