Teraźniejsza Prawda nr 533 – 2015 – str. 25
królestwa szatana oraz panowania grzechu i śmierci, z inauguracją królestwa Mesjasza oraz jego panowania sprawiedliwości i wiecznego życia”.
W tym okresie przejściowym zachodzi wiele dostosowujących zmian. Lewici na Dziedzińcu składali się z dwóch klas: antytypicznych Lewitów po 1954 roku – członków Wielkiej Kompanii a także Młodocianych Godnych (tych poświęcających się W 40-letnim okresie Paruzji – 1874-1914 – dla których nie było koron) oraz tych poświęcających się w ciągu 40 lat Epifanii W ograniczonym sensie, W latach 1914-1954. Następny moment przejściowy nadszedł 14 lutego 1979 r., kiedy to zmarł ostatni dobry Lewita (z Wielkiej Kompanii), a na Dziedzińcu pozostała tylko jedna klasa lewicka. Usprawiedliwieni z wiary i ci spośród nich, którzy poświęcają się po 1954 roku, Obozie. Wierni bracia oświeceni Epifanią poddawali i poddają się tym przejściowym zmianom i dostosowywaniu, W miarę jak Pan ich dokonywał i dokonuje oraz objawiał i objawia je przez swoje Słowo i opatrznościowe kierownictwo.
Spoglądając teraz, W 2015 roku, na sytuację W Obozie po 1954 r., widzimy że jest także o wiele więcej braci, którzy poświęcili się po jesieni 1954 r., przebywających w Obozie jako Poświęceni Obozowcy Epifanii. POE będący W prawdzie są najwyższą klasą antytypicznych Netynejczyków, którzy służą W sympatyzującej jedności ze swoimi braćmi z Młodocianych
Godnych, czyli z antytypicznych Lewitów na Dziedzińcu. Co więcej, są oni bardzo blisko spokrewnieni z Młodocianymi Godnymi, gdyż jedni i drudzy należą do tego samego antştypicznego pokolenia Manassesa. Pragniemy zwrócić uwagę na postępujący okres przejściowy, by dokładnie zbadać i porównać zastosowanie Słowa Bożego przed i po 1954 roku. Rozumiemy, że przez Wszystkie kolejne wieki aż do dziś Bóg używa tej metody – Bóg wyszukuje wybrane naczynia, by podawały teraźniejszą prawdę.
W E11 na stronie 340 czytamy: Bóg daje Jezusowi zrozumienie prawd na czasie dotyczących tych stanów. Jezus podaje to zrozumienie na czasie posłannikom Paruzji i Epifanii, rozważającym te sprawy. Oni przekazują je kapłaństwu, od którego dociera ono do Lewitów, którzy z kolei razem z Kapłanami przekazują je Obozowcom […]”. Nasz wielki Bóg Jehowa ustanowił postępujące zarządzenia W zakresie rozpowszechniania swego Słowa. W PT 1983, str. 79, możemy przeczytać: „Odkąd Kościół Pierworodnych Wieku Ewangelii opuścił ziemię, poświęcający się obecnie – Poświęcający się Między Wiekami – są miejscem Boskiego mieszkania, spotykania się z ludem i błogosławienia go. To na nich spoczywa antytypiczny słup obłoku i ognia – prawda na czasie i jej duch – i to oni są ich kustoszami (deponentami)”. Jest znów wiele dowodów na to, że Świecko-Domowy Ruch Misjonarski (LHMM) jest tym kustoszem! Rozważmy teraz kilka myśli na temat okresu przejściowego.
W Biblii dziewice reprezentują poświęconych (Ps. 45:14,15; Obj. 14:4; PnP 1:3; 6:8; pol”. Obj. 7:9; 2 Kor.11:2; patrz E 17, str. 284). W E 6, str. 575, W odniesieniu do ,,kobiet, które ogłaszają wieści” (Ps. 68:11, tłum. dosł. z American Revised Version) br. Johnson stwierdził: ,,Rozumiemy myśl sprzed 1954 r. następująco: Kobiety są tu symboliczne. Odnoszą się do poświęconych, którzy stanowią lub ostatecznie będą stanowić Małe Stadko jako jedną symboliczną kobietę, Wielką Kompanię jako 60 symbolicznych kobiet i Młodocianych Godnych jako 80 symbolicznych kobiet. Łącznie kobiety te opisane są W PnP 627,8, podczas gdy indywidualnie są to ,panny bez liczby” z w. 7”. Oczywiście dotyczy to tego czasu W Epifanii, gdy Małe Stadko było jeszcze W ciele. Na temat Małego Stadka w tym okresie br. Johnson napisał (E11, str. 708): ,Jedną z jej [Małego Stadka] sfer pracy jest 60 grup Wielkiej Kompanii (sześćdziesiąt żon królewskich) i 80 grup Młodocianych Godnych (osiemdziesiąt nałożnic), a W obydwu klasach tylu poświęconych, że nikt nie może ich zliczyć (panien bez liczby; Obj. 7:9)”. W czasie ziemskiej wędrówki Małego Stadka W Epifanii były tylko dwie inne klasy poświęconego ludu Bożego – Wielka Kompania i Młodociani Godni. Tłumacząc PnP 6:9, br. Johnson stwierdził W E11, str. 709: „Wielka Kompania jako jednostki i jako córki Boga (2Kor. 6:18) zrozumiała ją [Małe Stadko], ujrzawszy ją córki, bardzo dobrze się o niej wyrażały (błogosławioną nazwały), co uczyniło także 60 grup Wielkiej Kompanii (żony królewskie) oraz 80 grup Młodocianych Godnych (nałożnice); bardzo dobrze mówili o niej (chwaliły ją)” (por. E10, str. 274). W PnP 6:8, 9 mamy zatem wymienione trzy klasy poświęconego ludu Bożego dopełniające swego biegu doczesnego życia – Małe Stadko, Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych. To było zadowalające zastosowanie na czas przed 1954 r.
W październiku 1954 r. zakończyło się powołanie do Młodocianych Godnych (E10, str. 114; PT ’58, str. 91-93) i rozpoczęło się budowanie epifanicznego Obozu Przybytku, W odróżnieniu od Dziedzińca (PT ’59, p. 56). Od tamtego czasu powoływana jest inna klasa – Poświęceni Obozowcy Epifanii – która jest przygotowywana jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych W ziemskiej fazie Tysiąc- letniego Królestwa. Są oni pierwszymi poświęconymi spośród quasi-wybranych, “piątego rzędu nasienia Abrahama” (E11, str. 293; E12, str. 185, 188; PT “57, str. 20-27; PT ’70, str. 59). Zatem w czasie od zakończenia Wniebowzięcia Oblubienicy Chrystusa (pozostawiamy następujące stwierdzenie, by ukazać postępujące zmiany okresu przejściowego), pozostały trzy klasy dopełniające swojego biegu doczesnego życia – Wielka Kompania, Młodociani Godni i Poświęceni