Teraźniejsza Prawda nr 529 – 2014 – str. 19
pewną miarę rozwoju w jednym zarysie naszego rozwoju po czym ta miara rozwoju jest poddawana próbie; następnie otrzymujemy dalszy wzrost w tym samym, lub być może w innym zarysie, który z kolei jest poddawany próbie, dzieje się to w różnej kolejności zależnie od danej jednostki. Proces ten często powtarza się setki razy w różny sposób w każdej fazie i łasce charakteru. Nie rzadko w danej jednostce kontynuuje się proces wzrastania w uświęceniu w pewnym aspekcie charakteru, podczas gdy na innych punktach jest ona jednocześnie poddawana próbom, dlatego też często dochodzi do przemieszania czasowego procesu uświęcenia w pewnych zarysach oraz procesu wybawiania w innych zarysach.
Wiara uświęcenia różni się bardzo od wiary usprawiedliwienia, nie tylko w kwestii prawd na których się opiera oraz obietnic, których się trzyma, lecz różni się również swoimi czynami, bowiem nie działa w oparciu o taki stopień widzenia, o jaki działa wiara usprawiedliwiająca, bowiem działa prawie całkowicie opierając się na wierze tam, gdzie prawie całkowicie brak jest widzenia. Ta pierwsza rezygnuje z tego, o czym wie, iż jest szkodliwe i praktykuje to, o czym wie, iż jest słuszne, podczas gdy ta druga często rezygnuje z tego, co jest dobre z ludzkiego punktu widzenia i czyni to, o czym wie, iż jest niekorzystne z ludzkiego punktu widzenia. Dla tego też ufa tam, gdzie nie może wyraźnie dostrzec, podczas gdy wiara usprawiedliwiająca ufa tam, gdzie w dużej mierze dostrzega. Wiara uświęcająca obejmuje dużo więcej samozaparcia oraz tłumienia ludzkich pragnień i aspiracji niż wiara usprawiedliwiająca.
POKÓJ Z BOGIEM POKÓJ BOŻY
Również pokój, jakiego osiągnięcie umożliwia te mu, który ją przejawia, bardzo się różni. Wiara usprawiedliwiająca prowadzi do „pokoju z Bogiem” (Rzym. 5:1) tak jak wyjaśniono powyżej, podczas gdy wiara uświęcająca, zachowując ten pokój, dodaje „pokój Boży” (Filip. 4:7) pośród procesów rozwijania, czyli wzrastania. Jezus mówi: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję” (Jana 14:27). Świat, nawet znajdując się w stanie ograniczenia klątwą, ma w wielu przypadkach swój rodzaj pokoju, bowiem jeśli życzliwie usposobiona osoba światowa jest zdrowa, dobrze jej się powodzi, ma dobrą rodzinę, dom, przyjaciół i jest popularna oraz użyteczna, cieszy się wtedy najlepszym pokojem, jaki może dać świat. Jednakże w najlepszym przypadku kończy się on wraz z tym życiem, a w najgorszym przypadku niedolą podczas tego życia.
Jednakże pokój uświęcenia jest zupełnie inny, bowiem świat nie może go ani dać, ani odebrać. Nie opiera się on na ziemskiej pomyślności ani jej braku. Opiera się na wyżej wspomnianych dwóch z trzech obietnic przymierza związanego przysięgą, które są równie niewzruszone jak Słowo Boże i Przysięga (Żyd. 6:16-20) nic we wszechświecie nie może być bardziej nie wzruszone. Dobrze nazywa się pokojem Bożym, bo wiem jest tym samym rodzajem pokoju w naszym sercu, jaki Bóg ma w Swoim sercu, pokojem, który przechodzi wszelkie ludzkie zrozumienie (Filip. 4:7)
Pokój Boży słodko opiera się na Boskiej obietnicy, mówiącej, iż da On jego posiadaczowi nowy umysł, serce i wolę w tym życiu. Dlatego też nie martwi się tym, że Bóg nie dotrzyma Swojej obietnicy i nie martwi się myśleniem o tym, że zawiedzie, bowiem nic takiego się nie stanie, o ile dokładać będzie starań, by być posłusznym. Taką samą postawę przejawia w kwestii otrzymania nowego ciała i udziału w błogosławieniu rodzaju ludzkiego. Nie martwi się, bowiem powierza swoją sprawę PANU.
Wszyscy poświęceni wiedzą, że Plan Boży zostanie pomyślnie zrealizowany, że ostatecznie zło i niepoprawnie źli zostaną zniszczeni, i że tylko dobro i dobrzy będą trwać w doskonałości na wieki. Skoro Bóg nie martwi się o wynik Swego Planu, lecz zachowuje doskonałą pogodę ducha, spokój, odpoczynek w nim, tak samo wierni poświęceni co do samych siebie w relacji do Boskiego Planu oraz co do tego Planu jako całości, zachowują pogodę ducha, spokój i odpoczywają w nim. Cieszą się pokojem Bożym, który przewyższa wszelki rozum pośród doświadczeń rozwijających ich w wierze uświęcającej. Nasz werset również sugeruje ten pokój, ten odpoczynek dla uświęconego wierzącego, który w uświęceniu może mieć taki pokój, ponieważ jest martwy dla siebie i świata, a żywy dla Boga.
WIARA I ODPOCZYNEK WYBAWIENIA
Trzecim rodzajem wiary i odpoczynku jest wiara i odpoczynku wybawienia, którego szczególny pokój wypływa z jego szczególnego rodzaju wiary. Wiara wybawienia, podobnie jak wszystkie inne rodzaje wiary, składa się z umysłowej oceny i polegania sercem, lecz nie tego rodzaju, który jest praktykowany w usprawiedliwieniu i nie te go rodzaju, który jest przejawiany w uświęceniu. W swej umysłowej ocenie posiada ona swój własny rodzaj wiedzy, zrozumienia i wierzenia, które różnią się od takich elementów wiary usprawiedliwienia i wiary uświęcenia. W swym poleganiu sercem posiada ona swój własny rodzaj pewności, przyswojenia i reagowania,