Ponadto dla Maluczkiego Stadka emblematy przedstawiały przywilej uczestniczenia z Panem w Jego ofiarniczym kielichu, w ofierze za grzech (lecz nie w Okupie). „Kielich błogosławienia, który błogosławimy, czyż nie jest społecznością [wspólnym zjednoczeniem, uczestnictwem, partnerstwem] krwi Chrystusowej? Chleb [bochenek], który łamiemy, czyż nie jest społecznością ciała Chrystusowego?” (1Kor. 10:16, 17). To szczególne znaczenie stosowało się wyłącznie do Maluczkiego Stadka, ponieważ innym nie udzielono przywileju udziału w Ofierze za grzech. Uznając to, niespłodzeni z Ducha poświęceni nie symbolizują tego w swym uczestnictwie w Wieczerzy. Jednakże to nie oznacza, że nie powinni odczuwać jedności i duchowej bliskości z Panem oraz ze wszystkimi, którzy są naprawdę Jego.

      Kończąc usługę Wieczerzy odpowiednią pieśnią chwały (zwykle 341), powinniśmy unikać zbędnych rozmów oraz utrzymywać tę „duchową bliskość” przez myśli odnoszące się do tego wielkiego wydarzenia, które właśnie upamiętniliśmy oraz podążać w myślach za naszym Panem do Getsemane, a następnego dnia na Kalwarię, myśląc w międzyczasie o tym, jak niewiele możemy zrobić, by okazać naszą miłość do Niego oraz postanawiając, że będziemy bardziej staranni w wykorzystywaniu każdej godziny i każdej minuty naszego wpływu w Jego służbie, zarówno w tym Pamiątkowym okresie, jak i w każdym innym czasie.

Niech każdy z nas stoi na straży przed sztuczkami szatana. Przybliżmy się nie tylko do rocznicy cierpień naszego Pana, lecz także do zdrady Judasza i fałszywego pocałunku oraz pytania: „Czy to ja?” Niech każdy zbada swoje serce i sprawdzi, czy jest ono w takiej postawie miłości i oddania dla Pana i każdego z Jego poświęconych naśladowców, że może mieć społeczność z Panem oraz wszystkimi, którzy są prawdziwie Jego. W każdej innej postawie jest niebezpieczeństwo, że szatan wejdzie tam (Łuk. 22:3) i że rezultatem tego będzie, iż „ostatnie rzeczy tego człowieka [będą] gorsze niż pierwsze” (Mat. 12:45; Łuk. 11:26).

      Czuwajcie i módlcie się, abyście nie weszli w pokuszenie (Mat. 26:41). Niech Bóg błogosławi nas wszystkich w tym czasie i w tym najbardziej uroczystym wydarzeniu! Prosimy o szybkie przysyłanie nam sprawozdań z Pamiątki, włączając tych, którzy uczestniczą tylko z Panem.

CHRYSTUS NASZA PASCHA

Upamiętniając miłość Zbawcy
Obchodzimy tę prostą ucztę,
W której każde poświęcone serce
Jest mile widzianym gościem.
Przez wiarę bierzemy życia chleb,
Który to symbolizuje;
Ten kielich na dowód Jego krwi –
Naszej kosztownej ofiary.
Ten kielich będzie przypominał nam godzinę,
Gdy Ty uczynisz nas wolnymi;
Wkrótce, z nową radością w Królestwa mocy,
Będziemy, Panie, pić Go razem z Tobą!
Jak wspaniała radość będzie naszym udziałem
Na wieki, Panie, z Tobą!
Przyodziana w naszego zmartwychwstania moce,
Twoja chwała nieskończona będzie.

PT '14,6-8;

ZARZĄDZENIA DOTYCZĄCE PRZYWÓDCÓW

[Poniższe rozważania są oparte na 5 Mojżeszowej, 17 rozdział]

      Chcemy rozważyć zarządzenia dotyczące prawnych kwestii i pewnych prywatnych oraz społecznych praw i obowiązków, odnoszących się szczególnie do tych, którzy byli i nadal są powoływani przez Boga podczas panowania grzechu i śmierci. Bóg wybiera przedtysiącletnie poświęcone potomstwo Abrahama (Swych Starożytnych Godnych, Maluczkie Stadko, Wielką Kompanię, Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii) do szczególnych zaszczytów, przywilejów i błogosławieństw, włączając w to pewne sposobności służby w nadchodzącym Królestwie, w celu ostatecznego błogosławienia wszystkich rodzin ziemi. Te wybrane jednostki muszą być szczególnie rozwinięte i wypróbowane, aby były uznane za godnych takiego wywyższenia; „Modlimy się zawsze za was, aby Bóg nasz uznał was za godnych powołania tego i wypełnił z mocą wszystkie dobre upodobania Swojej dobroci i dzieło wiary” (2Tes. 1:11, KJV; Żyd. 11:38 i Obj. 3:4).

      Antytypicznie Jezus podczas Paruzji (1874-1914) i Epifanii (1914-1954) poinstruował Swój lud jako całość, aby przestrzegali tych samych ogólnych

poprzednia strona – następna strona