PAMIĄTKA ŚMIERCI NASZEGO PANA

      Nieliczne i pełne prostoty są pamiątki prawdziwego Kościoła, w przeciwieństwie do tych w pogaństwie oraz formalistycznym Chrześcijaństwie. Zamiast wielu dni i tygodni postu oraz świąt, my mamy tylko trzy proste i piękne święta, wszystkie ustanowione przez naszego Pana:

      (1) Chrzest – symbol śmierci i pogrzebania woli wierzącego usprawiedliwionego z wiary i przyjęcie przez niego woli Bożej oraz powstanie do nowości życia (Rzym. 6:4).

      (2) Pamiątka zmartwychwstania naszego Pana, pierwszego dnia tygodnia (obecnie powszechnie zwanego Niedzielą).

      (3)Pamiątkowa Wieczerza, symbolizowanie literalnego łamania ciała naszego Pana i przelania Jego krwi (Jego śmierć jako „człowieka Jezusa Chrystusa” na Kalwarii) – chleb reprezentuje Jego doskonałe człowieczeństwo, które wszyscy mogą sobie przyswajać przez wiarę, a kielich reprezentuje życie, które On oddał, by zapewnić życie wieczne dla wszystkich, którzy go przyjmą.

      Chrzest naszego Pana był odmienny od chrztu Jana Chrzciciela (który był tylko dla Żydów, którzy nie żyli w harmonii z Przymierzem Zakonu, „chrzest pokuty” Dz.Ap. 19:3, 4) – ponieważ On nie miał żadnych grzechów, za które miałby pokutować. Chociaż chrzest Jana nadal był praktykowany podczas Żniwa Wieku Żydowskiego, to chrzest Jezusa był pierwszym chrztem nowego porządku, symbolizując śmierć woli doskonałej istoty ludzkiej (godnej już przyjęcia przez Ojca) oraz zupełne poddanie się woli Bożej – zupełne oddanie się, zupełne i poświęcenie – powstanie do nowości życia.

      Przez przykład nasz Pan ustanowił również obchodzenie pierwszego dnia tygodnia. On spotykał się z uczniami pierwszego dnia tygodnia, rozpoczynając prawie natychmiast po Swoim zmartwychwstaniu od spotkania z Marią przy grobowcu, z innymi kobietami, z Szymonem Piotrem, z dwoma uczniami w drodze do Emaus oraz w Emaus, a także z tymi w górnym pokoju (Jan 20:1, 14, 19; Mar. 16:9; Łuk. 24:13-31, 34, 36; Mat. 28:9, 10). Potem poczekał do następnego tygodnia i ukazał im się ponownie, ósmego dnia (żydowski sposób liczenia obejmuje oba dni), dzień po siódmym dniu, czyli pierwszego dnia tygodnia (Jana 20:26).

      Wydaje się, że uczniowie spodziewali się czegoś podobnego i zgromadzili się razem. Niewątpliwie oni dobrze pamiętali o tym, co nastąpiło w związku z „łamaniem chleba”, że Jezus otworzył ich oczy zrozumienia i że dwa razy dał im się poznać w ten znamienny pierwszy dzień tygodnia, kiedy społeczność z Nim i wyjaśnianie przez Niego Pism usunęły ich obawy, rozbudziły ich nadzieje oraz spowodowały, że ich serca pałały nadzieją, która nie zawstydza (Łuk. 24:30-45; Rzym. 5:5). Czy wobec tego można się dziwić, że pierwotny Kościół przyjął zwyczaj zgromadzania się każdego pierwszego dnia tygodnia, aby w duchu mieć społeczność z Panem? Czy należy się dziwić, że powtarzali „łamanie chleba” oraz inne szczegóły, które dobrze im przypominały sceny i myśli z ich pierwszego doświadczenia oraz płonącego serca? Na pewno nie!

      To łamanie chleba pierwszego dnia tygodnia było zwykłym posiłkiem lub „ucztą miłości” spożywaną z dwóch powodów: (1) aby zaspokoić głód, lecz wydaje się, iż szczególnie dlatego, (2) by świętować zmartwychwstanie Jezusa, Jego ukazanie się i społeczność z Nim, a także społeczność ze sobą nawzajem. Pierwszy dzień tygodnia był następnie zaznaczony przez Boską łaskę podczas Pięćdziesiątnicy, a także stał się pamiątką wylania Ducha Świętego (Dz.Ap. 2:1; 20:7; 3Moj. 23:15, 16; 1Kor. 16:2).

      Chrześcijanie przez pewien czas świętowali dwa dni w tygodniu: siódmy dzień według żydowskiego zwyczaju, (ponieważ to dostarczało najlepszej sposobności zainteresowania Ewangelią pobożnych ludzi) oraz pierwszy dzień, jak podano powyżej. Ignacy (75 r. n.e.) w swoich pismach z uznaniem wspomina o pewnych osobach, które „nadal nie świętowały sabatu, lecz żyły, świętując Pański Dzień, na którym ponownie wytrysło nasze życie”. Określenie „Dzień Pański” dla pierwszego dnia tygodnia znajdujemy w Biblii w Obj. 1:10 (pisane około 96 r. n.e.).

ŁAMANIE CHLEBA NIE JEST PAMIĄTKĄ

      Niektórzy błędnie obchodzą Wieczerzę Pańską w każdą niedzielę uważając, że mają na to uzasadnienie w „łamaniu chleba” każdego pierwszego dnia tygodnia praktykowanego przez pierwotny Kościół. Jednak te dwie kwestie są zupełnie różne – Wieczerza Pańska upamiętnia śmierć Jezusa, natomiast „łamanie chleba” świętowane z radością upamiętnia Jego zmartwychwstanie do życia. Tygodniowe „łamanie chleba” nie miało żadnego związku z coroczną Wielkanocą, która dla pierwotnego Kościoła

poprzednia strona – następna strona