Teraźniejsza Prawda nr 528 – 2014 – str. 14
równą miłości do siebie. Są to główne nauki Jezusa, którymi On oświeca nas do pokuty wobec Boga (prosimy porównać E8, rozdz. 8).
W związku z naszym usprawiedliwieniem, Bóg Jehowa przez Jezusa oświeca nas także w zakresie wiary w Chrystusa, a Jego główne nauki, związane z tym, są następujące: (1) że z wolnej łaski, bez jakiegokolwiek obowiązku, Bóg oddał na śmierć Swego jednorodzonego Syna, aby stał się Okupem za Adama i za nas; (2) że Jezus przez Swoją śmierć uzyskał wobec Boskiej sprawiedliwości zasługę wystarczającą do anulowania długu śmierci Adama i naszego; (3) że przez wypełnienie Prawa Jezus zyskał zasługę sprawiedliwości, aby zaspokoić wymagania Prawa Zakonu za nas, których sprawiedliwość wymagała od wszystkich, gdyby mieli żyć; (4) że jeśli serdecznie pokutując za grzech i starając się postępować sprawiedliwie, grzesznik z całego serca wierzy w Boską obietnicę, udzieloną na podstawie zasługi Chrystusa, przebaczenia pokutującemu wierzącemu, przykrycia go sprawiedliwością Chrystusa, przyjęcia go do społeczności z Sobą oraz pomocy w poznaniu stosownej Prawdy oraz w prowadzeniu sprawiedliwego życia – Bóg, na podstawie zasługi Chrystusa, bez jakiejkolwiek zasługi z jego strony, udzieli mu łaskawie, jedynie przez wiarę w tę obietnicę, pięć błogosławieństw: (a) przebaczenia, (b) przypisania zasługi Chrystusa, (c) społeczności, (d) odpowiedniej wiedzy i (e) pomocy do sprawiedliwego życia. Tak ucząc, Jezus wypełnia Swój nauczycielski urząd w zakresie usprawiedliwienia.
Gdy już przejawiamy pokutę, naszą częścią niezbędną do osiągnięcia usprawiedliwienia jest okazywanie usprawiedliwiającej wiary. Chrześcijańska wiara w ogólności jest umysłową oceną i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie (Żyd. 11:1), w odniesieniu do ich egzystencji, charakterów, słów i dzieł. Wiara usprawiedliwiająca jest umysłową oceną i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie w zakresie Ich egzystencjalnych, kompetentnych, obietniczych i aktywnych stosunków do powyżej wymienionych myśli, które stanowią podstawę usprawiedliwienia: (1) miłość Boga w daniu Swego Syna na Okup za nas (Rzym. 5:8), (2) Sprawiedliwość Chrystusa i posłuszeństwo Prawu Zakonu oraz pokrewne i wynikające z tego obietnice.
Wiara danej osoby musi okazać w tych kwestiach wiedzę, zrozumienie i wierzenie. To daje tej osobie umysłową ocenę wiary, która jest podstawową częścią wiary usprawiedliwiającej. Ponadto ona musi okazać tę część wiary, która jest związana z sercem. I jest to serdeczna ufność w wyżej wymienione prawdy i obietnice, przyswojenie ich jako łaskawie przeznaczonych i zaoferowanych dla niej oraz odpowiednie, wynikające z nich działanie, to znaczy, że ona musi działać w ich zakresie, czyniąc to, czego one wymagają. Taka wiara jest częścią wiary usprawiedliwiającej odnoszącej się do serca, ponieważ to właśnie serce prawdziwie wierzy w podane powyżej prawdy i obietnice dotyczące usprawiedliwienia. Wiara jest ręką, która sięga i przyjmuje te prawdy i obietnice, jako łaskawy dar od Boga, na podstawie zasługi Chrystusa, która tej łaski dostarczyła. Jest to jedyna rzecz, której Pan Bóg od nas wymaga, abyśmy mogli dostąpić usprawiedliwienia. Boska łaska jest skuteczną przyczyną, posłuszeństwo i śmierć Chrystusa są zasługową przyczyną, a wiara jest instrumentalną przyczyną usprawiedliwienia. Wobec tego usprawiedliwienie składa się z Boskiego przebaczenia naszych grzechów dzięki śmierci Jezusa i przypisaniu przez Niego sprawiedliwości Chrystusowej, a skutkiem tego jest przywrócenie społeczności między Bogiem a pokutującym i wierzącym grzesznikiem oraz Jego pomoc w poznaniu stosownych prawd, by ten grzesznik mógł żyć sprawiedliwie i korzystać z tej wiedzy oraz jej pomocy w sprawiedliwym życiu na tyle, na ile tylko jest w stanie. Ta wiara usprawiedliwienia lub wiara usprawiedliwiająca jest jedną z kwestii zawartych w naszym wersecie, gdy mówi: „wejdziemy do odpoczynku, którzyśmy uwierzyli”. Odpoczynek, jaki ta wiara daje, nie jest zupełnym odpoczynkiem, jaki jest związany z życiem chrześcijańskim, tak jak wiara usprawiedliwiająca nie jest jedyną wiarą w chrześcijańskim życiu. Odpoczynek, jaki daje wiara usprawiedliwiająca jest odpoczynkiem usprawiedliwienia i on jest doświadczany nie tylko wtedy, gdy po raz pierwszy otrzymuje się usprawiedliwienie, lecz trwa tak długo, jak długo trwa usprawiedliwienie. Jego odpoczynek, czyli pokój jest odpoczynkiem, czyli pokojem z Bogiem.
Przed usprawiedliwieniem nie było pokoju, czyli odpoczynku w stosunkach między Bogiem a grzesznikiem (Izaj. 48:22; Rzym. 3:17). Jeden był niezadowolony z drugiego: Bóg z człowieka z powodu jego grzechu, a człowiek z Boga z powodu Jego sprawiedliwości, z którą grzesznik nie pozostawał w harmonii. Grzesznicy zatwardziali z powodu grzechu, w większości nie pragną pokoju z Bogiem. Lecz ci z nich, którzy na skutek głoszenia Boskiego Prawa, w jego domaganiu się od nich posłuszeństwa i w jego skazaniu na śmierć za ich nieposłuszeństwo oraz w połączeniu z ich doświadczeniami nasuwającymi im na myśl ich upadły, bezradny i niepojednany z Bogiem stan, co wzbudziło w nich uczucie odłączenia od Boga przez wyrzuty sumienia i przez poczucie winy i potępienia – jednym słowem, przekonanie