Teraźniejsza Prawda nr 527 – 2013 – str. 63
Bogu po 16 września 1954 roku, lecz przed otwarciem Drogi Świętej. Dana jednostka staje się Poświęconym Obozowcem Epifanii dopiero po podjęciu takiego poświęcenia. Królowa Saby z drugiej strony jest typem na tych Poświęconych Obozowców Epifanii, którzy w tym samym okresie albo się po-święcili albo mają się po święcić i którzy wchodzą w kontakt z J. (br. Johnsonem), szczególnie przez pisma Prawdy lub przez tych, którzy są już ni mi oświeceni (P. ’54, s. 41, par. 3; kursywą powyżej zaznaczone są szczególne różnice pomiędzy tymi dwiema klasami). W skończonym obrazie cała klasa Królowej Saby będzie poświęcona i wszyscy jej członkowie będą należeć do Poświęconych Obozowców Epifanii. W międzyczasie te jednostki z klasy Królowej Saby, które są prawdziwymi poszukiwaczami Prawdy i badaczami jeszcze nie-poświęconymi, lecz mającymi się wkrótce poświęcić, nie są Poświęconymi Obozowcami Epifanii i nie stają się nimi aż do momentu poświęcenia. Z drugiej strony niewątpliwie wielu, np. w Babilonie, poświęci się i będzie wiernymi do śmierci jako Poświęceni Obozowcy Epifanii, nigdy nie wchodząc w kontakt z Prawdą Paruzji i Epifanii, administrowanie którą zostało oddane Posłannikowi Epifanii. Tacy poświęceni nie będą zaliczać się do klasy antytypicznej Królowej Saby. Widzimy zatem, że chociaż te dwa terminy czasami są używane zamiennie jako odpowiadające sobie synonimy w znaczeniu ogólnym (lecz nie szczegółowym), nie mają identycznego znaczenia. Wyrażenie Poświęceni Obozowcy Epifanii z punktu widzenia skończonego obrazu jest szersze w swoim znaczeniu. Chociaż wszyscy z klasy Królowej Saby ostatecznie będą Poświęconymi Obozowcami Epifanii, to nie wszyscy Poświęceni Obozowcy Epifanii będą z klasy Królowej Saby.
„POŚWIĘCENI OBOZOWCY EPIFANII” LEPSZYM OKREŚLENIEM
Pytanie: Skoro ci, którzy poświęcają się po wstępnym rozpoczęciu Bazylei jesienią 1954 r., lecz przed otwarciem Drogi Świętej mają być klasą pośród quasi-wybranych, czy nie byłoby najlepiej nazywać ich „poświęconymi quasi-wybranymi”?
Odpowiedź: Nie sądzimy, by był to najlepszy sposób określania tej klasy, zważywszy na to, że wszyscy quasi-wybrani, tj. wszyscy lojalni wierzący Żydzi i lojalni usprawiedliwieni z wiary z Wieku Żydowskiego i Ewangelii będą musieli poświęcić się, by uzyskać życie wieczne i w ten sposób ostatecznie znajdą się wśród poświęconych quasi-wybranych. Określenie „poświęceni quasi-wybrani” nie ukazywałoby różnicy pomiędzy tymi z quasi-wybranych, którzy poświęcą się w czasie restytucji. Aby jasno odróżnić te dwie klasy poświęconych quasi-wybranych potrzeba by było dodatkowych słów, np. moglibyśmy nazwać tych, którzy poświęcają się obecnie „przedrestytucyjnymi poświęconymi quasi-wybranymi Bazylei” lub „poświęconymi quasi-wybranymi Epifanii”. Jednak takie określenia byłyby dość długie i niewygodne w ogólnym użyciu. Określenie Poświęceni Obozowcy Epifanii jest lepsze (zob. artykuł „Królowa Saby” – P ’54, s. 41), ponieważ według naszej wiedzy jest to najkrótszy i precyzyjny, a mimo to wszechogarniający termin na określenie tej klasy.
ŚWIĘTY OLEJEK POMAZYWANIA
(R-4092-4093) List wspomniany w artykule o Mojżeszu, Miriam i Aaronie na str. 57).
DROGI BRACIE RUSSELL:
Mam kilka myśli odnośnie typicznego olejku pomazywania, na temat których chcę poznać twoją opinię. Bardzo pobudzają one moją wiarę, więc pragnę podzielić się nimi z innymi, lecz waham się to uczynić, zanim nie przedłożę ich tobie.
W 2Moj. 30:23, 24 czytamy instrukcje Boga dla Mojżesza odnośnie świętego olejku pomazywania, jak następuje: „Ty też weźmij sobie wonnych rzeczy przednich: Myrry co najczystszej pięćset łutów, a cynamonu wonnego połowę tego, to jest dwieście i pięćdziesiąt łutów, i tatarskiego ziela dwieście i pięćdziesiąt. Kasyi też pięćset łutów według sykla świątnicy, i oliwy z drzew oliwnych hyn”.
Zauważ proszę, że mowa jest tu o „przyprawach przednich” [przypis tłumacza: w angielskim przekładzie KJV w niniejszym wersecie mowa jest o „przyprawach głównych”, dlatego też autor rozważa myśl wynikającą z 'przypraw głównych’ a nie z 'przypraw przednich’] w przeciwieństwie do wersetu 34 w tym samym rozdziale, gdzie mowa jest o „przyprawach wonnych” używanych do kadzidła. A więc te główne przyprawy mogłyby przedstawiać główne rzeczy składające się na pomazanie, jakie otrzymujemy, by stać się kapłanami i królami z Chrystusem.
O ile mi wiadomo znaczenie tych przypraw nie jest istotne, lecz dokonując porównania z innymi wersetami Biblii może my dostrzec ich znaczenie. W 2Moj. 31:2-5 mamy Besaleela, nazywanego budowniczym przybytku, będącego typem na Chrystusa. Jego pochodzenie to typ na istnienie Chrystusa na różnych płaszczyznach, na których żył. Besaleel był synem Uriego, on z kolei synem Chura, a on z kolei synem Judy. Juda oznacza wychwalany, tak jak Chrystus był wychwalany