Teraźniejsza Prawda nr 527 – 2013 – str. 57
wyobraża radość Kościoła z odkrycia tego, że zamiast przyszłości wiecznych mąk, dla świata istnieje nadzieja restytucji. Opowiadanie swoim przyjaciółkom i sąsiadkom o znalezisku oraz zapraszanie ich, by radowały się razem z nią, przedstawia ogłaszanie przez Kościół restytucji jako ponownie odkrytej prawdy biblijnej, dającej nadzieję światu oraz zapraszanie tych, którym było to głoszone do tego, by przyłączyli się do radości Kościoła wypływającej z jej odnalezienia. Myśl o restytucji sugeruje pokutę tej klasy, „jednego grzesznika” z Łuk. 15:10, którego pokuta będzie powodem radości w nie bie. Niech wolno będzie nam przedstawić pośród innych trzy przywileje, jakie my sami mieliśmy w Paruzji w kwestii antytypicznych widzeń i snów: Nazajutrz po naszej debacie z M. L. McPhailem na temat przymierzy (2Sam. 21:20, 21), w dniu 19 kwietnia 1909 r., w obecności około 150 członków zboru w Chicago, po tym, jak większość uczestników już wy szła po zakończeniu zebrania popołudniowego, Pan otworzył nasze oczy na zrozumienie pięciu powołań z przypowieści o groszu (Mat. 20:1-16), ich dat, charakteru, czynników oraz tego, kogo przedstawia gospodarz tej przypowieści. Wszystkie inne części tej przypowieści pozostały zapieczętowane aż do czerwca 1914 r., kiedy to zrozumieliśmy pierwszą z tych części, a mianowicie to, że wieczór przedstawia naukę, iż Kościół pozostanie na ziemi jeszcze jakiś czas po 1914 roku. W 1917 r. Pan otworzył nasze oczy na zrozumienie szemrania z przypowieści. Pan w 1915 r. dał br. Russellowi przywilej zrozumieć, czym jest grosz i czym jest jego dwukrotne rozdanie – przywilejem uderzenia Jordanu w dwukrotnym uderzeniu Jordanu. Niewątpliwie Pan dał mu go po to, by podczas mającego nastąpić przesiewania myśl ta cieszyła się większym poważaniem, niż gdy by została dana najpierw nam. Pewien brat z Chicago napomknął nam, że dniem przypowieści może być okres żęcia (1874-1914), tak więc każda z jego godzin może być jedną dwunastą z 40 lat. Takie zrozumienie przypowieści zostało przedstawione br. Russellowi, który je zaaprobował. Następnego roku Pan dał nam zrozumieć pięć powołań przedstawionych jako jedną ogólną pracę oraz pięć przesiewań przedstawionych jako odrębne i oddzielne w 1Kor. 10:1-14. Spisaliśmy nasze zrozumienie sprawy, przy czym piąte przesiewanie zostało opisane dość szczegółowo, i wręczyliśmy je naszemu Pastorowi, który opublikował jego streszczenie w R5267. Między innymi Pan dał nam zrozumieć, że niejasne stwierdzenie o prorokach z Ef. 2:20, stanowiących część antytypicznej świątyni, oznacza ogólnych starszych Kościoła, a zwłaszcza członków gwiezdnych. Pastor Russell jako on Sługa zaaprobował to zrozumienie.
(24) W paragrafach 21-23 podaliśmy kilka przykładów tego, jak Bóg dał niektórym pielgrzymom antytypiczne widzenia i sny. Chociaż podaliśmy tylko ograniczoną liczbę takich ilustracji, to każdy z pielgrzymów otrzymał pewne widzenia i sny. Byłoby także na miejscu wspomnieć o kilku przypadkach, kiedy to Bóg udzielił takich widzeń i snów pielgrzymom pomocniczym. Podamy dwa przykłady, kiedy otrzymali oni antytypiczne widzenia i sny, gdy jeszcze nie byli pielgrzymami pomocniczymi, lecz dopiero mieli się nimi stać. Jednym z nich był brat Milton Riemer, któremu Pan, na podstawie 2Moj. 30:22-33; 31:2-5; Izaj. 11:2, 3; Kazn. 9:10 oraz Kol. 1:9-11, dał zrozumienie antytypicznego znaczenia przypraw oraz ich proporcji w oleju używanym do namaszczania kapłanów. Brat ten postąpił właściwie, wysyłając swoje zrozumienie tego antytypicznego snu Pastorowi Russellowi, który opublikował go w Strażnicy (R4092 „Święty Olej Namaszczania”). Ten antytypiczny sen został mu dany, zanim jeszcze został mianowany pielgrzymem pomocniczym, lecz najwyraźniej szykował się on już wtedy do tego, by takowym zostać. Czytelnicy nasi odniosą korzyść z prze studiowania jego listu. Podobnie kolejny brat, gdy dopiero szykował się do tego, by zostać mianowany pielgrzymem pomocniczym, otrzymał od Pana kilka antytypicznych widzeń i snów. Mówimy tu o br. G B. Shullu, z Columbus w stanie Ohio. Pan dał mu zrozumieć kilka rzeczy z Księgi Objawienia. Najważniejszą z tych rzeczy było zrozumienie, że siedem czasz z 15 i 16 rozdziału Objawienia przedstawia siedem tomów Wykładów Pisma Świętego. Spisał on swoje zrozumienie tego przedmiotu i wysłał je bratu Russellowi, który nigdy nie opublikował listu br. Shulla w Strażnicy, lecz w prywatnej rozmowie z nami wyraził aprobatę dla ogólnej myśli tego poglądu, tj. zgodził się z tym, że siedem czasz przedstawia siedem tomów. Nie wiemy, czy brat Shull to rozumiał, czy nie, ale siedem czasz NIE PRZEDSTAWIA SIEDMIU TOMÓW we wszystkich ich zarysach, lecz jedynie jako symboliczne czasze [pisma kontrowersyjne], wyłącznie te zarysy Pisma Świętego, które są objęte przez słowo „strofowanie” (obalanie błędu) w 2Tym. 3:15-17. Tomy te, jako dzieła obalające błąd cieszą się Boską aprobatą. Wielu uważa, że siódmy tom, z powodu mnóstwa błędów w nim zawartych, w żadnym znaczeniu tego słowa nie może cieszyć się