Teraźniejsza Prawda nr 527 – 2013 – str. 53
najprawdopodobniej był Logos (Dz.Ap. 7:38), chociaż mógł nim także być inny anioł (Dz.Ap. 7:53; Gal. 3:19). Mówimy, że najprawdopodobniej był to Logos, ponieważ to On był tym aniołem, który ukazał się Mojżeszowi w krzaku, który wybawił Izrael z Egiptu (2Moj. 13:20-22; 14:19, 20; Dz.Ap. 7:30, 35), który podał Przymierze Zakonu przy Synaju (w. 38) i który był z Izraelem przez całe 40 lat Wyjścia (w. 36, 38). W antytypie, zwłaszcza w jego zarysach przynależnych do Paruzji oraz Epifanii, niewątpliwie to nasz Pan zstępował w antytypicznym słupie obłoku; bowiem podczas wtórego przyjścia, Jego misją jest zstępowanie w antytypicznym słupie obłoku – Prawdzie. Jak już widzieliśmy, słup obłoku reprezentuje Prawdę na czasie z Nowego Testamentu podczas obydwu okresów żęcia, a słup ognia reprezentuje Prawdę na czasie ze Starego Testamentu w okresie pomiędzy Żniwami oraz w Epifanii. Kiedy antytypiczny słup ma zastosowanie do tych całych czterech okresów, jak ma to miejsce w badanym przez nas przypadku, zazwyczaj jest w typie symbolizowany przez słup obłoku, jako ważniejszy z owych dwóch słupów. Dlatego też nie powinniśmy rozumieć, że wzmianka o słupie obłoku z 4Moj. 12:5 wyłącza Prawdę na czasie ze Starego Testamentu, okres pomiędzy Żniwami oraz Epifanię. Co oznacza zstąpienie Boga w słupie obłoku? Rozumiemy, iż oznacza ono, że Bóg poprzez naszego Pana wyprowadza Prawdę na czasie, objawia Swoją obecność i bierze pod rozwagę zaistniałą sytuację, w tym akurat przypadku sprawę antytypicznej Miriam oraz Aarona dążących do równości z naszym Panem w byciu rzecznikiem dla Boga. Zawsze w takich doświadczeniach Pan, przystępując do podania Swego osądu, lecz jeszcze przed jego podaniem, objawia Prawdę na czasie. Objawienie Prawdy na czasie podczas przystępowania do wydania osądu w danej sprawie jest antytypem słupa obłoku z w. 5.
(16) Bóg stojący u drzwi Namiotu Zgromadzenia jest typem na Boga w Chrystusie poddającego postępowanie antytypicznej Miriam oraz Aarona pod uwagę Kościoła w sposób publiczny, jako kwestię wymagającą publicznego załatwienia. Czyni to publicznie, podając charakter tego, czego się oni dopuszczają. Zależnie od potrzeb danego przypadku Bóg objawia to, podając mniej lub więcej okoliczności i nauk pod uwagę Kościoła. Zazwyczaj Pan czyni to poprzez danego członka gwiezdnego, który obala przed Kościołem fałszywe nauki antytypicznej Miriam i Aarona, poprzez które sprzeciwili się Jezusowi przemawiającemu za pośrednictwem Swego rzecznika, a następnie czynami śmieli być równymi Panu w byciu rzecznikiem dla Boga. Pan wielokrotnie pozwalał jednemu Lewicie po drugim, i to w bardzo wyrazisty sposób, a w pewnych przypadkach niektórym kapłanom w mniej wyraźny sposób, nauczać, że wciąż wydawane są zaproszenia do wysokiego powołania, i coraz bardziej, w miarę jak kolejne punkty stają się prawdą na czasie, publicznie podaje Prawdę wraz z dowodami, że do października 1914 r. zakończono wydawanie takich zaproszeń. Tę prawdę na czasie w jej różnych częściach Pan Jezus podaje poprzez posłańca Epifanii, a gdy ten ostatni, jako oko, usta i ręka Jezusa, je przedstawia, Lewici oraz niektórzy kapłani sprzeciwiają się tym naukom, ale nie są w stanie sprostać dowodom. Na każdym etapie ich sprzeciwiania zostaje im udowodnione, że się mylą (Pan zstępuje w słupie obłoku), a następnie Pan wnosi ich sprawę przed cały Kościół (Pan stoi w drzwiach Namiotu Zgromadzenia). Wzywa antytypiczną Miriam oraz Aarona, by wystąpili oddzielnie i odrębnie od antytypicznego Mojżesza przemawiającego przez Swoje oko, rękę i usta, sterując okolicznościami przesiewania w taki sposób, by stali się oni widoczni jako takowi sprzeciwiający się oraz by przyjaciele Prawdy zobaczyli, że znajdują się oni w ruchu oddzielnym i odrębnym od Pana przemawiającego przez urzędującego członka gwiezdnego. Wejście przez nich w tak odmienne i odrębne położenie jest w typie pokazane przez wystąpienie Miriam i Aarona oddzielnie od Mojżesza („i przyszli oboje” – 4Moj. 12:5).
W 4Moj. 12:6-8 pokazana jest różnica istniejąca pomiędzy zwykłymi prorokami, a Mojżeszem. Werset 6 podaje przywileje i ograniczenia