Teraźniejsza Prawda nr 527 – 2013 – str. 52
do stawienia się w tej sprawie przed całym Kościołem. Prosimy zwrócić uwagę na to, jak miało to miejsce w naszych [br. Johnsona] sporach z brytyjskimi kierownikami, wodzami Towarzystwa, Wodzami Pastoralnego Instytutu Biblijnego oraz z wodzami różnych innych grup, takimi jak: Adam Rutherford, W. Crawford, F. Lardent, M. Riemer, Menta Sturgeon, A.I. Ritchie, Carl Olson, R.H. Hirsh, G.K. Bolger, R.H. Bricker, C. Kasprzykowski oraz M. Kostyn. Patrząc wstecz na czasy Paruzji zauważamy to samo zjawisko, choć w mniej wyrazistej formie. Na łamach tego czasopisma podawaliśmy już przykłady tego, jak w taki sposób sprzeciwiali się naszemu Pastorowi, jako Posłańcowi Paruzji, A.H. MacMillan, Clayton J. Woodworth, W. E. Van Amburgh, Jesse Hemery, J.F. Rutherford oraz inni członkowie antytypicznego Elizeusza, chociaż większości z nich Bóg nie przyprowadził przed Namiot Zgromadzenia przed Epifanią, lecz kiedy to uczynił, uczynił to bardzo niespodziewanie; zauważmy, jak raptownie przesiewania w Betel oraz w Komitecie Fort Pitt zostały przywiedzione pod uwagę całego Kościoła. Było to jak grom z jasnego nieba.
(14) Musimy pamiętać o tym, że zarysy i uczestnicy takich przesiewań są odrębni oraz odmienni od zarysów i uczestników przesiewań wtórej śmierci. Chociaż w związku z pięcioma przesiewaniami Żniwa pojawiały się także w tle zarysy antytypicznej Miriam i Aarona, przesiewania te były głównie przesiewaniami wtórej śmierci. Ci, którzy stanęli po stronie antytypicznego Korego – antytypiczni synowie Korego – w przesiewaniu z lat 1908-1911, zostali tak zwiedzeni przez antytypicznego Korego, że uwierzyli, iż z nauki o udziale Kościoła w ofierze za grzech wynika, że za sługa Kościoła uzupełnia rzekome braki w zasłudze Chrystusa mającej zaspokoić sprawiedliwość. Znajdując się pod tym mylnym wrażeniem i pozostając wiernymi zasłudze okupu zapewnionej wyłącznie przez ofiarę samego Jezusa, sprzeciwili się nauce Jezusa podawanej przez onego Sługę i mówiącej o tym, że Kościół ma udział w ofierze za grzech. Wypełnili oni w tym swoją część antytypu w typie roszczenia sobie przez antytypiczną Miriam równości z Panem w byciu rzecznikiem dla Boga. W tym przesiewaniu uczestniczyli także pewni członkowie antytypicznego Aarona, którzy bardziej łagodnie i mniej wytrwale sprzeciwiali się Panu wypowiadającemu się przez onego Sługę, zwłaszcza na temat Nowego Przymierza działającego wyłącznie w Tysiącleciu i po nim. Brat Jan Edgar na chwilę zachwiał się na tym punkcie, ale wkrótce odzyskał równowagę. Można powiedzieć, że antytypiczna Miriam oraz Aaron ocierali się w tym o przesiewania wtórej śmierci z Paruzji, a z tego powodu, że znajdowali się w cieniu przesiewaczy z klasy wtórej śmierci, nie są w nich widoczni tak wyraźnie jak w przesiewaniach Epifanii. Niewątpliwie antytypiczna Miriam oraz Aaron występowali także w bardziej lokalnych potrząśnięciach, a zwłaszcza w takich, które było ograniczone do jednego bądź do kilku zborów. W niewielkim potrząśnięciu co do daty 1914 roku A. H. MacMillan miał duży, a autor tego artykułu [br. Johnson] mały udział, co zostanie przedstawione w dalszej części. Kiedy dochodzi do lokalnych potrząśnięć, lokalne zbory odpowiadają Namiotowi Zgromadzenia. Jednakże w przesiewaniach ogólnych tego rodzaju, Namiot Zgromadzenia jest typem na cały Kościół. Nie ma my także rozumieć z powyższego, że w Epifanii nie ma przesiewań wtórej śmierci ani przesiewaczy z tej klasy. Takowe oraz takowi istnieją, czego typem jest: Abihu ofiarujący obcy ogień (patrz przypis w Cieniach Przybytku str. 119 w wydaniach od 1909 r.), zachowanie Aarona i Mojżesza przy uderzeniu skały oraz Jambres rzucający swoją laskę przed faraonem.
(15) 4Moj. 12:5 mówi nam o drugim, trzecim i czwartym kroku, jakie podjął Pan w sprawie Miriam i Aarona, którzy rościli sobie pretensje do równości z Mojżeszem w byciu rzecznikiem dla Boga. Pierwszym z nich było zstąpienie Pana w słupie obłoku. Nie powinniśmy myśleć, że Bóg dokonał tego osobiście, bowiem nie opuścił On Alkione, aby osobiście przybyć na pustynię, po której wędrowali Izraelici. Niewątpliwie odbyło się to tak samo, jak przy okazji innych czynów przy podawaniu różnych zarządzeń Przymierza Zakonu – poprzez przedstawiciela, którym