Teraźniejsza Prawda nr 526 – 2013 – str. 45
gdy skończymy rozważania nad tą księgą oraz towarzyszącą jej 5 Mojżeszową, symbolizowanymi przez dwie narożne deski w Świątnicy Najświętszej po stronie słupa przedstawiającego naszego Pana jako Nowe Stworzenie i Autora księgi Objawienia, będziemy świetnie przygotowani do zbadania tej ostatniej księgi. Z tymi słowami wstępu, jesteśmy gotowi do rozpoczęcia rozważań 4 Mojżeszowej 12. Niech Bóg pobłogosławi wszystkim te rozważania!
(3) Typiczna historia 4 Mojżeszowej 12 jest łatwa do zrozumienia, lecz w jej antytypie jest głębia znaczenia wymagająca bardziej lub mniej wnikliwych rozważań, które przez bogate bryłki symbolicznego złota i srebra w nich zawarte, będą czymś więcej niż rekompensatą wysiłków poświęconych na jej studiowanie. Trzy postacie, które ten rozdział poddaje naszej szczególnej uwadze, były trzema z czterech (Jozue jest czwartą postacią) najbardziej wybitnych osób uznanych wśród Izraelitów, wspomnianych w 2 Mojżeszowej. Maria (bunt ludu, odniesienie do niej będącej typem Wielkiej Kompanii, jako rewolucjonistów przeciwko Boskim naukom i zarządzeniom) była najbardziej wybitną z hebrajskich kobiet z 2 Mojżeszowej, a następny po Mojżeszu, Aaron (oświecony, odniesienie do Maluczkiego Stadka mającego Prawdę), był najbardziej wybitnym mężczyzną występującym w 2 Mojżeszowej. Lecz w tym rozdziale Aaron i Maria, a szczególnie Maria, nie są przedstawieni w korzystnym świetle. Oni są winni dwóch rodzajów zła: pychy, powodującej szemranie i samowywyższenia. Duma z powodu ich rodziny i narodu wywołała urazę wobec Mojżesza, który miał za żonę Kuszytkę. Być może wyeliminowanie Marii, jako pierwszej damy w Izraelu, przez Zeforę, wywołało również zazdrość Marii. Mojżesz (wyciągnięty z wody, odniesienie po pierwsze do naszego Pana, a następnie do Kościoła, jako wybranych spośród ludu – 5Moj. 18:15, 18) był obwiniany za to, że wziął za żonę Zeforę, która przyszła do Mojżesza i Izraela razem ze swym ojcem, Jetrem, oraz dwoma synami rok wcześniej, przy Górze Synaj (2Moj. 18:2, 5, 6); a jej pozostawanie z Mojżeszem okazało się zatem srogą próbą szczególnie dla Marii, lecz także dla Aarona. Zefora (mały ptak) jest nazwana Etiopką, a dosłownie Kuszytką. Były dwa rodzaje Kuszytów: jedni byli czarnoskórzy i mieszkali w Afryce, 1600 km na południe od terytorium Madianitów z Horebu, drudzy mieli białobrązowawą skórę i mieszkali na Półwyspie Synajskim (2Kron. 21:16). Wydaje się, że Zefora należała do drugiego rodzaju Kuszytów. Jej ojciec, zwykle określany jako Jetro (2Moj. 4:18; 18:1-24), czasami jako Raguel (2Moj. 2:18; 4Moj. 10:29), jest zwany kapłanem Madianitów (2Moj. 2:16-21; 3:1; 18:1), a jeden raz jest określony jako Madianita (4Moj. 10:29). W księdze Sędziów 1:16 (NP) jest nazwany Kenitą. To słowo właściwie czytane w Sędziów 4:11 brzmi chathan (szwagier), a nie chothen (teść). Te wersety można dobrze pogodzić ze sobą rozumiejąc, że pierwsze słowo odnosi się do narodu, wśród którego on mieszkał jako urzędnik, a drugie odnosi się do narodu, z jakiego pochodził. Wydaje się, że Kenici to Amalekici (1Sam. 15:6). Oni różnili się od pozostałych Amalekitów tym, że byli przyjaźni wobec Izraela, gdy ten wyszedł z Egiptu na pustynię. Amalekici, jako pierwszy z narodów (4Moj. 24:20), byli widocznie zorganizowani jako tacy przez Nemroda, pierwszego władcę, który był Kuszytą (1Moj. 10:8-10), co wydaje się znaczyć, że oni byli Kuszytami, choć nie jest to wyraźnie stwierdzone w Biblii, lecz dość słusznie wynika ze stwierdzonych już faktów i jest wyrażone w następnym zdaniu. Wydaje się, że z wyjątkiem dzieci swego brata Ramaha (1Moj. 10:7), Nemrod założył królestwo każdemu z czterech swoich bratanków – potomków jego czterech braci – (1Moj. 10:7, 10), wśród innych Amalekici byli jedną z tych grup. Możemy dostrzec, że jest to prawdą, chociaż kapłan (naturalizowany) i mieszkaniec Madianu, Jetro, był białobrązowawym Kuszytą, jednym z tych Kuszytów, którzy mieszkali niedaleko Arabów, na Półwyspie Synajskim, tak jak Amalekici (2Moj. 17:8-16; 1Moj. 14:7). Lecz nawet jako białobrązowawa Kuszytka, Zefora była przez Marię i Aarona traktowana jako niższa od hebrajskich kobiet. Zatem oni szemrali przeciw Mojżeszowi, dlatego iż wziął ją za żonę (4Moj. 12:1). Ta pycha poprowadziła ich w złym kierunku i spowodowała ich szemranie przeciwko przywódcy wyznaczonemu przez Boga dla nich i dla Izraela.
(4) Chociaż antytyp 4Moj. 12 w ogólny sposób może być właściwie zastosowany do Żniwa Żydowskiego oraz okresu pomiędzy dwoma Żniwami, to niewątpliwie ma on szczególne zastosowanie do Paruzji i Epifanii, jak jest to widoczne z wysłania Marii poza obóz, co jest synonimicznym określeniem do wysłania kozła Azazela, jako klasy, na pustynię, co jest szczególnym dziełem Epifanii, choć niewątpliwie jednostki z utracjuszy koron w poprzednich trzech okresach były oddawane Azazelowi na pustynię (1Kor. 5:5; 1Tym. 1:19, 20). Zgodnie z tym Maria, jak jest to wskazane przez znaczenie jej imienia, przez wypełnione fakty i przez wysłanie jej poza obóz, jako częściowo