MOJŻESZ, MARIA I AARON TYP I ANTYTYP (Część I)

„Potem mówiła Maria i Aaron przeciwko Mojżeszowi z powodu etiopskiej kobiety, którą poślubił; ponieważ poślubił etiopską kobietę”- 4 Mojżeszowa 12:1.

      W antytypie tematyka 4 Księgi Mojżeszowej może być podsumowana jako historia Biblii i ludu Bożego. W innym rozważaniu na temat 4 Mojżeszowej (TP ’37, 77, 85; TP’38,11,20), z wyjątkiem rozdziału 31, znajdujący się obecnie pod rozwagą rozdział 11 (TP '58,107, 121, 155; TP’59,10) traktuje o przesiewaniu przeciwko Okupowi w Wieku Ewangelii. Istnieje bardzo ścisły związek pomiędzy antytypem naszego obecnego rozdziału a antytypem poprzedzających części 4Moj. 9:15-11:35, ponieważ 4Moj. 9:15-23 w antytypie traktuje o Prawdzie na czasie na temat Starego Testamentu (słup ognia) oraz Nowego Testamentu (słup obłoku), a także o tym, od kogo ona wyszła. 4Moj. 10:1-10 odnosi się w antytypie do posłannictwa Prawdy na temat wysokiego powołania (jedna ze srebrnych trąb) oraz posłannictwa Prawdy na temat poczytanej i aktualnej restytucji (druga ze srebrnych trąb) oraz tych, którzy je ogłaszają. 4Moj. 10:11-28 podaje w antytypie, jak różne części tego posłannictwa dokonały postępu dwunastu denominacji chrześcijaństwa; 4Moj. 10:29-32 traktuje o cielesnym Izraelu, jako o pożądanym pomocniku Kościoła Wieku Ewangelii dla Prawdy; 4 Moj. 10:33-36 antytypicznie pokazuje, że droga ludu Bożego była wytyczona przez Boski Plan (arka), Prawdę na czasie (słup obłoku) i Chrystusa (Mojżesz). 4Mojżeszowa 11 w antytypie zajmuje się trzema przesiewaniami przeciwko Okupowi jako takimi oraz ich stosunkiem do Chrystusa (Mojżesz) jako działającego częściowo przez Dwunastu, a także do „drugorzędnych Proroków” (siedemdziesięciu) jako nauczycieli Kościoła powszechnego. 4Mojżeszowa 12 mówi o Chrystusie jako działającym przez członków gwiezdnych siedmiu kościołów, a szczególnie przez członków gwiezdnych Kościoła Laodycejskiego jako Jego rzeczników w kontraście ze wszystkimi innymi generalnymi nauczycielami w Kościele.

      (2) Tematem całego tego fragmentu jest Słowo Boże i Lud Pana postrzegany z różnych punktów widzenia. Ten ogólny kierunek myślowy jest także tematem 13 i 14 rozdziału 4 Mojżeszowej. W istocie rzeczy, części poprzedzające 4Moj. 9:15 są mniej lub bardziej związane z tym ogólnym kierunkiem myśli, jako ludu Pańskiego przedstawianego z różnych punktów widzenia w jego stosunku do Pańskiego Słowa. Można to dostrzec z antytypów tych rozdziałów: 4 Mojżeszowa 1 i 2 w antytypie traktuje o dwunastu denominacjach chrześcijaństwa jako zgromadzonych przez Słowo Boże; 4Moj. 3 i 4 odnosi się krótko do kapłanów oraz bardziej szczegółowo do Lewitów, jako usługujących tym Słowem; rozdział 5 w antytypie mówi o grzesznikach przeciwko temu Słowu w Wieku Ewangelii; 4Moj. 6 mówi w antytypie o szczególnych kapłańskich sługach Słowa; 4Moj. 7 traktuje o książętach utracjuszach koron usługujących Słowem; 4Moj. 8 ma antytypiczne odniesienie do Lewitów, służących Słowu Bożemu w ich oczyszczonym i poświęconym stanie; a 4Moj. 9:1-14 ukazuje w antytypie dwie grupy obchodzących Paschę pozyskanych przez Słowo. Zauważamy, że 4Moj. 9:1-14 traktuje na temat Biblii i Ludu Bożego w kilku związanych z nimi aspektach. Innymi słowy te rozdziały widziane ze stanowiska antytypu, bardzo logicznie łączą w sobie jeden temat – Słowo i Lud Pana. I gdy kontynuujemy nasze rozważania na temat 4 Mojżeszowej, jak już to zauważyliśmy częściowo rozważając antytypy rozdziałów 26 i 31, odkrywamy, że antytypiczna tematyka całej księgi może być podsumowana jako historia Prawdy (Słowo Boga) i Ludu Prawdy (Lud Boży) w ich wzajemnych stosunkach oraz ich relacjach z innymi. Zatem w antytypach tej księgi, którą rozważamy obecnie tak szczegółowo, istnieje wspaniałe, logiczne połączenie. Z pewnością,

poprzednia strona – następna strona