Teraźniejsza Prawda nr 525 – 2013 – str. 30
CHWAŁA PANA NAPEŁNIŁA PRZYBYTEK
„Położysz też na napierśniku sądu Urim i Tummim, które będą na piersiach Aaronowych, gdy wchodzić będzie przed Pana; i poniesie Aaron sąd synów Izraelskich na piersiach przed Panem ustawicznie” 2Moj. 28:30.
Kiedy Przybytek został zbudowany, a namioty Izraelitów zostały ustawione w harmonii z nim, pierwszym ważnym wydarzeniem było uznanie go przez Boga: „Tedy okrył obłok namiot zgromadzenia, a chwała Pańska napełniła przybytek”. Nazywany był on Przybytkiem Zgromadzenia, czy też bardziej poprawnie namiotem zebrań, nie dlatego, że Izraelici zbierali się tam jako zgromadzenie, nie dlatego, że był to ich dom zebrań, ale dlatego, że byli oni świętym, odłączonym domem, ludem Bożym, a w tym namiocie, w centrum ich obozu, Bóg uczynił Swoje miejsce zamieszkiwania, i to tu spotykał się z dziećmi Izraela, przyjmując i komunikując się z ich przedstawicielami z pokolenia Lewiego, za pośrednictwem których poprzez Urim i Tummim, przekazywana była wola Boża. Zastosowanie tego do Maluczkiego Stadka indywidualnie jako duchowych Izraelitów wygląda następująco: Kiedy dochodziło do ich nawrócenia podczas Wieku Ewangelii, oznaczało to, nie tylko uporządkowanie ich umysłów w zgodzie z Panem, poprzez umieszczenie czci i duchowości jako pierwszych – w centrum ich uczuć – lecz oznaczało jeszcze coś więcej. To właśnie mieli uczynić i uczynili pod kierunkiem Słowa Pana. Lecz następnie Bóg czynić jeszcze coś więcej, coś, co było dla nich wielce koniecznym, poprzez spłodzenie z Ducha Świętego do nowej natury, udzielane im po poświęceniu, otrzymywali oni wgląd w duchowe rzeczy. Innymi słowy, Bóg uznawał serce, które następnie było ustawiane w odpowiednim porządku według Boskiej instrukcji zawartej w Jego Słowie. Bóg zamieszkiwał w nich, a ich miejsce spotkań z Nim, reprezentowane przez organy czci i duchowości, było następnie błogosławione i oświecane przez Pana. Chwała Pana napełniała ich. Rozumiemy w pewnej mierze, że zostali przyjęci przez Pana, a oświecenie Duchem Świętym było z nimi jako zawsze obecna pomoc i kierownictwo; jak słup obłoku za dnia, tak Prawda na czasie oraz jej Duch błogosławiły ich za dnia chroniąc przed rzeczami, które byłyby zbyt ciężkie dla nich; podobnie jak słup ognia nocą dawał oświetlenie w ciemności, podczas nocy grzechu. Dla nas obecnie działa on jako podtrzymująca i chroniąca moc Tego, który obiecał, że wszystkie rzeczy będą współdziałać dla naszego dobra, ponieważ jesteśmy Jego, miłujemy Go, umieściliśmy Go na pierwszym miejscu w naszym sercu i jesteśmy spośród powołanych według Jego celu (Rzym. 8: 28). Tak też jest, że nowa wola, ustanowiona przez Boga oraz instruowana z Jego Słowa, może w każdym z dzieci Bożych mieć kontakt z Ojcem poprzez zasługę ofiary Jezusa.
Ta nowa wola, poświęcona i odłączona, wyprowadza mądre decyzje Boga w odniesieniu do wszystkich innych organów naszego umysłu i pokazuje, co każdy może czynić, a czego nie może czynić, oraz jak każdy może lub nie może współpracować z pozostałymi; również to, które organy powinny zostać ograniczone oraz kiedy i jak mogą być rozwijane, byśmy mogli być pełni światłości, pełni porządku, pełni Boskich błogosławieństw, oraz byśmy jako lud Boży mogli iść do przodu z wiedzy w wiedzę, z siły w siłę, i być przygotowani na wieczne warunki poza Jordanem, w Ziemi Obiecanej, do której podróżujemy – do odpoczynku, który jeszcze pozostaje dla ludu Bożego (Żyd. 4:9). Po wejściu do swojego odpoczynku, lud Boży z Wieku Ewangelii, z Jezusem jako swoim Przywódcą, w Wieku Tysiąclecia poprowadzi „każdego, kto zechce” z rodzaju ludzkiego do chwalebnego, wiecznego odpoczynku, jaki pozostaje dla nich (Izaj. 11:10; Obj. 22:17). Podczas Tysiącletniego Dnia Sądu wszyscy z rodzaju ludzkiego, którzy będą pragnąć zostać prawdziwymi Izraelitami i dojść do pełnej harmonii z Panem, także znajdą miejsce w planie Bożym, a ich wieczne dziedzictwo będzie na „nowej ziemi”.
Pierwsze miejsce w ważności oraz w Boskim wiecznym porządku zajmuje Królewskie Kapłaństwo, „uczestnicy Boskiej natury” (2Piotra 1:4), zobrazowane w kapłanach obozujących na wschód od Przybytku (4Moj. 3:38); następnie idą antytypiczni Lewici podzieleni na trzy grupy zobrazowane w trzech synach Lewiego: Kehacie, Merarym i Gerszonie, których rodziny zajmowały stanowiska odpowiednio na południe, północ i na zachód od Przybytku (4Moj. 3:23-35), reprezentujące „lud wielki” chrześcijan (Obj. 7:9-17), którzy nie dopięli tego, by być z Oblubienicy, „maluczkiego stadka” (Łuk. 12:32), podzielony na trzy grupy w końcu Wieku Ewangelii.