Teraźniejsza Prawda nr 525 – 2013 – str. 19
zamknięcia drzwi wejścia do wysokiego powołania, bowiem oczywistym jest, że nikt nie mógłby wejść do Ciała Chrystusowego po tym, jak Ciało to zostało ostatecznie w pełni zebrane – zżęte.
(1) Według Izaj. 66:7 w każdym miejscu, gdzie znajdował się nominalny Syjon (Babilon), Ciało Chrystusa (mężczyzna) opuszczało go tam, zanim poczuł on bóle porodowe (1Tes. 5:3, 4). Jego bóle porodowe (wielki Czas Ucisku – Mat. 24:21) rozpoczęły się od wojny światowej w 1914 r. i szybko się rozprzestrzeniły, tak, że wiosną 1916 r. były już powszechne w chrześcijaństwie, co dowodzi, że do tego czasu zakończyło się zarówno żęcie jak i pokłosie (R 1648, 1649).
(2) Wszyscy wybrani w każdym kraju (pełne 144 000) zostali popieczętowani na czołach (zżęci), zanim ucisk (który rozpoczął się od wojny światowej – „wiatru” z 1Król. 19:11, 12) ogarnął dany kraj (Obj. 7:1-3). „Wiatr” nie jest „wichrem”, lecz poprzedza go, a „wicher” następuje dopiero wtedy, kiedy „cztery wiatry ziemi” (cztery klasy upadłych aniołów – (Rzym. 8:38; Ef. 6:12) zostają uwolnione w większym stopniu, niż miało to miejsce wtedy, kiedy wywoływały wojnę. Oni ścierają się w wielkich konfliktach sami z sobą, a wśród ludzi wytwarzają symboliczny wicher – rewolucję i anarchię (Jer. 25:29-33; 2Król. 2:1, 11). Każdy kraj chrześcijański został uwikłany w wojnę (chociaż niekoniecznie jako strona walcząca) do wiosny 1916 r. Wszyscy wybrani zostali popieczętowani na czołach (zżęci) do wiosny 1916 r.
(3) „Ja muszę sprawować sprawy onego, który mię posłał, pokąd dzień jest; przychodzi noc, gdy żaden nie będzie mógł nic sprawować”. Dzieło, jakie wówczas wykonywali Jezus i Apostołowie, było dziełem żęcia. Stąd dzieło, o którym tu mowa, jest dziełem żęcia, które z nastaniem nocy nie mogło już być dłużej wykonywane. Jezus nie mógł mieć na myśli wszystkich zarysów dzieła żniwa, które po żęciu obejmuje wiązanie w snopki, suszenie, młócenie, odwiewanie, przesiewanie i zwiezienie do spichlerza. Jest nie do pomyślenia, by – kiedy Kościół był w ciele – po tym, jak żęcie się zakończyło, a zanim dokonało się sześć pozostałych zarysów żniwa, nadejść miał czas, w którym to współczłonkowie nie mogliby nic zrobić dla siebie nawzajem. Nocą jest Czas Ucisku, który zakończył Wiek Żydowski i którym kończy się Wiek Ewangelii (Joela 2:2; Amosa 5:20; Dan. 12:1). Noc ta składa się z trzech wyraźnych etapów – wojny, rewolucji i anarchii, pośród których występuje głód i zaraza (Ezech. 14:21). Pieczętowanie Maluczkiego Stadka zakończyło się w każdym kraju, zanim przystąpił on do wojny. Po tym, jak wojna ogarnęła całe chrześcijaństwo, noc „oracz” (Am. 9:13) zajął miejsce żeńca, a żęcie – pieczętowanie na czołach – zakończyło się (Obj. 7:1-3).
(4) Według Am. 9:13 oracz (Czas Ucisku – patrz Komentarze Bereańskie; P3, s. 216; R 2627; 5761) oraz tłoczący grona (Obj. 14:18-20) zajęli miejsce żeńca (włącznie z dokonującym pokłosia) i siewcy (tych, którzy siali Słowo Boże po to, by pozyskać więcej członków Maluczkiego Stadka) i położyli kres ich dziełu. Stało się to wszędzie, jak tylko całe chrześcijaństwo zaangażowało się w wojnę światową, co nastąpiło wiosną 1916 r. Ameryka była ostatnim krajem, który przystąpił do wojny. Do tego czasu całe żęcie i pokłosie Maluczkiego Stadka zakończyło się. Człowiek, który usiłowałby żąć po tym, jak literalny oracz wyprzedził go, zajął jego miejsce i zaczął siać oraz żąć ponownie, naprawdę wyglądałby niemądrze. Nie wyglądajmy na niemądrych w kwestiach duchowych, upierając się przy tym, że pokłosie kontynuuje się po 1916 r., kiedy to oracz rozpoczął wszędzie swoje dzieło w wielkim Czasie Ucisku.
Ufamy, że tych kilka uwag zasługuje na uważne rozważenie przy modlitwie, ze względu na to, że od wielu lat jesteśmy już w Dniu Tysiąclecia, a „ścieżka sprawiedliwych jako światłość jasna, która im dalej, tym bardziej świeci, aż do dnia doskonałego”
PT’13, 18-19;