Teraźniejsza Prawda nr 524 – 2013 – str. 8
do ustanowienia Królestwa, jako fundamentu błogosławieństw Nowego Przymierza dla świata podczas Tysiąclecia. W Nowym Testamencie jest tylko osiem innych wersetów, które mówią o Nowym Przymierzu:
(1) „Ale teraz nasz kapłan tym zacniejszego urzędu dostąpił, im jest pośrednikiem lepszego przymierza [lepszego od Przymierza Zakonu, lecz nie lepszego od Przymierza Łaski (Sary)], które lepszymi obietnicami jest utwierdzone” (Żyd. 8:6). Nasz Pan Jezus już rozpoczął pracę konieczną do tego, by mógł pełnić urząd Pośrednika Nowego Przymierza. Położył już fundament, ale jeszcze nie przyjął do Siebie wszystkich członków, których Ojciec zaplanował, przewidział i przeznaczył. Zauważamy z kontekstu, że wciąż jest podkreślany kontrast pomiędzy Przymierzem Zakonu oraz jego pośrednikiem, Mojżeszem, a Nowym Przymierzem, wyższym z powodu swego lepszego Pośrednika – Mesjasza. Mojżesz mógł składać wyłącznie niedoskonałe ofiary, lecz Chrystus poprzez antytypiczne ofiary cielca i kozła (Jezusa i Kościoła), czyni zadośćuczynienie za grzechy całego świata i przygotowuje się do pośredniczenia w Nowym Przymierzu, które, jak obiecał Bóg, będzie przewodem błogosławienia Izraela i świata.
(2) W kolejnym wersecie (8) Apostoł popiera swój argument, przytaczając staro testament ową obietnicę Nowego Przymierza udzieloną Izraelowi: „Oto dni idą, mówi Pan, gdy uczynię z domem Izraelskim i z domem Judzkim przymierze nowe”. Oczywistym jest, że nie odnosi się to do duchowego Izraela.
(3) Kolejna wzmianka o Nowym Przymierzu, która jest częścią tego samego cytatu z Jer. 31:31, także nie dotyczy duchowego Izraela – „Nie według przymierza, którem uczynił z ojcami ich (…) Przetoż toć jest przymierze, które postanowię z domem Izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Dam prawa moje w myśl ich [przyp. tłum.: 'w umysły ich” w angielskim przekładzie KJV] i na sercach ich napiszę je, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim” (Żyd. 8:8-10).
Dni, o których mowa w powyższych wersetach następują „po” dniach Wieku Ewangelii. Następnie Apostoł stwierdza: „I nie będzie uczył żaden bliźniego swego, i żaden brata swego, mówiąc: Poznaj Pana; albowiem wszyscy mię poznają, od najmniejszego z nich aż do największego z nich. Bo miłościw będę nieprawościom ich, a grzechów ich i nieprawości ich nie wspomnę więcej”. Jest to opis tego, co będzie miało miejsce w Tysiącleciu, a nie opis tego, co widzimy dookoła nas w dniu dzisiejszym. Bóg nie włożył jeszcze Swoich praw w serca domu Izraela i nie są oni jeszcze Jego ludem w takim znaczeniu, w jakim stwierdza On, że będą w słusznym czasie przy końcu tego Wieku, kiedy Nowe Przymierze będzie obowiązywać (Dz. 15:15-17).
(4) „Gdy mówi: Nowe, to uznał pierwsze za przedawnione; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zaniku” [w przekładzie Biblii Warszawskiej]. Zauważmy, że Apostoł nie wspomina ani jednym słowem o tym, że Nowe Przymierze jest dla Kościoła Chrystusowego. Jego czytelnicy rozumieli bardzo dobrze, że znajdują się pod Przymierzem Sary. Jednakże pewni judaizujący nauczyciele nalegali na to, że tak jak są pod Przymierzem Sary, muszą także być pod Przymierzem Hagar. Właśnie to kwestionuje Apostoł. Wyjaśnia on, że Przymierze Zakonu (Hagar) nie będzie trwać nadal, lecz że zaniknie, a w słusznym u Boga czasie, nadejdzie Nowe Przymierze i zajmie jego miejsce w Izraelu.
(5) Było koniecznym, by Żydzi zostali odkupieni od „martwych uczynków” Starego Przymierza Zakonu, i by Chrystus – Głowa i Ciało – zawarli Nowe Przymierze dla nich. Stare Przymierze zostało zapieczętowane krwią cielców i kozłów, a Nowe Przymierze „lepszymi ofiarami”. W antytypie krew cielca została już ofiarowana, a obecnie przedstawiona zostanie krew kozła (Żyd. 9:14-23).
(6) „Toć jest przymierze, które postanowię z nimi po onych dniach, mówi Pan: Dam prawa moje do serca ich, a na myślach ich [przyp. tłum.: 'w umysłach ich” w angielskim przekładzie KJV] napiszę je. A grzechów ich i nieprawości ich nie wspomnę więcej: A gdzie jest odpuszczenie ich, jużci więcej ofiary nie potrzeba za grzech” (Żyd. 10:16-18). Apostoł przedstawia swoją argumentację w ogólny sposób. Chciałby, by jego słuchacze zrozumieli, że kiedy Bogu została