Teraźniejsza Prawda nr 524 – 2013 – str. 4
„pierwszym zmartwychwstaniu”. Obecnie „pierwsze zmartwychwstanie” jest zakończone, a Nasienie Przymierza Sary w pełni się narodziło. Zupełnie zgadza się to ze stwierdzeniem proroka: „Czy mam doprowadzić do porodu (wybawić Głowę), a nie pozwolić na narodzenie się (Ciała)?” (Izaj. 66:9). Jest tu sugestia, że tak jak Jezus, Głowa Ciała, narodził się w Swoim zmartwychwstaniu jako pierworodny z umarłych, tak też wszyscy członkowie Jego Ciała (Kościół) mieli udział z Nim w Jego chwalebnej „przemianie” z śmiertelności w nieśmiertelność, z natury ziemskiej do niebiańskiej.
A co z Żydami, znajdującymi się pod Przymierzem Zakonu (Hagar)? Czy zostali oni z tego powodu odcięci od tych przywilejów i błogosławieństw, których tak bardzo pożądali, by być duchowym Nasieniem i dziedzicami według obietnicy? Odpowiadamy, że tak. Apostoł pokazuje, że dzieci niewolnicy nie mogą być dziedzicami z dziećmi wolnej. A zatem w jaki sposób Apostołowie oraz inni, którzy byli z Izraela według ciała, weszli w relację z Chrystusem i Przymierzem Łaski (Sary)? Apostoł mówi nam, że tak jak ludzkie małżeństwo zostaje rozwiązane przez śmierć jednej ze stron, tak ci Żydzi, którzy dzięki wierze byli w stanie dostrzec, że śmierć Chrystusa wypełniła warunki Przymierza Zakonu, dochodzili do zrozumienia, że ich Przymierze jest martwe, i że zostali uwolnieni od niego i mogą symbolicznie poślubić innego – połączyć się z Chrystusem. Z drugiej strony, każdy Żyd, który od czasu śmierci Jezusa na krzyżu nie przyjął Chrystusa za swojego osobistego Zbawiciela, jest wciąż mocno związany warunkami Przymierza Zakonu. Niemniej jednak, po to, by uzyskać życie wieczne w Tysiącletnim Królestwie, ostatecznie każdy Żyd i każdy poganin będzie musiał przyjąć Chrystusa za swojego osobistego Zbawiciela i poświęcić się Bogu Jehowie. Po anarchii oraz Ucisku Jakuba, Żydzi jako naród, z tego powodu, że Jezus wybawi ich w sposób niezwykły i nadzwyczajny od ich anarchistycznych wrogów, przyjmą Jezusa jako swojego Wybawiciela i staną się w Restytucji głównym narodem na ziemi.
CHRYSTUS WYPEŁNIŁ WARUNKI PRZYMIERZA ZAKONU
Apostoł wyjaśnia, że wszyscy z tego narodu, którym brakowało właściwej wiary w Chrystusa, zostali odrzuceni, „zaślepieni” nie na zawsze, lecz do skompletowania Domu Synów, Nowego Stworzenia, duchowych członków duchowego Ciała duchowego Izraela – Chrystusa. Jednakże ktoś mógłby powiedzieć, że skoro zostali odrzuceni, „zaślepieni” aż do czasu skompletowania wyborczego Kościoła, to nie mogą mieć w nim udziału, a będąc pod warunkami Przymierza Hagar (Zakonu), czy nie będą w niezadowalającym stanie pod Nowym Przymierzem? A patrząc na tę sprawę z tego punktu widzenia możemy zapytać, czy Bóg raczej nie oszukał narodu izraelskiego, kiedy zawierał z nim Przymierze Zakonu przy górze Synaj, wiedząc, że Izraelici nie są w stanie go wypełnić i nie mogą uzyskać życia na jego mocy, a mimo to pozwalając im, by żywili takie mniemanie i poddali się tej niewoli? Czy drogi Pana nie są sprawiedliwe i prawe? Odpowiadamy, że są.
Kiedy widzimy pełen zakres Boskiego celu, zauważamy, wtedy jak chwalebny jest w swej harmonii. Trudność w jego zrozumieniu w przeszłości polegała na tym, że widzieliśmy jak gdyby przez przyćmione zwierciadło, a obecnie widzimy twarzą w twarz. Teraz dostrzegamy, że Bóg zamierza uznać dwa nasienia Abrahama, jedno niebiańskie, jako gwiazdy niebieskie, a drugie ziemskie, jako piasek na brzegu morskim (1Moj. 22:17, 18). Próba zrodzenia najpierw nasienia cielesnego przez Przymierze Zakonu była nieudana, skończyła się niepowodzeniem. Najpierw pobłogosławione musiało zostać nasienie duchowe – Chrystus Głowa i Ciało, będące uczestnikiem Boskiej natury i dziedzicem wszechrzeczy. Następnie, wychodzi wezwanie do rozwinięcia i zgromadzenia dwóch drugorzędnych klas wyborczych. A potem łaska Boża powróci do cielesnego Izraela. Jednakże z tego powodu, że Przymierze Zakonu wypełniło swój cel i dowiedziono, że jest ono dla Izraelitów nieosiągalne ze względu na niedoskonałość ciała uniemożliwiającą wypełnienie wymogów Zakonu, Bóg zamierza zawrzeć z ich narodem Nowe Przymierze. Żadne stwierdzenie Pisma Świętego nie utożsamia Nowego Przymierza z narodami pogańskimi. Wprost przeciwnie, jest to Nowe Przymierze Izraela, dane celem zastąpienia Przymierza Starego (Zakonu). Zwróćmy uwagę na to, że większość członków wczesnego Kościoła była Żydami oraz na to, że wzmianki Apostoła co do Nowego Przymierza występują prawie wyłącznie z jego Liście do Żydów. Jeden wyjątek znajduje się w Rzym. 11:27, gdzie Apostoł, chociaż zwraca się do chrześcijan pochodzących z pogan, mówi im, że cielesny Izrael został odrzucony, z czego dla nich jako chrześcijan wypłynęły korzyści, lecz że Żydzi są wciąż umiłowani przez Boga i że z powrotem mają cieszyć się Boską łaską na mocy szczególnego przymierza (Jer. 31:31-34). Królewskie Kapłaństwo ma być zarządcami tego Nowego Przymierza, gdyż umiera z Chrystusem celem jego zapieczętowania (Mal. 3:1; 2Kor. 3:6).
Im dokładniej badamy Nowe Przymierze, tym bardziej przekonujemy się o tym fakcie – o tym, że należy ono przede wszystkim do Izraela, włączając dwa narody, na jakie się Izrael podzielił przy śmierci Salomona – Izrael i Judę. Zwróćmy uwagę na oświadczenie proroka: „Oto idą dni, mówi Pan,