Teraźniejsza Prawda nr 522 – 2012 – str. 41
odpowiednik tego na wyższym poziomie, w duchowym Izraelu, lecz nie będziemy tutaj wchodzić w szczegóły. Niech wystarczy tylko jeszcze uwaga, że Wiek Żydowski, okres łaski dla cielesnego Izraela, zakończył się okresem 40 lat „żniwa”. Rozpoczęło się ono od chrztu naszego Pana, trwało trzy i pół roku jako próba narodowa, a gdy naród ten został odrzucony w czasie ukrzyżowania naszego Pana, rozpoczęło się żniwo na większą skalę (rozdzielanie pszenicy od plew), czas wybierania z tego odrzuconego narodu tych, którzy byli „prawdziwymi Izraelitami”, jeszcze przed wielkim czasem ucisku, jaki spadł na ten naród i jaki rozpoczął przygotowania do całkowitego zniszczenia ich narodowej stolicy w roku 69 n.e. Wszystko to jest przyrównywane do pory „żniwa”, zbierania do spichlerza pszenicy i późniejszego palenia plew. Nasz Pan podaje nam instrukcje (Mat. 13), że obecny Wiek Ewangelii, wiek łaski dla duchowego Izraela także zakończy się czasem żniwa, zebraniem pszenicy i ostatecznym zniszczeniem kąkolu. W czasie żniwa cielesnego domu głównym żniwiarzem był nasz Pan w ciele, a Apostołowie byli Jego współpracownikami; w czasie żniwa duchowego domu musiał być obecny nasz Pan, istota duchowa, jako główny żniwiarz, a członkowie domu duchowego także mieli być żniwiarzami.
Zauważmy teraz równoległości czasowe. Wiek Żydowski, od śmierci Jakuba do śmierci Chrystusa, trwał 1845 lat. Zauważmy, jak odpowiada temu Wiek Ewangelii. Wiek Ewangelii w odniesieniu do Kościoła nie rozpoczął się od narodzin naszego Pana; rozpoczął się po śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana, kiedy polecił On Swym uczniom „kazać ewangelię każdemu stworzeniu” (poprzednia praca naszego Pana w okresie trzech i pół roku Jego służby polegała na oferowaniu Królestwa domowi cielesnemu [Żydom], by wypróbować go, by dowieść, że jako naród nie jest on gotowy na przyjęcie prawdziwego Królestwa). Stosując powyższe miary z Wieku Żydowskiego do Wieku Ewangelii, rozpoczynając od czasu śmierci i zmartwychwstania naszego Pana oraz błogosławieństw Dnia Pięćdziesiątnicy na wiosnę 33 r.n.e. stwierdzamy, że okres 1845 lat od śmierci Jakuba do odrzucenia cielesnego Izraela, zastosowany do Wieku Ewangelii prowadzi do wiosny roku 1878, kiedy to Boska łaska zaczęła powracać do Izraela. Przygotowania do zniszczenia stolicy Izraela w roku 69 znajdują swój odpowiednik w Wieku Ewangelii poprzez dodanie 1845 lat, co doprowadza nas dokładnie do roku 1914, tego samego roku i czasu, który przez proroctwa Daniela i Mojżesza pokazany jest jako pełny kres i koniec „czasów pogan”. Czy może to być przypadek? Nie! Zostało to zamierzone.
Jakie mocniejsze świadectwo mogłoby być potrzebne dla oka i ucha wiary? Z pewnością wszystko to, co byłoby jeszcze jaśniejsze i wyraźniejsze, byłoby widzeniem i nie pozostawiałoby miejsca dla wiary. Pismo Święte pokazuje nam, że Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii miały być tej samej długości, co czyni ucząc z jednej strony, że w czasie wybierania Kościoła, tj. w czasie Wieku Ewangelii, Izrael miał pozostawać w niełasce u Boga i zaślepieniu (Rzym. 11:25). Z drugiej strony Biblia uczy, iż ten czas niełaski był „dwójnasobem” (powtórzeniem czasu i wydarzeń) czasu ich łaski w Wieku Żydowskim (Jer. 16:13-16); że ten „dwójnasób” (powtórzenie czasu i wydarzeń) miał zakończyć się z upływem postanowionego czasu (Izaj. 40:2) i że ten „dwójnasób” (powtórzenie czasu i wydarzeń) rozpoczął się w dniu wkroczenia przez Chrystusa do Jerozolimy (Zach. 9:9, 10-12; Mat. 21:4-9, 43; 23:34-39; Jana 12:12-15; Łuk. 19:40-42). W ten sposób potwierdza się biblijność 1845 lat jako wyznacznika równoległych czasów i wydarzeń w Wieku Żydowskim i Ewangelii.
PROROCTWO O JUBILEUSZACH
(4) Zwróćmy uwagę na kolejne proroctwo, podobnie typicznie ukryte w Zakonie Mojżeszowym: jubileuszowy rok Izraela. Nikt nie będzie w stanie zrozumieć tego proroctwa, jeśli najpierw nie dowie się, że drugie przyjście naszego Pana nie ma na celu zniszczenia świata, lecz błogosławienie go zgodnie z obietnicą złożoną Abrahamowi (1Moj. 22:17, 18): „w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi”, błogosławione łaską utraconą w Adamie, restytucją wszystkich rzeczy. Błogosławieństwa te zostaną zaoferowane wszystkim i staną się wieczną własnością tych, którzy przyjmą je na warunkach Nowego Przymierza. Nikt nie będzie w stanie dostrzec