z doktrynami o okupie i ofierze za grzech, jakie miały miejsce w antytypicznym Kadesz (4Moj. 20:1-13), jako główne próby doktrynalne Paruzji. Jak poprzez powtórzenie zostało podkreślone („oni mężowie wszyscy byli co przedniejsi z synów izraelskich” – w. 3 ), że dwunastu szpiegów było przywódcami w swoich pokoleniach, tak w antytypie zostało podkreślone, że antytypiczni szpiedzy byli wiodącymi studentami Biblii w swoich denominacjach, będąc jednocześnie członkami Maluczkiego Stadka. Warto zauważyć, że nie ma mowy o pokoleniu Lewiego ani o rodzinie Aarona. Ma to pokazać, że w typie szpiedzy przedstawiają członków Maluczkiego Stadka. Jak Mojżesz wysłał dwunastu szpiegów, by zbadali typiczny Kanaan, tak nasz Pan wysłał z dwunastu denominacji „uczonych w Piśmie” z Maluczkiego Stadka, by zbadali sferę Prawdy i Ducha Prawdy. W trakcie przeprowadzania tych badań niektórzy członkowie z każdej z dwunastu grup antytypicznych szpiegów przyszli do ruchu Prawdy, podczas gdy inni pozostali w swoich denominacjach, stając się wrogami Prawdy.

    Zatrzymajmy się w tym miejscu na chwilę i rozważmy sferę Prawdy i jej Ducha – antytypiczny Kanaan. Obejmuje ona Biblię oraz wiedzę opartą na Biblii i jej Duchu ze wszystkim, co z nich wynika. W drugim rozdziale ósmego tomu epifanicznego opisując pracę Kehatytów Wieku Ewangelii, pokazaliśmy główne rodzaje takiej wiedzy. Jednakże Kehatyci Wieku Ewangelii nie wnikali w kwestie wiedzy biblijnej i Ducha tak głęboko, jak dwunastu szpiegów z Paruzji, co wynikało z kilku powodów: w przeciwieństwie do antytypicznych szpiegów nie byli oni nowymi stworzeniami; wiele zarysów takiej wiedzy nie było na czasie aż do Paruzji; oraz antytypiczni szpiedzy potrafili dostrzec takie zarysy Prawdy i Ducha Prawdy, jakich dostrzec nie mogły niepoświęcone cielesne jednostki. W drugim rozdziale ósmego tomu epifanicznego wymieniliśmy pewne jednostki jako Kehatytów Wieku Ewangelii, co do których jaśniej świecące światło pokazuje, że nimi nie byli, lecz byli nowymi stworzeniami, z których pewne jednostki służyły przed Paruzją, a niektóre w trakcie Paruzji. Wymienimy głównych szpiegów będących nowymi stworzeniami, których niesłusznie przedstawiliśmy jako Kehatytów Wieku Ewangelii. Omawiając tę kwestię można wspomnieć, że chociaż Kehatyci Wieku Ewangelii wykonywali taką pracę, jaką można zakwalifikować do pracy uczonych w zakresie dzieł językowych, egzegetycznych (objaśniających), historycznych i systematyzujących dotyczących kwestii biblijnych, nie byli oni jedynymi, którzy wykonywali taką pracę, bowiem wodzowie utracjusze koron oraz inni utracjusze koron wykonywali taką pracę, jak np.: Chryzostom, Augustyn, Chemnitz, Kalwin, Socyn, Menno Simons, Jeremiasz Taylor, Alexander Campbell, itd., pisali różne komentarze na temat apologetyki, doktryn i etyki, jak również na historyczne tematy religijne. Prawie wszyscy wodzowie z Maluczkiego Stadka wykonywali taką pracę: Luter, Melanchton, Tyndale, Wulfila (przyp. tłumacza: znany także jako „Ulfilas”) oraz Alfred Wielki tłumaczyli Biblię, a dwóch pierwszych z nich napisało wiele dzieł interpretacyjnych, apologetycznych, doktrynalnych oraz etycznych. Nie powinniśmy uważać, że wykonywanie pracy językowej, egzegetycznej, historycznej i systematyzującej w zakresie Biblii było wyłączną funkcją Kehatytów Wieku Ewangelii. We wszystkich tych działach wiedzy biblijnej Kapłani radzili sobie lepiej niż wszyscy inni, a nasz Pastor najlepiej ze wszystkich.

 (Ciąg dalszy nastąpi w TP2012,45)

CIEKAWE PYTANIA

    Pytanie: Dlaczego świat jeszcze nie otrzymał restytucji?

    Odpowiedź: Pismo Święte pokazuje nam, że po tym, jak nastąpi drugi adwent naszego Pana i Jego Królestwo zostanie ustanowione, zastosuje On całą zasługę Swojej ofiary na rzecz Adama i jego rasy, czyniąc w pełni zadość wymaganiom Boskiej sprawiedliwości. Pełna kara za pierwotny grzech zostanie zapłacona, rasa Adama zostanie uwolniona spod tego potępienia i niezwłocznie rozpocznie się dzieło Restytucji. W międzyczasie, w oczekiwaniu na zastosowanie krwi za świat, Ojciec przypisuje zasługę Chrystusa Kościołowi – wypożycza ją na jego rzecz.

ZASŁUGA CHRYSTUSA PRZYPISANA ZA KOŚCIÓŁ

    Omawiając ten temat, należy rozważyć znaczenie słowa „przypisać”. Przypisać nie znaczy dać. Danie zasługi Chrystusa oznaczałoby zastosowanie jej za Adama i całą jego rasę. Jezus jeszcze nie jest gotowy dać jej Adamowi i całej rasie, gdyż uwolnienie Adama i całej rasy od obecnych warunków właśnie teraz nie byłoby najlepszym planem.

    W użyciu handlowym słowo „przypisanie” jest bliskie idei poręczenia. Jeśli ktoś udziela poręczenia za weksel na tysiąc dolarów, to nie daje ani grosza, lecz

poprzednia strona – następna strona