Teraźniejsza Prawda nr 521 – 2012 – str. 30
o antytypiczne informacje, były prośbą skierowaną do Boga o antytypiczne informacje, zanim Bóg nakazał wysłanie antytypicznych szpiegów mających je zdobyć. Odpowiedź Boga jest widoczna w nakazie (w. 1); a naszemu Panu podobała się prośba i nakaz (5Moj. 1:23). Jak już się dowiedzieliśmy, Kanaan jest typem sfery Prawdy i Ducha Prawdy. Choć jest nią przede wszystkim Biblia, to w miarę jak prawdy biblijne oraz ich Duch w coraz większym stopniu wkraczają w umysły członków ludu Bożego, umysły ich stają się w coraz większym stopniu sferą Prawdy i jej Ducha. Tak jak przed wejściem Izraela do Kanaanu, roiło się w nim od wrogów i nieprzyjaznych miast, tak samo zanim duchowi Izraelici wejdą do antytypicznego Kanaanu, jako perspektywicznej sfery Prawdy i jej Ducha, jest on pełen różnych form zła, od jakich roi się w naturalnych umysłach członków ludu Bożego, które z tego powodu stają się polem bitwy Prawdy i jej Ducha z tymi wrogami, tak jak po tym, jak Izrael wtargnął do Kanaanu, stał się on polem bitwy Izraela z jego mieszkańcami oraz miastami. Nowe stworzenie najeżdża naturalny umysł i w coraz większym stopniu opanowuje coraz bardziej ujarzmione serce i umysł. Podobnie jak Mojżesz wysłał dwunastu szpiegów (4Moj. 13:3-16; 5 Moj. 1:23), tak samo nasz Pan wysłał odpowiadające im antytypy w Paruzji. Nakaz dosłownie brzmiał: „Poślij dla siebie” (4Moj. 13:2), co sugeruje myśl, że szpiedzy mieli pomóc typicznemu i antytypicznemu Mojżeszowi w tej sprawie.
Ich wybór, po jednym z każdego pokolenia, przedstawia fakt, że grupa studentów Pisma Świętego będąca nowymi stworzeniami z każdej z dwunastu denominacji chrześcijaństwa, które podaliśmy i wystarczająco opisaliśmy już poprzednio, miała być wybrana jako szpiedzy. Fakt, że nie wszyscy Izraelici zostali szpiegami, lecz że dwanaście jednostek zostało nimi oraz to, że każdy z tych dwunastu szpiegów miał być przedniejszym (dosłownie 'księciem’) w swoim pokoleniu, jest typem tego, że nawet nie wszystkie nowe stworzenia miały być antytypicznymi szpiegami, lecz jedynie pewne wybrane jednostki miały nimi być oraz że ci wybrani mieli być członkami Maluczkiego Stadka, a grupa takich wodzów znajdowała się w każdej denominacji. Fakt, że tych dziesięciu, którzy rozpuścili złą wieść o ziemi, pomarło porażonych zarazą przed Panem, jest typem tego, że odpowiadające im antytypy przestały być członkami Maluczkiego Stadka, czego dowodem jest to, że zostali odsiani w przesiewaniach – pomarli na zarazę (4Moj. 14:37). Dlatego też powinniśmy rozumieć, że w czasie, gdy szpiedzy byli wysyłani, wszyscy z nich mieli wciąż zachowane korony. Dodatkowym tego potwierdzeniem jest to, że żadnego z typicznych szpiegów nie było wśród książąt, którzy przynieśli ofiary, o których mowa w 7 rozdz. 4 Mojżeszowej ani wśród tych, którzy przewodzili pokoleniom, a opisani są w 10 rozdz. 4 Mojżeszowej, o których wiemy, że są typem dwunastu grup utracjuszy koron, po jednej grupie z każdej denominacji. Dlatego też wybór dwunastu innych nie wynikał z tego, że książęta składający ofiary zmarli, a ci wybierani byli ich następcami, bowiem wysłanie szpiegów miało miejsce zaledwie dwa miesiące po tym, jak Izraelici opuścili Synaj (4Moj. 10:11; 13:20), a w przeciągu tego czasu dwunastu książąt składających ofiary z pewnością nie zmarło. W chwili wysyłania antytypicznych szpiegów każdy członek z każdej z dwunastu grup był członkiem Maluczkiego Stadka, a razem stanowili oni „nauczonych w Piśmie” z Maluczkiego Stadka (Mat. 13:52) w każdej z dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Jednakże zaraz po złożeniu raportu dochodzi do zmiany. Następnie to Jozue jest typem na naszego Pana. Zostało to zapowiedziane w zmianie imienia nadanego Jozuemu (4Moj. 13:16). Jednocześnie Kaleb zaczął oznaczać całe Maluczkie Stadko, a zwłaszcza jego wodzów w Prawdzie paruzyjnej, a pozostali antytypiczni szpiedzy stali się utracjuszami korony.
Wysłanie przez Mojżesza szpiegów na rozkaz [dosłownie „na słowo”] PANA (w. 3 ) jest typem wysyłania przez naszego Pana „nauczonych w Piśmie” z Maluczkiego Stadka we wszystkich denominacjach jako antytypicznych szpiegów zgodnie ze Słowem Bożym – Biblią. Tą częścią Biblii, o której jest tu mowa, jest ten fragment, który obecnie badamy – 4Moj. 13; 14; 5Moj. 1:19-46. z typu wyjaśnianego Jemu przez Ojca nasz Pan zrozumiał, że jest to Słowo Boże skierowane do Niego, by wysłać ich po to, by zbadali sferę Prawdy i jej Ducha. Być może Bóg wydał Mu także bezpośrednie polecenie tej treści. W każdym jednak przypadku, lub w obydwu przypadkach, było to polecenie Boga wydane Jemu. Tak jak typiczni szpiedzy zostali wysłani z pustyni Paran (przeogromny; w. 3), na której położone było miejsce, z którego wyruszyli – Kadesz-Barnea (święta pustynia wędrówki; 5Moj. 1:19), tak antytypiczni szpiedzy zostali wysłani w paruzyjnej części Tysiąclecia jako czasie poświęconego stanu pustyni. Kadesz-Barnea jest także nazywane En-Miszpat (źródło sądu; 1Moj. 14:7), co wskazuje na próby w związku