Teraźniejsza Prawda nr 521 – 2012 – str. 29
kamienie do obalenia nauk wiernych szpiegów, nakazali ukamienować Jozuego i Kaleba (4Moj. 14:10). Bóg, poprzez prawdy podawane przez prawdziwy Kościół [chwała Pańska okazała się nad namiotem zgromadzenia], powstrzymał te zamiary niegodnych, a następnie skazał ich samych oraz tych, którzy mieli nadejść po nich, na tułaczkę podczas Wieku Ewangelii, aż do 1874 r., po symbolicznej pustyni, bez możliwości wejścia do antytypicznego Kanaanu – sfery Prawdy i Ducha Prawdy Żniwa Wieku Ewangelii. Podejmowane przez nich próby wejścia do tej sfery przed udaniem się na tułaczkę po pustyni przyniosły katastrofalne porażki, przykładów których w postaci triumfu błędu i zła pełen jest Wiek Ewangelii. Zwięźle zarysowaliśmy antytyp 13 i 14 rozdziału 4 Mojżeszowej w związku z duchowym Izraelem w Żniwie Wieku Żydowskiego, bowiem naszym zamiarem nie jest podanie szczegółowych informacji o nim; gdyż zamierzeniem naszym jest podanie w większym szczególe antytypów tych dwóch rozdziałów tak, jak stosują się one do Żniwa Wieku Ewangelii, jako że są to antytypy, które bezpośrednio nas dotyczą.
A zatem, zgodnie z wyjaśnieniem św. Pawła z 3 oraz 4 rozdziału Listu do Żydów, 40 lat wędrowania Izraela po pustyni, chociaż jest także typem na wędrówkę cielesnego Izraela w Wieku Ewangelii, zmierzającego ku 1874 rokowi, jest głównie typem na podróżowanie Kościoła chrześcijańskiego ku Żniwu Wieku Ewangelii. Zgodnie z równoległością jest także dla niego drugie zastosowanie: dwanaście klas jego antytypicznych szpiegów z tego Żniwa przyniosło mu raport na temat powrotu Bożej łaski do Izraela oraz powrotu do Palestyny, dwóch z nich złożyło przychylny raport, a dziesięciu nieprzychylny, po czym nastąpiło antytypiczne szemranie i skazanie go na ponowną wędrówkę po pustyni podczas Epifanii, a następnie na wejście i podbój jego antytypicznego Kanaanu – sfery Prawdy i jej Ducha w Tysiącleciu. Nie będziemy dalej omawiać tej fazy antytypu, bowiem naszym celem jest dość szczegółowe omówienie drugiego zastosowania wydarzeń z 13 i 14 rozdziału 4 Mojżeszowej do duchowego Izraela, czyli zastosowanie na Żniwo Wieku Ewangelii. Powtarzamy to jeszcze raz, że zgodnie z 3 i 4 rozdziałem Listu do Żydów, 13 i 14 rozdział 4 Mojżeszowej stosuje się do duchowego Izraela w Żniwie Wieku Żydowskiego, co zgodnie z zasadą równoległości Żniw dowodzi, że rozdziały te mają zastosowanie do duchowego Izraela w Żniwie Wieku Ewangelii. Skłania nas to do tego, by prześledzić antytyp drugiego zastosowania tych dwóch rozdziałów do duchowego Izraela, czyli do historii duchowego Izraela w Żniwie Wieku Ewangelii. Nasi czytelnicy pamiętają zapewne, że często wspominaliśmy o tym, że w Epifanii żyjemy podczas Wieku Ewangelii w małej skali, innymi słowy w miniaturowym Wieku Ewangelii. Mówiąc o tym, nigdy nie podawaliśmy żadnych wersetów Pisma Świętego, na których opieralibyśmy tę myśl. Głównym ustępem Biblii, na którym opieramy tę myśl, jest 13 i 14 rozdział 4 Mojżeszowej w zastosowaniu do Żniwa Wieku Ewangelii, z wynikającą z niego wędrówką duchowego Izraela. Jak bowiem wykażemy, zgodnie z drugim zastosowaniem, Żniwo Wieku Ewangelii jest drugim antytypem wydarzeń z 13 i 14 rozdziału 4 Mojżeszowej, a wędrówka Izraela znajduje drugi antytyp w drugim zastosowaniu w wędrowaniu duchowego Izraela w Epifanii, bowiem tak jak wędrówka duchowego Izraela następująca po Żniwie Wieku Żydowskiego była wędrówką Wieku Ewangelii, tak też wędrówka duchowego Izraela w Epifanii, następująca po Żniwie Wieku Ewangelii, jako równoległości Żniwa Wieku Żydowskiego, jest na małą skalę równoległością wędrówki Wieku Ewangelii. W Epifanii żyjemy podczas Wieku Ewangelii w małej skali, dlatego też możemy mówić o Epifanii jako o miniaturowym Wieku Ewangelii, z małym Babilonem, małymi kościołami protestanckimi, małym kościołem katolickim, małym papieżem, itd.
Pamiętając o tym, że ograniczamy nasze badanie wersetów z 4 i 5 Księgi Mojżeszowej do zastosowania do duchowego Izraela w Żniwie Wieku Ewangelii, rozumiemy, że prośba ludu (5Moj. 1:22), by Mojżesz wysłał szpiegów mających przeszpiegować ziemię, odpowiada prośbie duchowego Izraela wyrażanej poprzez odczuwane przez niego potrzeby i wypowiadane słowa, by nasz Pan wzbudził studentów Słowa mających zbadać sferę Prawdy i jej Ducha (Kanaan); dzięki czemu mógłby on poznać tę Prawdę i jej Ducha, jak również postępować w harmonii z nią. Najwyraźniej, tak jak prośba ta została przedłożona Mojżeszowi, zanim Bóg nakazał mu wysłanie dwunastu szpiegów (4Moj. 13:1, 2), tak samo potrzeby odczuwane przez duchowy Izrael i słowa przezeń wypowiadane podczas zbliżania się do Paruzji, proszące