za grzech, albo wymazani we wtórej śmierci – w zniszczeniu. Tak więc czytamy: „bo róg twój uczynię żelazny, a kopyta twoje uczynię miedziane”, i pokruszysz [Pan pokruszy] wiele narodów…”. Jest to także prawdą o cielesnym Izraelu, a na własne oczy widzieliśmy, jak po części to się już wypełniło. Przeczytajmy, tak jak jest to podane w hebrajskim: „i poświęcę Panu korzyści ich”. Któż to taki zamierza poświecić ich korzyści Jehowie? To Chrystus! To Syjon, Głowa i Ciało, którzy doprowadzając do posłuszeństwa narody tego świata, będą poświęcać je Jehowie, który, jak rozumiemy, mówi w tym miejscu „poświęcę Jehowie korzyści ich”. Lecz jakże Jehowa miałby mówić: „Poświecę korzyści ich Jehowie”? Powiedziałby raczej: „Poświęcę ich korzyści Sobie”. My preferujemy wersję hebrajską, ponieważ przedstawia sprawę bardziej dosłownie: „poświęcę Jehowie korzyści ich”. Zrobi to ta, która będzie królować, córka Syjońska, ze swoją Głową, i to ona poświęci ich korzyści Jehowie. Każdy będzie musiał poświęcić się, aby otrzymać życie wieczne przy końcu Królestwa (Izaj. 35:10), kiedy to Jezus przeprowadziwszy swoje panowanie i położywszy nieprzyjaciół swych pod stopy Swoje, odda Królestwo Niebiańskiemu Ojcu (1Kor. 15:28). „A wszakże, jako Ja żyję, wszystka ziemia napełniona będzie chwałą Pańską” [według angielskiego przekładu KJV] (4Moj. 14:21).

    ciąg dalszy nastąpi

EWANGELIA ŁASKI

Oto jest „Plan”, co w SŁOWIE objawiony bywa,
„Kościół” odziany w nierządnicy suknię,
Światło odrzuca, Prawdę skrywa;
Lecz Bóg strącił z jej wysokiego miejsca Tę,

która prawdę w niesprawiedliwości wyznaje.
A świętym Swoim to raczył objawić,
jako błogą Ewangelię Jego Łaski,
Co „w czasie słusznym” wszystkim zechce wyjawić.

PT ‘12, 10-13;

NARÓD ŚWIĘTY ZOBRAZOWANY

„Błogosławiony lud, któremu się tak dzieje. Błogosławiony lud, którego Bogiem jest Pan” Psalm 144:15

    Przyjmując Izrael za Swój lud, Bóg wszedł z nim w Przymierze, czyli zawarł z nim umowę. Dał mu swoje prawo – Zakon – przedstawiony w Dziesięciu Przykazaniach – jako podstawę Przymierza, którego pośrednikiem był Mojżesz. Izrael zgodził się być wierny Bogu i doskonale zachowywać te przykazania, a Bóg zgodził się wówczas mu błogosławić. Izraelici mieli być Jego ludem i wykonując to, co było zawarte w Zakonie, mieli żyć wiecznie – nie umierać. Ponadto Bóg obiecał także błogosławić im we wszystkich doczesnych sprawach życia, miało im się powodzić w domach, rodzinach, trzodach, stadach i polach.

    Izrael nie otrzymał tych błogosławieństw z tego samego powodu, z którego każdy inny naród by ich nie otrzymał, a mianowicie, ponieważ Prawo Boże jest doskonałe, jest miarą możliwości doskonałego człowieka: „Będziesz miłował Boga z całego serca, myśli, duszy i siły, a bliźniego jak siebie samego”. A więc Izraelici nadal umierali jak ich ojcowie i jak cały rodzaj ludzki, nie będąc w stanie doskonale zachować Boskiego prawa. Z tego samego powodu Izraelici doświadczali wojen, głodów, zaraz i suszy proporcjonalnie do tego, jak niedbali byli wobec warunków swojego przymierza (3Moj. 26:14-33).

BŁOGOSŁAWIONY TEN LUD

    W powyższym wersecie prorok Dawid ukazuje święty, szczęśliwy, błogosławiony lud Pański. Jest to obraz przyszłości, nie przeszłości. Jest to obraz idealny. Zostanie on zrealizowany, gdy wśród ludzi będzie ustanowione Królestwo Mesjasza, kiedy władza szatana ustanie, kiedy zostanie on związany, kiedy błogosławieństwa Restytucji podniosą ludzkość z grzechu i degradacji i przyprowadzą ją z powrotem do obrazu i podobieństwa Bożego utraconego w Edenie, lecz odzyskanego dla naszej rasy przez ofiarę naszego Pana na Kalwarii.

    Lecz ten szczęśliwy lud otrzyma dodatkowo szczęśliwy dom i ogólnoświatowy raj. Nawet ludzka

poprzednia strona – następna strona