Teraźniejsza Prawda nr 518 – 2011 – str. 36
(w. 12), że Dawid był pięknego oblicza [„wdzięcznych oczu” w przekładzie Biblii Gdańskiej]. W symbolach Biblii twarz symbolizuje wiedzę (1Kor. 13:12; 2Kor. 3:18; Obj. 1:16; 20:11; Dan. 1:15). Dlatego też piękne oblicze Dawida symbolizuje harmonijną wiedzę, jaką br. Russell zdobył do czasu swego namaszczenia. Powyżej opisaliśmy niektóre zarysy tej wiedzy. Dawid był piękny na wejrzeniu, co jest typem pięknego charakteru rozwiniętego przez br. Russella do 19 roku życia, kiedy to zaczęło się jego namaszczanie.
(16) Boże polecenie (w. 12) skierowane do antytypicznego Samuela działającego w osobach braci Jerzego Stetsona oraz Jerzego Storrsa, by namaścili br. Russella (w. 12), zostało im dane opatrznościowo, a szczególnie br. Storrsowi, gdy poproszono go i nakłoniono do tego, by wysłał br. Russellowi swoje czasopismo 'The Bible Examiner”. Usłyszawszy o doświadczeniach i potrzebach br. Russella, br. Storrs pisał w swym piśmie takie artykuły, które szczególnie odpowiadały tym potrzebom („wziąwszy tedy (…) róg z oliwą, pomazał go”, w. 13). Namaszczenie br. Russella dokonane zostało przez antytypicznego Samuela, działającego w osobach braci Stetsona i Storrsa, nie tyle ustnie, co słowem drukowanym i listownie. Dokonano go wśród braci br. Russella (w. 13) w tym sensie, że czasopismo i listy były czytane nie tylko przez niego samego, ale także przez innych członków zboru biblijnego założonego przez br. Russella, a wszyscy oni brali udział w dyskusjach na te tematy, bowiem jak pokazaliśmy w Teraźniejszej Prawdzie, Lato 2011, członkowie zboru biblijnego pochodzili z siedmiu różnych uprzednio opisanych klas ludu Bożego. Zbór ten studiował wyżej wspomniane tematy tak, jak były one przedstawiane w 'The Bible Examiner”, a jak poświadcza br. Russell (przedruki Strażnicy R3821, akapit 10), wszyscy z nich wzrastali w znajomości Słowa Bożego. Jednakże członkowie tego zboru, włącznie z br. Russellem, tylko w znikomym stopniu zdawali sobie sprawę z tego, co Pan czyni względem niego. Oczywiście, wszyscy z nich widzieli, że wzrasta on w wiedzy, którą wylewali na niego br. Stetson i br. Storrs, ale zarówno oni, jak i on sam, nie zdawali sobie sprawy z faktu, że otrzymuje on kwalifikacje do urzędu zarządcy nad domem Pańskim jako szczególny przedstawiciel Jezusa, bowiem na tym właśnie polegało jego namaszczanie. Powinniśmy pamiętać, że Dawid nie przedstawia naszego Pastora w dwóch funkcjach urzędu onego Sługi, lecz tylko w jednej z nich, tzn. przedstawia go jako Pańskiego wykonawcę w zarządzaniu jako administrator i wódz wojowników. Inne typy przedstawiają go jako onego Sługę mającego pieczę nad spichlerzem celem wydawania pokarmu na czas słuszny, np. Jeremiasz, Daniel, dwunastu Apostołów itd.
(17) Duch Pański naprawdę spoczął nad nim od tego dnia (w. 13). Potwierdzeniem tego było to, jak zarządzał Żniwem, jak również to, jak prowadził polemiki toczące się w owym czasie. Jego wierność i roztropność jako przejawy Ducha Pańskiego widać w tym, jak zorganizował różne gałęzie pracy w Domu Biblijnym w Allegheny, a później w Betel w Brooklynie, w biurach filii w różnych krajach, w publicznych i prywatnych zarysach pracy pielgrzymskiej oraz pracy kolporterskiej, ochotniczej, pracy związanej z czasopismami i gazetami, wydawniczej, pracy z fotodramą i pracy pasterskiej, włączając w to jej wszystkie biznesowe i finansowe aspekty. Zdrowy osąd, który okazywał, inicjując, prowadząc i strzegąc tę pracę, nie mógł pochodzić znikąd indziej, jak tylko z Ducha Pańskiego. Zaprawdę, od chwili namaszczenia Duch Pański zstąpił na niego. Jeżeli zaś chodzi o braci Stetsona i Storrsa, którzy dokonali w stosunku do brata Russella znacznie więcej, niż sami zdawali sobie sprawę, to umierając kilka lat po namaszczeniu przez nich antytypicznego Dawida, zakończyli swą służbę, przy czym ten ostatni kontynuował pracę wydawniczą aż do późnego wieku (miał bowiem 78 lat, gdy zakończył swój udział w namaszczaniu), gdy brak sił ciała i umysłu zmusił go do jej zaprzestania. W tym czasie przebywali oni na wysokim miejscu (Ramata) dobrze rozwiniętego charakteru (w. 13). Bracia ci zmarli w roku 1879, będąc wiernymi zwycięzcami, prawdziwymi członkami antytypicznego