Teraźniejsza Prawda nr 515 – 2010 – str. 53
[odrzucenia Jezusa] i z powodu ich nieprawości [grzechów popełnianych przeciwko Przymierzu Zakonu]” (Ps. 107:17 w brzmieniu angielskiego przekładu KJV; patrz E4, s. 169): (1) Bóg obnaży ich ziemię; (2) spustoszy ją; (3) wywróci ją do góry nogami [według KJV] (wywróci jej oblicze – patrz tłumaczenie alternatywne na marginesie; tak jak butelka jest opróżniana poprzez odwrócenie do góry dnem – jej obliczem jest jej otwór; Ps. 146:9); oraz (4) rozproszy ich w diasporze Wieku Ewangelii (5Moj. 4:27; 28:64; 30:3).
Następnie Izajasz podaje kilka szczegółów: wszystkie grupy ludzi spotkają takie same cierpienia bez względu na pozycję społeczną (Iz. 24:2); ziemia zostanie całkowicie spustoszona i złupiona (w. 3); ziemia oraz jej mieszkańcy łącznie z osobami postanowionymi na wysokich stanowiskach będą płakać, marnieć i upadną (w. 4). Izraelici w ogólności zbezcześcili, zanieczyścili i splugawili swoją ziemię, w której mieszkał Bóg (4Moj. 35:33,34), poprzez niewierność względem Boga wyrażającą się ich grzechami, bałwochwalstwem oraz na inne sposoby; nie przestrzegając Jego przykazań (praw), zmieniając Jego zarządzenia, Jego doktryny (ustawy; 2Moj. 18:20; E11, s. 332), jak również zrywając przymierze wieczne (w. 5; Jer. 3:1-5; 11:2-10; E14, s. 330, 352, 353; Ezech. 16:59).
Boskim zamiarem było, by Izrael stał się „Jego ludem”, tak jak przysiągł ich ojcom – „Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi” (5Moj. 29:13); jednakże z powodu niewierności Izraela, nielojalności wobec Niego – Boga ich przymierza, Pan zesłał im obiecaną klątwę (5Moj. 11:26-28), a ona pożarła sferę ich nauk (Jer. 7:34; E14, s. 346 u góry) i spustoszyła ich ojczyznę, naród żydowski, oszczędzając jedynie resztkę – prawdziwych Izraelitów (w. 6; Rzym. 9:27, 29; 11:5; P2, s. 205, 206).
Zaiste, spustoszenie cielesnego Izraela napawało wielką goryczą, a odświętna wesołość przemieniła się w milczenie i smutek. Niewierni Izraelici przestali być zaopatrywani w prawdę na czasie (nowe wino) poprzez swoich wodzów – to źródło zaopatrzenia wyschło i przyniosło rozczarowanie, a czas radości stał się czasem smutku (Izaj. 24:7; Joela 1:10, 12). Już nie było radości pośród nich (w. 8; Ozeasz 2:11) z powodu prostszych prawd, a głębsze prawdy stały się im gorzkie – ich wino zmieniło się w żółć (w. 9; 5Moj. 32:32, 33).
Naród żydowski, ich religijny rząd (miasto), obróciwszy wniwecz Boskie prawo i porządek, łącznie z przesłaniem o Jezusie jako Mesjaszu, tym sposobem „unieważniając przykazanie Boże poprzez swoje tradycje” (Mat. 15:6 w brzmieniu angielskiego przekładu KJV), odrzucając Jezusa, domagając się Jego ukrzyżowania i do niego doprowadzając, popadł w stan chaosu, a każda część ich rządu została starta i porzucona, tak że nikt nie mógł do niej wejść (Izaj. 24:10). Pozostało narzekanie i cierpienie, bowiem ich źródło prawdy zostało odcięte (patrz Łuk. 16:19, 22-24); wszelka radość została przyćmiona, kiedy weszli w długą i ponurą noc diaspory podczas Wieku Ewangelii, kiedy jako naród nie mogli już radować się swoimi błogosławieństwami ani swoją ojczyzną (Izaj. 24:11). Ich narodowa religijna państwowość została spustoszona i nie można było już do niej więcej wejść (w. 12).
WIERNA RESZTKA
Odstępczy dom Izraela, jego narodowe spustoszenie i zniszczenie, jak również kara i rozproszenie ludu są obrazowo ukazane w wersetach 1-12. W tym samym okresie, w żniwie Wieku Żydowskiego, resztka wiernych prawdziwych Izraelitów została zgromadzona do Jezusa jako ich Mesjasza i Pana – „tak będzie w pośród ziemi, w pośrodku narodów” (w. 13). Zebranie tych ostatnich kilku wybornych Izraelitów jest przyrównane do „otrząsania drzewa oliwnego” dokonywanego po tym, jak większość oliwek została już zebrana, celem zdobycia tych nielicznych, jakie wciąż pozostają na najwyższych konarach i najdalej położonych urodzajnych gałęziach (Izaj. 17:6), a także przyrównane do zbierania nielicznych pozostałych winogron po tym, jak zakończyło się właściwe zbieranie winogron.
Chociaż cielesny Izrael jako narodowa całość potknął się na skutek niewiary, a dom ich został im pusty, resztka narodu przyjęła Chrystusa (Jana 1:11, 12; 14:6), pozostała w Boskiej szczególnej łasce i stała się zalążkiem duchowego Izraela. Cieszyła się ona „radością i prostotą serdeczną, chwaląc Boga i mając łaskę u wszystkiego ludu. A Pan przydawał zborowi na każdy dzień tych, którzy mieli być zbawieni” (Dz. 2:46, 47).
A zatem, od samego początku Kościół wypełniał proroctwo dotyczące Syjonu: „Wykrzykuj a śpiewaj, obywatelko Syjońska! albowiem wielki jest w pośrodku ciebie Święty Izraelski” (Izaj. 12:6). Ponieważ te same hebrajskie słowa są używane na „wołać” oraz na „wykrzykiwać” (słowo sugerujące radosną wypowiedź), Izaj. 24:14 może być oddane następująco (por. z przekładem Leesera): „Ci [Kościół] podniosą głos swój, wykrzykiwać będą [wołać, radośnie obwieszczać przesłanie Ewangelii], z powodu majestatu PANA [Jehowy w Jego wspaniałych przymiotach] wykrzykiwać będą