Teraźniejsza Prawda nr 515 – 2010 – str. 52
HISTORIA WIEKU EWANGELII
Biblia otwarta na Izajasza 24:1-23
Podstawowe wypełnienie dwudziestego czwartego rozdziału Izajasza, obalenie państwowości żydowskiego narodu w 607 r. p.n.e., jest oczywiście godne rozważenia, lecz z tego względu, że spustoszenie, dokonane wówczas na rozkaz Nabuchodonozora, było zapowiedzią podobnego kataklizmu, do którego doszło na rozkaz Tytusa w żniwie Wieku Żydowskiego; będzie dla nas rzeczą bardziej korzystną rozważyć prorocze zastosowanie właśnie w odniesieniu do żniwa Wieku Żydowskiego.
Z tego punktu widzenia, 24. rozdział Izajasza ma prorocze zastosowanie od żniwa Wieku Żydowskiego, poprzez cały Wiek Ewangelii, j aż do tysiącletniego pośredniczącego panowania Chrystusa. Na początku opisuje on warunki w żniwie Wieku Żydowskiego (w. 1-12), czas zamętu, utrapienia oraz spustoszenia Judei jako karę od Jehowy za nieprawości cielesnego Izraela jako narodu. Następnie (w. 13-16) mówi o wiernej resztce rozproszonej pośród narodów i sławiącej Boga nawet w odległych krainach. Po czym opisuje (w. 16-23) przewrotność pewnych wodzów Wieku Ewangelii, zwłaszcza przywódców religijnych w symbolicznym Babilonie – głównym nurcie chrześcijaństwa, udręki i prześladowania ludu Bożego Wieku Ewangelii, obalenie oraz usunięcie zarówno świeckiego jak i religijnego imperium szatana w czasie wielkiego Czasu Ucisku oraz wprowadzenie i rozkwitnięcie Boskiego chwalebnego panowania sprawiedliwości dokonywane poprzez Chrystusa na nowych niebiosach i na nowej ziemi (Obj. 11:15). A zatem 24. rozdz. Izajasza podaje nam w proroctwie zwięzłą historię całego Wieku Ewangelii.
Hebrajskie słowo eretz występuje 16 razy w 24. rozdz. Izajasza, a jest ono także często używane w innych ustępach Biblii. Jest zazwyczaj tłumaczone jako „ziemia”, tak jak w w. 1, lub jako „kraina” (przekład ASV przypis do w. 1; Leeser oddaje je słowem „kraina” we wszystkich przypadkach jego wystąpienia w w. 1-12). Język używany w w. 1-12 w dużej mierze wskazuje na słowo „kraina” jako tłumaczenie bardziej poprawne od słowa „ziemia”, bowiem mowa tu jest nie tylko o ziemi, ale także o ludzie (Oz. 4:3, 6, 9; Łuk. 13:34, 35; 21:20).
Z tego względu, że cielesny Izrael jest typem __ duchowego Izraela, a żniwo Wieku Żydowskiego ma równoległy odpowiednik w żniwie Wieku Ewangelii, jest całkowicie słusznym, by zastosować wyrażenia „obnaży ziemię”, „spustoszy ją”, „przemieni oblicze jej” także do końca, czyli do żniwa Wieku Ewangelii, zwłaszcza do Czasu Ucisku od 1914 r. (R 1813, ostatni akapit, 5041, kol. 2, 5735, kol. 2; BS ’60, s. 63; ’68, s. 63). Jak już zostało nadmienione, w niniejszym artykule rozważymy proroctwo z 24. rozdz. Izajasza jako całość wypełnioną historycznie i chronologicznie, począwszy od żniwa Wieku Żydowskiego, kiedy to rozpoczął się Wiek Ewangelii.
KARA DLA IZRAELA
Kiedy Jezus urodzony pod zakonem przyszedł do Swego ludu, to „go właśni jego nie przyjęli” (Gal. 4:4; Jana 1:11) – „mieszczanie jego mieli go w nienawiści, i wyprawili za nim poselstwo, mówiąc: Nie chcemy, aby ten królował nad nami” (Łuk. 19:14), tak więc lud, a zwłaszcza obłudni wodzowie – „ślepi przewodnicy” – spiskowali przeciwko Niemu i prześladowali Go, „wypchnąwszy go (…), zabili” (Łuk. 20:14,15; Dz. 2:36; 3:15). Jako Mesjasz chciał zebrać ich do siebie, tak jak kokosz zgromadza kurczęta swoje pod skrzydła, lecz oni nie chcieli, dlatego też dom ich pusty został (Mat. 23:13-29), a ich narodowa państwowość została obalona i zniszczona przez rzymskie armie (Łuk. 21:20-24); Komentarze Bereańskie).
Pierwszy werset 24. rozdziału księgi Izajasza w ogólny sposób proroczo zapowiada karę, jaką Jehowa wymierzy narodowi żydowskiemu w Żniwie Wieku Żydowskiego „z powodu ich grzechu