Teraźniejsza Prawda nr 513 – 2010 – str. 25
stosownie użyć tego terminu w szerszym znaczeniu obejmującym także Wielką Kompanię, ponieważ jak wykazał br. Russell; „kościół pierworodnych” Wieku Ewangelii obejmuje również członków Wielkiej Kompanii (Żyd. 12:23, R 4761, 4823; Książka Pytań, 304, 309, 435-438). Lewici zostali wzięci przez Boga w miejsce pierworodnych w Izraelu (4Moj. 3:12, 13). Kapłani przedstawiają Maluczkie Stadko, a inna część pokolenia Lewiego na koniec Wieku Ewangelii przedstawia Wielką Kompanię. Lewici składali się z różnych rodzin – Kehatytów, Merarytów i Gerszonitów – każda z nich miała swoją specjalną służbę (4Moj. 3; 4), a rodziny te dzieliły się z kolei na jeszcze mniejsze podgrupy. Zgodnie z tym podziałem na rodziny oraz ich dalszym rozbiciem na podgrupy mamy w Czasie Ucisku, czyli w okresie Epifanii, różne podziały i podgrupy wśród ludu Prawdy (E5, s. 26-29). Termin „winnice” z Habak. 3:17 najwyraźniej odnosi się do tych właśnie „różnych grup Wielkiej Kompanii” (PT „29, s. 138, ak. 1; „43 s. 50, 66).
Przed rokiem 1904 br. Russell oraz inni wierni strażnicy spodziewali się również, że Wielka Kompania zostanie wybawiona do 1914 r. (P 3, s. 364; Dodatek, s. 381) i że będzie wtedy, albo krótko potem, gotowa do wykonania swojego działu w duchowej fazie Królestwa, pomagając w błogosławieniu wszystkich narodów ziemi. Gdy jednak w 1904 roku br. Russell doszedł do zrozumienia, że Czas Ucisku nie skończy się w 1914 r., a dopiero zacznie się w tym roku, zauważył też, że wybawienie Wielkiej Kompanii nie może nastąpić przed rokiem 1914, ponieważ Czas Ucisku jest szczególnym okresem dla jej rozwoju i wybawienia (Obj. 7:14; Mat. 24:21; Książka Pytań, 290, 296, 314). Jeśli weźmiemy pod uwagę owe spodziewania, to wypełnienie się tego zarysu antytypicznego widzenia także na pozór się opóźniło. Ostateczne wybawienie Wielkiej Kompanii nie nastąpiło w 1914 roku, ale miało miejsce w 1979 r., wraz z zakończeniem ziemskiego biegu przez jej ostatniego członka. Nie pomaga ona jeszcze w radosnym dziele błogosławienia wszystkich narodów ziemi, lecz współuczestniczy z Jezusem i Kościołem w dziele burzenia niegodziwego imperium szatana, przygotowując tym sposobem grunt pod błogosławieństwa restytucji.
Lud Boży, zamiast rozpoczynać błogosławione dzieło w Królestwie, doznawał srogich doświadczeń, szczególnie od roku 1917, które prowadziły do rozczarowania i napawały smutkiem. W 1917 roku z powodu uzurpatorskiego postępowania J. F. Rutherforda doszło do rozłamu pomiędzy tymi, którzy sprzeciwiali się jego uzurpacji, a tymi, którzy go popierali. Zostało rozerwanych wiele czułych więzów społeczności pomiędzy braćmi. Potem nastąpiły kolejne rozłamy wśród ludu w Prawdzie, których skutkiem było zerwanie jeszcze większej liczby związków. Rozłamy te były niezmiernie trudnymi doświadczeniami, szczególnie dla tych, którzy nie rozumieli tego, jakie cele miał Bóg, dozwalając na taki bieg rzeczy.
Wielu nie zdaje sobie sprawy, że rozdzielenie antytypicznego Eliasza i Elizeusza, którego spodziewał się br. Russell i o którym pisał tuż przed swoją śmiercią, nastąpiło w 1917 roku w pierwszym wielkim podziale, do którego doszło, ani nie zdaje sobie sprawy, że wśród różnych innych późniejszych podziałów pomiędzy ludem w Prawdzie dokonywały się podziały na grupy i podgrupy antytypicznych Lewitów (TP Jesień 2008, Co to wszystko oznacza?).
Wielu jeszcze nie zauważyło, że żęcie klasy Maluczkiego Stadka, pszenicy, która była całkowicie dojrzała w owym czasie, rozpoczęło się jesienią 1874 r., i zakończyło się jesienią 1914 r., z tym zastrzeżeniem, że praca pokłosia trwała jeszcze do Wielkanocy 1916 r. (Jana 9:4; Obj. 7:1-3; Izaj. 66:7; Amosa 9:13; P3, s.129-134, porównaj z Dodatkiem s. 387-404; E 5, roz. III; Dodatkowy Sztandar Biblijny Nr 51). Czas Ucisku, czyli okres Epifanii, jest przez Boga przeznaczany na wykonanie innych zarysów Jego Planu, a w szczególności jest to czas, w którym, przed ustanowieniem Królestwa Bożego w celu błogosławienia wszystkich narodów ziemi, Bóg w szczególny sposób zajmuje się Wielką Kompanią (E4, s. 216) jako pszenicą, która nie była „całkowicie dojrzała w czasie zbierania pierwocin” (P1, s. 240), a następnie zajmuje się Młodocianymi Godnymi jako klasą. Brat Russell pisał, że Wielka Kompania „jest przedstawiona przy końcu tego wieku oddzielnie od klasy Maluczkiego Stadka” (R 4876, 4745, 5845; E4, s. 126-128). Dopiero po tym rozdzieleniu, które nastąpiło w okresie Epifanii, Wielka Kompania zaczęła istnieć jako klasa w jej różnych grupach, czyli „winnicach”. Ponieważ Wielka Kompania zakończyła swój ziemski bieg, obecnie zajmuje się dziełem przygotowywania do błogosławienia wszystkich narodów ziemi w Królestwie.
Gdy przyglądamy się naukom i praktykom grup Wielkiej Kompanii pod złym kierownictwem, to stwierdzamy, że w dużej mierze z powodu takiego kierownictwa grupy te pod wieloma względami odrzuciły Prawdę i jej zarządzenia, a zastąpiły je błędnymi naukami i niewłaściwymi zarządzeniami. Co więcej, wodzowie tych grup nie tylko nie przyjęli wielu postępujących prawd, gdy były one podawane, ale nawet je zwalczali.