Teraźniejsza Prawda nr 513 – 2010 – str. 24
powrót setek tysięcy Żydów do ich ziemi oraz rozwój ich kraju (według danych Centralnego Urzędu Statystycznego ludność Izraela wynosi obecnie 7 587 000 i zwiększa się w tempie 1,8 % rocznie). Widząc dowody na to, że symboliczne drzewo figowe „wypuszcza liście” (Mat. 24:32,33), podnosimy głowę z radością, albowiem dzięki temu wiemy, że obecnie „blisko jest królestwo Boże” (Łuk. 21:28-31).
Jednak stosowne wydarzenia nie następowały tak szybko, jak się ich spodziewano, a przy tym doszło do wielu niespodziewanych komplikacji. Pozorne opóźnianie się tej części antytypicznego widzenia od 1914 r., szczególnie w okresie poprzedzającym 1948 r., przyniosło dalsze próby ludowi Bożemu. Wśród tych doświadczeń ostrzeżenie i przykład antytypicznego Abakuka były bardzo pomocne dla tych, którzy zwracali na nie uwagę, i którzy podobnie jak on oczekiwali z rezygnacją na wypełnienie się tego zarysu antytypicznego widzenia, pomimo jego opóźniania się. Ci zaś, którzy nie zwracali uwagi na ostrzeżenie i przykład antytypicznego Abakuka, w wielu przypadkach potykali się i odpadali od Prawdy, tracąc jednocześnie ufność do tej części wielkiego Boskiego Planu Wieków. Wśród nich znajdują się zwolennicy Towarzystwa Strażnicy, którzy już wiele lat temu całkowicie odrzucili ten zarys antytypicznego widzenia na skutek fałszywych nauk ich wodzów, mówiących że obietnice dotyczące przywrócenia cielesnego Izraela wypełniają się wyłącznie w duchowym Izraelu.
Jako powód odrzucenia tej części wielkiego antytypicznego widzenia niektórzy podają to, że Izraelici obecnie wracający do ziemi izraelskiej są w większości niewierzącymi. Takowi najwyraźniej zapominają, że antytypiczny Abakuk nauczał na podstawie Pisma Świętego, iż mamy spodziewać się ponownego zgromadzenia Izraela w jego ojczyźnie i powrotu do łaski Bożej, gdy wciąż będzie on jeszcze nienawrócony. Nawrócenie Izraela nastąpi dopiero po jego zgromadzeniu (Ezech. 38; 39; R 3982, 5442; P4, s. 600) przy końcu Czasu Ucisku, w jego „ostatnim podmuchu” znanym jako „ucisk Jakuba” (Jer. 30:7). Dlatego też, zgodnie z Zach. 12:9, 10 ponownie zgromadzony cielesny Izrael, jako naród, będzie wciąż niewierzący na początku ucisku Jakuba, lecz zostanie nawrócony do wiary w Jezusa jako Mesjasza przy końcu ucisku Jakuba.
Inni zaś twierdzą, że naród izraelski nie posiada Jerozolimy – że jest wciąż deptany przez pogan – a zatem nie nastał jeszcze czas łaski dla Izraela. Ci z kolei nie zauważają, albo zapominają, że antytypiczny Abakuk bardzo wyraźnie nauczał (R 5568, ak. 2), iż termin „Jeruzalem” w wyrażeniu: „i będzie Jeruzalem deptane od pogan” odnosi się do „żydowskiej państwowości, rządu, instytucji i ludu”, a zatem deptanie Jeruzalem nie odnosi się do literalnego „chodzenia po ulicach i po kamieniach Jeruzalem”. Ewangelia Mat. 23:37-39 pokazuje wyraźnie, że „Jeruzalem” przedstawia lud (PT „40, s. 139) jako odrębny od literalnego miasta. Deptanie ludu żydowskiego ustało, pomimo tego, że stara część literalnego miasta Jeruzalem nie znajdowała się w jego rękach aż do wojny sześciodniowej z 1967 r.
Postanówmy zachować wiarę i radować się w niej, nawet gdyby inni odpadli od prawdy zawartej w tym proroctwie i z różnych powodów już stracili lub tracili obecnie ufność do tej części wielkiego Boskiego Planu Wieków przedstawionego przez br. Russella oraz innych wiernych strażników. Obecnie żyjący, którzy zachowali tę wiarę przez lata, zostali wynagrodzeni widokiem wspaniałych i zachęcających wydarzeń zachodzących w Izraelu ponownie zgromadzonym w jego ojczyźnie jako wypełnienie proroctwa, tak jak nauczał tego antytypiczny Abakuk. Mogą oni odpoczywać bezpiecznie w wierze, że w słusznym czasie niewątpliwie wypełnią się dalsze zarysy dotyczące rozkwitania drzewa figowego, takie jak: narodowe nawrócenie Izraela przy końcu ucisku Jakuba (ostatniego zarysu Czasu Ucisku), ustanowienie ziemskiej fazy Królestwa w Jerozolimie pod władzą zmartwychwstałych Godnych, a następnie wypłynięcie stamtąd błogosławieństw dla wszystkich pozostałych narodów ziemi. W słusznym czasie symboliczne drzewo figowe przyniesie „doskonały owoc”. „A jeśliby na chwilę odwłaczał, oczekuj nań; boć zapewne przyjdzie”!
„I NIE BYŁO URODZAJU NA WINNICACH”
Oczywistym jest, że nie chodzi tu o „winnicę ziemi” (Obj. 14:18, 19), która przedstawia chrześcijaństwo (łącznie z kościołem nominalnym), czyli sfałszowane Królestwo Boże, ponieważ nie ma ona nic wspólnego z wypełnieniem się obietnicy Abrahamowej w Królestwie, ani w związku z błogosławieniem innych, ani w związku z otrzymywaniem błogosławieństw na jej mocy.
Nie została ona zasadzona przez Ojca (Mat. 15:13) i dlatego jest w trakcie wykorzeniania i niszczenia – w wielkim Czasie Ucisku, który panuje na ziemi od 1914 roku. Ponadto, ta część Habak. 3:17 podaje to słowo w liczbie mnogiej „winnice”, a nie „winnica”. Z tego powodu najwyraźniej nie ma tu też mowy o jedynej prawdziwej winnicy – Jezusie (Jana 15:1-8) wraz z Maluczkim Stadkiem jako symbolicznymi gałęziami.
W dodatku do używania terminu Kościół w wąskim znaczeniu w odniesieniu wyłącznie do Maluczkiego Stadka, możemy także całkiem