Teraźniejsza Prawda nr 511 – 2009 – str. 75
wodza, który pomógłby jej w zdobyciu wodzów dla tych dwóch klas, które pozostawały bez wodzów; wreszcie oznacza to, że nie mogła im ich dać, i że miała tak mały wpływ, że potrzebowałaby bardzo długiego czasu, by pozyskać ich dla Prawdy. Postępowanie to pokazuje w antytypie, jak klasa Noemi wykazywała tym dwóm klasom pozostającym bez wodzów, że nie jest w stanie dać im wodzów, którzy mogliby pozyskać je do Prawdy, a także to, że robi tak powolne postępy, że nie ma nadziei na pozyskanie wodzów dla tych klas.
Myśl, że nie mogą zyskać wodzów poprzez Noemi, pobudzała Rutę i Orfę do powrotu, lecz w typie myśląc o takiej rozłące płakały, co wskazuje na miłość tych dwóch klas do Noemi. Lecz miłość ta u Orfy nie była wystarczająco silna, by skłonić ją do pozostania z klasą Noemi; tak więc klasa Orfy, chociaż płakała, powróciła do kościoła nominalnego. Jednak bardziej wierni z tych dwóch klas pozostali przy klasie Noemi.
Trzecia próba dotyczyła Ruty, ale już nie Orfy. Noemi nakłaniała ją do powrotu do swojego kraju, swojego ludu i swoich bogów. Antytypiczny lud przedstawia kościół nominalny, a jego bogowie przedstawiają wyznania wiary. Noemi czyniła coś, co stawiało klasę Ruty przed wyborem i podsuwało myśl o powrocie do kościoła nominalnego i jego błędów. Z czym musiała się zmierzyć Ruta w postępowaniu Noemi? Była to perspektywa wyrzeczenia się nauk wodzów kościoła nominalnego i decyzja o ich porzuceniu. Oto wpływ, jaki miało to na klasę Ruty: klasa ta wierzyła, że wierzący kościoła nominalnego są ludem Bożym, a ich kreda są święte. Efekt działań Noemi był taki, że Ruta skłaniała się do myśli, że takie postępowanie jest niewłaściwe! „Dlaczego to nie kościół nominalny jest przewodem? Czy decyzja o opuszczeniu przewodu nie oznaczała opuszczenia Boga? Tak, te rzeczy wydają się niewłaściwe i byłoby lepiej, gdybym wróciła” – to były myśli, które powstały w umyśle Ruty. Ale klasa Ruty nie uległa temu apelowi, i tak też było w antytypie. Jest to pokazane w pierwszym rozdziale księgi Ruty, w wersecie 16: „gdziekolwiek pójdziesz, z tobą pójdę, a gdziekolwiek mieszkać będziesz, z tobą mieszkać będę; lud twój lud mój, a Bóg twój Bóg mój”. Tym, co wskazuje na opór Ruty względem pokusy, jest jej determinacja, by pozostać z Noemi, tak jak jest to pokazane w dalszej części tego wersetu: „gdziekolwiek mieszkać będziesz, z tobą mieszkać będę; lud twój lud mój, a Bóg twój Bóg mój; gdzie umrzesz, tam i ja umrę, i tam pogrzebana będę; To mi niech uczyni Pan, i to niech przepuści na mnie, że tylko śmierć rozłączy mnie z tobą”. Moi drodzy bracia, w antytypie pokazuje to opór klasy Ruty i jej poświęcenie. Oto jak poświęcenie klasy Ruty jest pokazane w tym wersecie. W poświęceniu, osoby, które się poświęcają, zgadzają się przyjąć Prawdę i ducha Prawdy. Jest to pokazane w słowach: „gdziekolwiek pójdziesz, z tobą pójdę”. Antytypiczna Noemi szła w stronę Prawdy i ducha Prawdy. To wskazuje na determinację klasy Ruty, by iść w stronę Prawdy i ducha Prawdy. W słowach: „gdziekolwiek mieszkać będziesz, z tobą mieszkać będę” widzimy, jak wyraża ona swoją determinację, by pozostać w duchu Prawdy i w Prawdzie, tak samo jak zamierzała to zrobić antytypiczna Noemi. Drugą decyzją, jaką podejmujemy przy poświęceniu, jest: „lud Prawdy będzie moim ludem”; jest to pokazane w słowach Ruty: „lud twój lud mój”. Pierwszą rzeczą, jaką robimy w poświęceniu, jest przyjęcie Boskiej woli za swoją wolę, drugą decyzją jest pozostanie w Prawdzie do śmierci. W typie jest to pokazane w słowach: „gdzie umrzesz, tam i ja umrę (w Kanaanie) i tam pogrzebana będę”, a mianowicie chcę, by pamięć o mnie została zachowana, pozostanę w Prawdzie do śmierci. Szczerość poświęcenia wyraża się następującymi słowa mi: „To mi niech uczyni Pan, i to niech przepuści na mnie, że tylko śmierć rozłączy mnie z tobą”. A więc w tych naprawdę podniosłych słowach widzimy poświęcenie nowej klasy. Klasą tą są Młodociani Godni, ci, którzy pozostają wierni. Tak więc Ruta jest typem nowej klasy wśród poświęconych.
Musimy pamiętać, że myśl ta jest pokazana w następującej rzeczy: „zupełność pogan” weszła w dniu Pamiątki 1878 roku. W ciągu następnych trzech i pół roku miała miejsce próba dotycząca wysokiego powołania i wszyscy, którzy nie okazali się zupełnie wierni, zostali odrzuceni w 1881 roku. Korony, które stały się dostępne, zostały przeznaczone przez Boga dla tych, którzy się poświęcali i których Bóg powoływał przez nowe powołania, a było o wiele więcej poświęcających się niż dostępnych koron.