Teraźniejsza Prawda nr 511 – 2009 – str. 68
pełną i zupełną sposobność uzyskania zbawienia po tym, jak przebudzi się w Królestwie pod Nowym Przymierzem, kiedy to nikt nie umrze z innego powodu, jak tylko za swoje własne, osobiste grzechy (Jer. 31:30); że pośród ucisku ci, którzy będą szukać sprawiedliwości i pokory, będą mieć wielką przewagę nad innymi, i być może w jakiś sposób ukryją się nawet przed nim (Sof. 2:3; P1, s. 334). W ten sposób antytypiczny Abakuk pokazał, jak Bóg w Swoim gniewie będzie pamiętał o miłosierdziu nawet w stosunku do świata.
Słowo „sela” następujące po wtrąconym pytaniu z w. 8 oraz odpowiedzi na nie w w. 9 wydaje się łączyć poprzednie informacje o wybawianiu Izraela z tymi, które zostaną podane potem. Oprócz tego, że rzeki są używane do przedstawiania narodów, są także czasami wykorzystywane do tego, by przedstawiać Prawdę (por. E5, s. 510, 511), także czystą (np. Ps. 46:5; Obj. 22:1, 2) albo zmieszaną z błędem (Ezech. 34:18, 19; Mat. 7:25, 27). W Obj. 12:15-17 wielka rzeka wody przedstawia ostre prawdy dotyczące praw człowieka, itd., które wypłynęły w czasie Rewolucji Francuskiej (P3, s. 65-67). Od tamtego czasu prawdy religijne i świeckie w coraz większym stopniu wypływają na powierzchnię, ze szczególnym nasileniem w okresie żniwa.
Antytypiczny Abakuk widział i nauczał, że w końcu Wieku Bóg dzieli ludzkie społeczeństwo na różne części, zwłaszcza na konserwatystów i radykałów, poprzez takie wypuszczanie prawd świeckich i religijnych (rozdzieliłeś rzeki ziemi), że królestwa chrześcijaństwa częściowo rozpoznają, iż manifestacją Boskiej mocy są widziane przez nie bezprecedensowe wydarzenia i warunki istniejące obecnie, w końcu Wieku, takie jak obecność wielkiego kryzysu w ludzkich sprawach, z którym w sposób oczywisty nie są w stanie sobie skutecznie poradzić, w wyniku czego wielce się trwożą (widziały cię góry i zadrżały) [Ps. 97:4; 114:6, 7; Dan. 5:5, 6; Łuk. 21:26; P1, s. 323; E9, s. 445] w. 10).
Ponadto, br. Russell dostrzegł w Piśmie Świętym i głosił: że ogrom Prawdy wychodzącej przy końcu Wieku całkowicie zniszczy takie błędy jak wieczne męki, nieśmiertelność człowieka, świadomość umarłych, itd. (powódź wód przeminęła {’przepływa” w przekładzie KJV} [por. z Izaj. 28:17; E16, s. 295]); że w czasie ucisku zbuntowane masy będą głośno wykrzykiwać uprawiając propagandę i agitację (przepaść [„otchłań morska” w przekładzie KJV] wydała głos swój; Ps. 46:4; E2, s. 308) i będą sięgać wysoko, by pochłonąć nawet najwyższe szczyty ludzkiego społeczeństwa, łącznie z władzami religijnymi (głębokość ręce swoje podniosła; Ps. 107:26; PT ’50, s. 172).
„SŁOŃCE I KSIĘŻYC SIĘ ZATRZYMAŁY”
Bóg nadmienia, że Jego zwycięstwo nad Amorejczykami w dolinie Gabaon (Joz. 10:8-14; Izaj. 28:21), kiedy to „zatrzymało się słońce, i stanął księżyc” (R 3344, 3345; E1, s. 357-359; BS „53, s. 45) jest typem, a w antytypie jest to część dziwnego dzieła Boga… Jego niezwyczajnej sprawy (Habak. 1:5). Pokonanie pięciu królów amorejskich oraz ich wojsk (Joz. 10:5) przez Jozuego i Izrael jest typem pokonania pięciu wielkich przesiewających błędów i klas okresu żęcia żniwa Wieku Ewangelii (E5, roz. 2) przez Jezusa i Jego wiernych naśladowców (E10, s. XIII; E9, s. 555), jako części „niezwyczajnej sprawy” Boga dokonywanej obecnie, w końcu Wieku.
Antytypiczny Abakuk widział i nauczał: że Nowy Testament i Stary Testament przestaną rzucać dalsze światło na wodzów przesiewaczy oraz ich zwolenników (słońce i księżyc się zatrzymały [umilkły, zrobiły się nieaktywne] w mieszkaniu swoim [Joel 2:31; Mat. 24:29; Łuk. 21:25,26; Dz.Ap. 2:20; E6, s. 506; P4, s. 584, 590-596], w. 11), kiedy ukaże się światło ostrych słów Słowa Bożego (przy jego świetle [’jako światło’ w przekładzie A.R.V.] latały strzały twe [„grad” – twarde, porażające prawdy – Izaj. 28:17]) oraz wtedy, kiedy jasne świecenie Prawdy (2Tes. 2:8) będzie się coraz bardziej uwidaczniać w polemicznej literaturze wydawanej w celu objawiania ich błędów (i przy blasku lśniącej się włóczni twojej); oraz że Bóg w Dniu Swego Gniewu, w czasie ucisku, przejdzie zwycięsko przez całe chrześcijaństwo w Swoim gniewie, który objawia się przeciwko wszelkiej niesprawiedliwości, i podepcze narody pod stopami Swoimi (w zagniewaniu podeptałeś ziemię, w zapalczywości młóciłeś pogan, w. 12; Jer. 51:33; Sof. 1:14-18; 3:8).
W typie podeptanie, czy też młócenie pogan obejmowało Boską karę dla Chaldejczyków, która, jak zapowiadał drugi rozdział proroctwa Abakuka, miała nadejść w słusznym czasie. W antytypie oznacza to, że szczególnie w późniejszych etapach ucisku Bóg także ukarze wielką armię wojowników, rewolucjonistów i anarchistów obalających chrześcijaństwo, z powodu popełnianego przez nich zła, którego dopuszczają się zwłaszcza w czasie ucisku.
DWA WYBAWIENIA
Ponadto, w żniwie antytypiczny Abakuk rozpoznał z Pisma Świętego i ogłosił innym pocieszające na duchu zapewnienie, że wszystkie te wielkie dzieła zniszczenia mają określone zadania do wykonania,