Teraźniejsza Prawda nr 511 – 2009 – str. 66
Pomazaniec Jehowy jest ukazany jako ten, który jest „dostateczny do wybawienia”. Pomazaniec Jehowy przychodzi w zwycięskim marszu z wielkiej rzezi w Edomie (por. Obj. 19:11-16), który jest typem na chrześcijaństwo (Jer. 49:7-22; Ezech. 25:12-14; Amosa 1:11, 12; P4, s.14-20; E14, s. 463-466; PT ’37, s. 178). Pan mówi nam, że wówczas (1) „dzień pomsty był w sercu moim” oraz (2), „rok odkupionych moich przyszedł” (Izaj. 63:4; P1, s. 308). Wyrażenia te pokazują podwójne dzieło przy końcu Wieku: (1) obalenie starego oraz (2) ustanawianie nowego porządku, czy też dyspensacji (P2, s. 22).
PODWÓJNE DZIEŁO BOGA
Niewątpliwie antytypiczny Abakuk rozpoznał z Pisma Świętego i ze znaków czasu, jak również ogłosił to innym, że wówczas, pod koniec Wieku Ewangelii, Bóg poprzez Swego Pomazańca nadejdzie w zwycięskim marszu z tego podwójnego dzieła: (1) zniszczenia chrześcijaństwa (Bóg [Eloah – wielka i potężna istota Boska] szedł [’przychodzi’ i w podobny sposób do końca w. 15 powinien być zastosowany czas teraźniejszy – patrz przypis w przekładzie A.R.V.; por. z Psalm 50:3] od południa [z Temanu], w. 3) oraz (2) ustanowienia Tysiącletniego Królestwa (a Święty z góry Faran [obfitujący w listowie lub pieczary]. Sela).
To ciekawe, że trzy przypadki wystąpienia słowa „sela” w trzecim rozdziale Abakuka są jedynymi, poza Psalmami, przypadkami użycia tego słowa w Biblii. Użycie tego słowa oraz dedykacja dla przedniejszego nad śpiewakami pokazuje, że najwyraźniej modlitwa Abakuka była używana jako psalm śpiewany w posługach świątynnych. Zapewne 'sela” służyło jako przerywnik w muzyce, prawdopodobnie wskazując na to, że w tym miejscu powinna być pauza, zapewniająca przerwę na refleksję na temat właśnie przekazanego posłania. Najwyraźniej miało ono także za cel łączenie dwóch fragmentów, pomiędzy którymi było umieszczane, wskazując na zmianę, na nowy rodzaj myśli, który niemniej jednak był związany z myślami właśnie ukończonymi. Była to relacja paralelizmu, porównania, kontrastu, przyczyny i skutku, kontynuacji myśli po dygresji, lub ogólnika, po którym następowało doprecyzowanie.
Wydaje się, że zmiana z w. 3 jest zmianą typu przyczyna – skutek, bowiem w wyniku podwójnego dzieła przygotowawczego dokonywanego przez Boga – zniszczenia przez Niego chrześcijaństwa (Jego nadejście od południa [z Temanu]) oraz ustanowienia przez Niego Tysiącletniego Królestwa (góra Faran) – zajaśnieje słońce sprawiedliwości w Królestwie, niosącym uzdrowienie w swoich promieniach (Mal. 4:2; Mat. 13:43) przynosząc błogosławieństwa światłości, życia, zdrowia itd. dla wszystkich, którzy staną się ludem Bożym pod Nowym Przymierzem. Wspaniałe Boskie przymioty będą otaczać Chrystusa, Głowę i Ciało – nowe władze duchowej kontroli, a ludzkie społeczeństwo przyszłego świata, „w którym sprawiedliwość mieszka”, będzie „od najmniejszego z nich aż do największego z nich” wysławiać i wychwalać Boga (okryła niebiosa sława jego, a chwały jego ziemia pełna była; 2Piotra 3:13; Jer. 31:34; Obj. 5:13).
Antytypiczny Abakuk rozpoznał i mówił o wielkim zajaśnieniu Prawdy na czasie i jej Ducha (szczególnie w żniwie), objawiającym wspaniały Boski plan zbawienia, z którego emanuje olśniewająca mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc, gdyż jest on taki jak Sam Bóg, Wielkie Źródło wszelkiej Prawdy (jasność jego była jako światłość [’światło słoneczne’ w przekładzie Leesera; por. z Izaj. 60:19, 20; Psalm 84:12], w. 4). Zostało rozpoznane i ogłoszone, że wielkie błyski Prawdy i błogosławieństw nadchodzą dla wszystkich z rodzaju ludzkiego z czynów siły Jego dokonywanych w Tysiącleciu, które to czyny z tego powodu, że należą głównie do przyszłości, były w dużej mierze ukryte na pewien czas przed ogółem rodzaju ludzkiego (rogi [promienie – w przekładach A.R.V. i Rotherhama] były na bokach jego, a tam była skryta siła jego).
Hebrajskie słowo keren, przetłumaczone tutaj jako „rogi”, pochodzi od hebrajskiego czasownika karan znaczącego „pchać”, tak jak przy wysuwaniu rogów lub wypuszczaniu promieni światła. Nawiasem mówiąc, czasownik ten jest poprawnie przetłumaczony na „lśniła” w odniesieniu do twarzy Mojżesza w 2Moj. 34:29, 30, 35. Jednakże Wulgata, tłumaczenie Biblii na łacinę dokonane około 400 roku naszej ery używane przez Kościół Rzymskokatolicki, w powyższym wersetach przedstawia twarz Mojżesza jako posiadającą rogi, a nie jako świecącą. Dlatego też katolickie rzeźby i sztuka czasami niewłaściwie ukazują Mojżesza jako posiadającego rogi na czole.
Zostało rozpoznane i przedstawione, że moc Boża używana przeciwko szatanowi w posłudze Drugiego Adwentu Chrystusa zaczęła działać, zanim rozpoczął się wielki ucisk w 1914 r., w pierwszych dziewięciu antytypicznych plagach, jakie Chrystus sprowadził na szatana, jego sług i imperium, czego typem było pierwszych dziewięć plag, jakie Bóg poprzez Mojżesza i Aarona sprowadził na faraona, jego sług i Egipt. Dziesiąta plaga jest kulminacją antytypicznych plag i jest zadawana poprzez wielki ucisk, kiedy działaniu Jehowy