Teraźniejsza Prawda nr 511 – 2009 – str. 64
otrzymanego od Boga, wspaniałego widzenia przyszłych wydarzeń, zapisanego w Abak. 2:2-20. Modlitwa ta jest typem pełnej czci reakcji oraz ogłaszania dalszych zarysów Prawdy przez br. Russella i pozostałych wiernych strażników przy końcu Wieku, po tym, jak otrzymali pierwsze wspaniałe objawienia Prawdy na czasie (modlitwa Abakuka proroka według rozmaitych pieśni złożona [na wzór ody – przekład Rotherhama], Abak. 3:1).
Tak jak to już zaznaczyliśmy przy omawianiu Abak. 2:2, 3, podawanie przez Boga antytypicznemu Abakukowi antytypicznego widzenia – wspaniałego Planu Wieków (R 5374, 5731) – i jego wyjaśnianie przezeń innym, ma charakter postępujący. Proces ten trwał przez całą Paruzję i kontynuuje się w Epifanii (PT ’38, s. 188 u góry). Z wyjątkiem kilku przypadków, Bóg najpierw podał te zarysy antytypicznego widzenia, które były na czasie w Paruzji, bratu Russellowi, „onemu słudze wiernemu i roztropnemu” (Mat. 24:45-47; E9, s. 109-113), a przez niego innym Niektórzy, tacy jak bracia Edgarowie, po otrzymaniu Prawdy na czasie po przez br. Russella wykonywali dobrą służbę, wyjaśniając jej różne zarysy na tablicach (wykresach) tak, by inni mogli je z łatwością zrozumieć
Mówiąc o tej kwestii z punktu widzenia br. Russella, tak jak jest on zobrazowany w antytypicznym Abakuku, wiemy, iż nim skończył się 1875 rok, zrozumiał on wiele zarysów antytypicznego widzenia, łącznie z celem i sposobem powrotu naszego Pana, oraz że opublikował broszurkę na ten temat w liczbie 50 000 egzemplarzy. Jednakże, głównie z tego powodu, że adwentyści niewłaściwie wykorzystywali proroczy czas przy przewidywaniu daty rzekomego powrotu Jezusa w ciele oraz rzekomego zniszczenia fizycznego wszechświata, szydził on z wykorzystywania chronologii proroczej i był do niej uprzedzony. Nie był wówczas gotowy do tego, by przyjąć i głosić Prawdę o czasie powrotu Pana oraz o innych tematach opartych na proroctwach czasowych. Począwszy od stycznia 1876 r. Pan w Swej łaskawości zaczął go tak prowadzić, by zrozumiał, że proroctwa czasowe są potrzebne (R 3821, 3822; E9, s. 460-463) oraz że 1335 dni z księgi Daniela wskazuje wprost na 1874 r., jako czas powrotu naszego Pana i początek żniwa Wieku Ewangelii, kiedy to widzenie miało przemówić i nie skłamać (E6, s. 463).
Kiedy br. Russell rozpoznał głos Boży mówiący do niego poprzez proroctwa czasowe, doniosłe znaki czasów i wydarzenia już się dziejące, jak również mające niebawem nastać jako wypełnienie tych proroctw, „on wierny sługa”, będąc z tych, którzy drżą na Słowo Boże (Izaj. 66:2, 5), stał w podziwie i pełnej czci bojaźni przed Nim (O PANIE! usłyszawszy wyrok twój uląkłem się [heb. yare, oznacza także cześć – patrz 3Moj. 19:31; 26:2; Psalm 89:7, gdzie słowo to jest przetłumaczone jako cześć w angielskim przekładzie Króla Jakuba], Abak. 3:2; por. z Dan. 10:8-17; E 9, s. 477-481). Z takimi myślami, łącznie z przekonaniem o karze nadchodzącej na chrześcijaństwo, br. Russell pokornie błagał, by Bóg ponownie dokonał wybawienia Swego wiernego ludu i objawił to wybawienie, oraz by pomimo tego, że będzie używał rózgi Swego gniewu na chrześcijaństwo, okazał także miłosierdzie (O PANIE! zachowaj sprawę twoją w pośrodku lat, i objaw ją w pośrodku lat; w gniewie wspomnij na miłosierdzie).
„W POŚRODKU LAT”
Świadomość tego, czego dowodziły proroctwa czasowe, iż Druga Obecność Pana (Żyd. 10:37) i żniwo rozpoczęły się w 1874 r., napełniła brata Russella tym większą gorliwością przepełnioną miłością, by głosić te rzeczy innym. Oświadcza on: „Świadomość faktu, że jesteśmy już w okresie żniwa, dodała mi takiego bodźca, by rozpowszechniać Prawdę, jakiego nigdy wcześniej nie miałem. Od razu zdecydowałem się na przeprowadzenie energicznej kampanii na rzecz Prawdy” (R 3822, par. 8; PT ’50, s. 149, kol. 2 u góry; por. z E6, s. 454; PT ’50, s. 44, 45; ’54, s. 52).
Wiosna 1877 r. była początkiem tej „energicznej kampanii” i zapoczątkowała okrzyk „Oto Oblubieniec” (Mat. 25:6), który został wydany dokładnie w połowie drogi – „w pośrodku lat” – pomiędzy jesienią 1799 r. a jesienią 1954 r. Poprzez tę kampanię rozpoczęło się publiczne objawianie Boskiego dzieła wybawiania Jego ludu w żniwie Wieku Ewangelii (2Moj. 5:1-3; E11, s. 71); a od tamtego czasu, podczas zarysów gniewu spadającego na nominalny duchowy Izrael, zwłaszcza począwszy od jego wyplucia z ust Bożych (Obj. 3:16) w 1878 r., poprzez różne etapy obalania Babilonu, niewątpliwie okazuje On miłosierdzie Swojej oczyszczonej klasie Świątnicy, Swojej oczyszczonej „klasie poświęconych” (PT ’56, s. 25, par. 3).
A zatem widzimy, że Boskie miłosierdzie objawiało się zwłaszcza od wiosny 1877 r. do jesieni 1914 r. w Jego wielkich dziełach wybawiania dokonywanych na rzecz Maluczkiego Stadka. Chociaż wciąż objawiało się ono dla członków Maluczkiego Stadka po 1914 r. tak długo, jak byli oni w ciele, to od 1914 r. objawiało się w bardziej szczególny sposób na rzecz Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych.
Drugorzędne zastosowanie wyrażenia „w pośrodku lat” w obrębie głównego zastosowania wspomnianego powyżej ma miejsce dokładnie na końcu Paruzji 20 września 1914 r. i przy rozpoczęciu Epifanii 21 września 1914 r. Paruzja i Epifania mają po 40 lat w wąskim znaczeniu, które tu rozważamy (por. 2Moj. 12:29; E11, s. 150), chociaż w szerszym znaczeniu każdy