stronie Pana w tej sprawie? Odpowiedzmy wszyscy: „Otom ja, poślij mnie!”

    Wszystkim, którzy zechcą wziąć udział w tej ochotniczej pracy, bezpłatnie dostarczymy powyższe ulotki. Prosimy zamawiać od razu tyle, ile sądzicie, że zużyjecie łącznie ze Sztandarem Biblijnym nr 101 i 102, abyśmy mogli dokonać wysyłki na czas dla wszystkich wychodzących 14 października w wielkim ataku na zastępy antytypicznego Zeby i Salmana. Jako sposób wzajemnej zachęty możemy na zebraniach w cztery środy przypadające od 14 października do 4 listopada składać swoje świadectwa o naszych doświadczeniach z pracy w tym czasie. Gedeonici, naprzód pod chwalebnym i zwycięskim sztandarem naszego Wodza, antytypicznego Gedeona! W tym ataku „mężnie sobie poczynajcie”, a wróg pierzchnie porażony trwogą, pozostawiając w naszych rękach zarówno pole bitwy, jak i swoich dwóch królów – antytypicznego Zebę i Salmana! A więc naprzód, Gedeonici z okrzykiem wojennym: „miecz Pański i Gedeonowy”!

POMAZANIE SALOMONA NA KRÓLA

„A tam go pomaże Sadok kapłan, i Natan prorok za króla nad Izraelem;
potem zatrąbicie w trąbę, a rzeczecie: Niech żyje król Salomon!” (1Król. 1:28-39)

    To, że Salomon został wybrany przez Pana spośród synów Dawida, by wstąpić po nim na tron Izraela, jest jasne z 1Kron. 22:8, 9: „Ale się stało do mnie słowo Pańskie, mówiąc (…) Oto syn, który się urodzi, będzie mężem spokojnym; bo mu dam odpocznienie od wszystkich nieprzyjaciół jego zewsząd. Przetoż Salomon będzie imię jego, albowiem pokój i odpocznienie dam Izraelowi za dni jego”. (Zobacz także 2Sam. 12:24, 25; 1Kron. 17:11-15; 2Sam. 7:12-17). Opierając się na tym, że Salomon został wybrany przez Pana, Dawid zapewniał matkę Salomona Betsabę, że to jej syn niewątpliwie odziedziczy królestwo (1Król. 1:13, 30).

    Salomon był drugim synem Dawida i Betsaby. Jego imię znaczy „spokojny”, a przez to upamiętnia obietnicę Bożą do niego się odnoszącą. Wydaje się, że dodatkowe imię Jedydyja (umiłowany przez Jehowę) zostało mu nadane przez proroka Natana jako znak przebaczenia Dawidowi i przywrócenia go do łaski Bożej (2Sam. 12:25). Był to przejaw szczególnej miłości wyrażonej zanim dziecię mogło poznać i wybrać dobro lub zło, i nie mogło zostać mu nadane ze względu na jego własne zasługi, dlatego też musiało zostać mu nadane ze względu na jego ojca Dawida, którego Bóg umiłował i wybrał, i z którego potomstwa miał pochodzić dawno obiecany Mesjasz – Król antytypicznego Królestwa Bożego. Imiona Salomon (spokojny) i Jedydyja (umiłowany przez Pana) wskazywały na to, że Dawid wciąż jest umiłowany, że został w pełni przywrócony do Boskiej łaski i że obietnice Boże złożone jemu samemu i jego potomstwu pozostają w mocy.

    Salomon wstąpił na tron w młodym wieku, miał wtedy prawdopodobnie około dziewiętnastu lub dwudziestu lat. O ówczesnych cechach jego charakteru wiemy niewiele, z wyjątkiem tego, co jest podane w 1Król. 3:3: „I miłował Salomon Pana, chodząc w przykazaniach Dawida, ojca swego; tylko że na górach ofiarował i kadził”. Było to zabronione przez Prawo Mojżeszowe (5Moj. 12:13, 14), lecz było akceptowane przez Boga do czasu zbudowania Świątyni (patrz 1Sam. 9; 12; 1Król. 3:2).

    Jednakże nie upłynęło dużo czasu, a nęcące wpływy stanowiska, władzy, bogactwa i ogólnej pomyślności z wielką siłą opadły charakter tego uprzywilejowanego młodzieńca, którego przyszłość zapowiadała się wielce obiecująco. Jego charakter nigdy nie miał okazji rozwinąć się w szkole doświadczenia, bowiem wychowywał się on w luksusie od młodych lat, a wyznawane przez niego zasady nigdy nie zostały poddane próbie. Zasady sprawiedliwości nie były w nim utrwalone ani stałe. Chociaż miłował Boga z powodu tego, co widział i słyszał o Jego dobroci dla ludu i dla jego ojca Dawida, jak również dlatego, że Bóg miłował go i wybrał go na króla, jego serce nie było zakotwiczone w Bogu. Nie nauczył się miłować Boga dla właściwej Mu dobroci – dlatego, że jest On ucieleśnieniem i wspaniałym przykładem sprawiedliwości i prawdy. Ponadto, tylko ci, którzy miłują sprawiedliwość, i dlatego też miłują Boga, ponieważ jest On sprawiedliwy, są mocno zakotwiczeni w Bogu i z tego powodu tylko tacy cieszą się stabilnością charakteru. Niestety, Salomonowi brakowało takiej miłości do Boga. Wkrótce brak stałości jego charakteru objawił się w jego postępowaniu.

    Mimo tego, że Bóg widział od samego początku koniec kariery Salomona i wszystkie etapy pośrednie,

poprzednia strona – następna strona