Teraźniejsza Prawda nr 509 – 2009 – str. 19
Zastosowania uczynione w E14 odnośnie Jeremiasza są bardzo pomocne do zrozumienia księgi Abakuka, zwłaszcza w jej obecnym zastosowaniu przy końcu wieku.
Jak zostało wykazane we wspomnianym tomie E14, uroczyste przesłania do chrześcijaństwa głoszone przez br. Russella, zapowiadające jego zniszczenie, dowodzą, że był on zobrazowany w Jeremiaszu. Wykażemy z Abak. 2:1-3, jak br. Russell widział siebie w obrazie Abakuka. Widzenie z Abak. 2:3 miało przemówić „przy końcu” [przyp. tłum: w Biblii Gdańskiej oddane jako „na skończeniu jego”], i widzenie zaczęło przemawiać (P 2, s. 14, 15; E 6, s. 463) przez ruch Millera (lata 1829-1844), po rozpoczęciu Czasów Końca w 1799 r. (Dan. 12:9; P 3, s. 23-60) i czyni to w coraz większym stopniu. Dlatego też rozważając zastosowanie księgi Abakuka do końca Wieku Ewangelii powinniśmy pamiętać, że chociaż przedstawia on głównie br. Russella, to reprezentuje również br. Williama Millera oraz innych wiernych „strażników” w Czasie Końca, którzy przyjęli Prawdę na czasie (Abakuk oznacza przyjmujący), a zwłaszcza jej zarysy prorocze i chronologiczne (cytaty biblijne z przekładu New King James) [przyp. tłum: w polskim tłumaczeniu odstępowano od przekładu Biblii Gdańskiej w przypadkach, gdy znacząco odbiegał on od przekładu użytego w angielskim artykule].
KRÓTKIE PODSUMOWANIE
Zanim przejdziemy do szczegółów mających zastosowanie do duchowego Izraela przy końcu Wieku Ewangelii, przedstawimy najpierw pewne ogólne informacje o zakresie i zawartości księgi Abakuka po to, by było nam łatwiej ją zrozumieć. Abakuk zajmuje wysokie miejsce wśród hebrajskich proroków i poetów. W dziedzinie literatury jego proroctwo, a zwłaszcza rozdział 3, jest arcydziełem, a jego logika, styl, prostota, metaforyka, barwność, majestatyczność, duch i podniosłość, zasługują na wielki podziw.
Centralnym tematem czy też myślą przewodnią proroctwa Abakuka, wokół której się ono skupia, jest wiara (Hab. 2:4 – „sprawiedliwy z wiary swej żyć będzie”), tak samo jak wiara była tematem znacznej części nauczania Apostoła Pawła, który trzy razy cytował ten werset z Abakuka (Rzym. 1:17; Gal. 3:11; Żyd. 10:38). Wiara, będąca warunkiem i dowodem sprawiedliwości, jest dla Abakuka i dla Pawła zasadą i sposobem osiągnięcia życia wiecznego. Abakuk w świetle swoich czasów przedstawia wiarę w jej różnych aspektach: jej dylematy, próby, umysłową ocenę, całkowite poleganie sercem na obietnicach Bożych, spokojne i klarowne rozważanie otaczających przeciwności, jej aktywność w objawianiu rady Bożej: „Wiara… jeśli nie ma uczynków, jest martwa” – (Jak. 2:17), jej ufność w Bogu tam, gdzie nie może Go dojrzeć, jej ostateczny triumf, pełen rozwój i odpoczynek w Bogu w błogości radosnej nadziei.
Ogólny bieg myśli w księdze Abakuka rozpoczyna się od wyrażenia przez proroka żalu z powodu rażących grzechów cielesnego Izraela, nominalnego ludu Bożego oraz zdumienia wynikającego z tego, że Bóg pozwala na to, by taki stan rzeczy nadal trwał (Abak. 1:2-4); następnie Bóg objawia Swoje dziwne dzieło, które planuje wykonać, tj. to, że zamierza pobudzić Chaldejczyków, by ich ukarać (Abak. 1:5-11); potem podana zostaje odpowiedź Abakuka, w której wyraża on ufność w Boga opartą na Jego odwieczności, mocy, sprawiedliwości i świętości oraz stwierdza, że rozumie to, iż Bóg używa pogan do karania Swego ludu jako środka dyscyplinującego i korygującego; jednakże mimo to wyraża swoje zakłopotanie co do tego, jak zharmonizować Boży charakter z planowanym wykorzystaniem przez Niego zdradzieckich i niegodziwych Babilończyków do tego, by wymierzyli oni karę i zatriumfowali nad tymi, którzy są bardziej sprawiedliwi niż oni sami; ponadto zadaje także pytanie, czy Bóg pozwoli na to, by proces niszczenia narodów w pełni się wykonał (Abak. 1:12-17).
Potem, przyjmując stanowisko osoby stojącej na uboczu, na baszcie, prorok uważnie wypatruje i pełen ufności czeka na Boga (Abak. 2:1); następnie Bóg nagradza go proroczym widzeniem zawierającym odpowiedzi na jego pytania. Bóg każe mu zapisać widzenie, wyryć je na tablicach i opublikować. Pomimo pozornej powolności jego wypełniania, Bóg zapewnia go, że ostatecznie na pewno się wypełni (Abak. 2:2, 3). W przeciwieństwie do sprawiedliwych, tych, którzy są wierni Bogu, którzy będą żyć z wiary swojej, w tym widzeniu ciemiężca zostaje zobrazowany jako wyniosły, zdegradowany, pijany, pyszny, koczowniczy i nienasycony człowiek oszalały na punkcie władzy (Abak. 2:4, 5). Wszyscy ciemiężeni wypowiadają pięć biad na ciemiężyciela: (a) biada mu, zostanie on złupiony, bowiem sam złupił wielu innych dopuszczając się wielkiej niesprawiedliwości, przelewając wiele krwi i dokonując wielkiego gwałtu( Abak. 2:6-8); (b) biada mu z powodu jego chciwości, samowywyższania i morderstw na ogromną skalę (Abak. 2:9-11); (c) biada mu za to, że wzniósł niegodziwe miasto (Babilon) na nieprawości, przelewie krwi i próżności (Abak. 2:12-14); (d) biada mu z powodu jego pijaństwa, doprowadzania innych do upojenia, haniebnego postępowania z innymi oraz żądzy podboju (Abak. 2:15-17); oraz (e) biada mu za to, że oddaje się bałwochwalstwu i naucza kłamstwa (Abak. 2:18, 19). Następnie podane zostaje uroczyste napomnienie: „Jehowa jest w Swoim świętym przybytku, umilknij przed obliczem Jego wszystka ziemio! (2:20).