Teraźniejsza Prawda nr 508 – 2009 – str. 12

Abraham otrzymał swojego syna Izaaka, w którym skupiały się obietnice przymierza, z ołtarza ofiary, mówiąc obrazowo – jakby z umarłych (Żyd. 11:17-19). Jakże wdzięczni powinniśmy być, że „Chrystus umarł i powstał i ożył”, abyśmy mogli mieć życie, i to nawet mogli mieć je bardziej obficie (Rzym. 14: 9; Jana 10:10)!

       Bóg w Swojej miłości szczególnie uświęcił sferę wielkiej ofiary, w której człowieczeństwo Jezusa zostało złożone na rzecz grzechów świata i uznał ją za sferę, w której wielka ofiara Okupu została dostarczona przez Niego – samoegzystującego Boga o doskonałej mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy „I nazwał Abraham imię miejsca Onego: Pan obmyśli [Jehovah-jireh – Jehowa upatrzy, lub zaopatrzy]; (…) Na górze PAŃSKIEJ [JEHOWY] będzie obmyślono [będzie zaopatrzenie – przekład A. R. V.]” (w. 14). Przed ofiarowaniem Swego jednorodzonego Syna Bóg był objawiany w większym stopniu wyłącznie w Swoim przymiocie mocy, jako Ten, który wywiedzie Mesjasza. Jest to wskazane w typie poprzez wyrażenie, którego użył Abraham odpowiadając na pytanie Izaaka w w. 8, tzn. „ELOHIM-jireh”, które znaczy „potężny Bóg” [a dokładniej – Bóg w Swojej mocy”] obmyśli [zapewni 'Baranka Bożego’ -Jana 1: 29,36]. Jednakże obecnie, po tym jak Bóg złożył w ofierze Swojego jednorodzonego Syna, zaczął być pełniej objawiany jako Bóg Przymierza ze Swoim ludem, jako samoegzystujący Bóg o doskonałej mądrości, sprawiedliwości, mocy i miłości. Wskazuje na to wyrażenie „JEHOWA -jireh” (w. 14) w kontraście z wyrażeniem „ELOHIM-jireh” (w. 8), (por. E11, s. 40, 90-93; zwróć także uwagę na wyjaśnienie podane w E 12, s. 635). To bardziej wyraziste objawianie Siebie w Swoich wielkich przymiotach, które rozpoczęło się w Żniwie Wieku Żydowskiego, obecnie w Paruzji i Epifanii stało się szczególnie oczywiste dla Jego ludu (Cienie Przybytku s. 123-126; E1). W miarę jak dochodzimy do coraz większego zrozumienia Jehowy i działania Jego wielkich przymiotów w Jego wielkim planie odkupienia, niewątpliwie rosną one w naszej ocenie, co sprawia, że sferę wielkiej ofiary czynimy coraz bardziej świętą, w której została przez Niego zapewniona wielka cena Okupu. Alleluja – Wysławiajcie Jehowę!

       Bóg w Swojej mądrości, sprawiedliwości i mocy złożył wielkie uroczyste przyrzeczenie, że ponieważ w Swojej miłości działał w zupełnej harmonii ze Swoimi innymi wielkimi przymiotami do tego stopnia, że nie odmówił złożenia w ofierze Swojego jednorodzonego Syna (w. 15, 16), będzie wielce błogosławił i w Swojej miłości rozmnoży Swoich potomków, w znaczeniu przenośnym, i że pokonają oni Szatana i jego zastępy, a w Tysiącleciu zostaną użyci do błogosławienia wszystkich narodów ziemi (w. 17, 18). Jakże wdzięczni jesteśmy za dwie niezmienne rzeczy – wielką obietnicę Boga i Jego przysięgę – gwarantujące obietnicę całemu nasieniu! Zaiste, mamy mocną podstawę dla „warownej pociechy” (Żyd. 6:17-20)! Zważywszy na to, że Przymierze Związane Przysięgą w jego różnych obietnicach (w. 18) zostało bardzo szczegółowo wyjaśnione przez Posłańców Paruzji i Epifanii (patrz, np. E15, s. 683-690; zwróć także uwagę na indeksy do ich pism), nie będziemy go dalej omawiali w niniejszym artykule.

       Dzięki ofierze Okupu, Bóg w Swojej miłości powraca teraz przy końcu Wieku (Dz. 15:16) z Chrystusem (Dz.  3:19-21) i przynosi wielkie błogosławieństwa łaski, znajomości i służby dla Swoich aniołów, a w słusznym czasie, kiedy Nowe Przymierze zostanie zapieczętowane w stosunku do Boga, przyniesie je także dla proroków. Błogosławieństwa te będą zstępować na obydwie te klasy, im pełniej będą one wchodzić i pozostawać w sferze relacji przymierza z Bogiem w Jego miłości, w której to sferze On mieszka, „Wrócił się tedy Abraham do sług swych, i (…) przyszli pospołu do Beerseba [studnia przysięgi]”, (w. 19, w. 5). Chociaż Kościół, Ciało Chrystusa (Ef. 1:22, 23; 1Kor. 12:12-27), zawiera się w antytypicznym Izaaku w drugorzędnym znaczeniu (Gal. 3:16, 29; 4:28-31), nie jest on w swoim człowieczeństwie częścią ofiary Okupu. Jedynie Jezus jako doskonała ludzka istota z prawem do życia i prawami życiowymi jest równoważną ceną, ceną zakupu za Adama i jego rasę będącą w jego biodrach w momencie grzechu i utraty prawa do życia dla niego samego i jego rasy (E7, s. 67, 68). Jednakże Kościół, Ciało Chrystusa, jest częścią Ofiary za Grzech (E4, s. 144, 145; E6, s. 355-366; E7, s. 461-493). W pewnym pomniejszym sensie, Izaak jest obrazem na całego Chrystusa, Głowę i Ciało złożone na Ołtarzu Ofiary w swoim człowieczeństwie i wzbudzone w Pierwszym Zmartwychwstaniu, by jako wielkie nasienie Abrahama przynieść błogosławieństwa wszystkim narodom ziemi.

       Co za głębia znajomości, mądrości, miłości i mocy naszego wielkiego Wszechmocnego Boga objawia się w największej zapisanej w historii czasu i wszechświata ofierze, którą poniósł Bóg poprzez dostarczenie Swojego jedynego Syna, by umarł na Krzyżu Kalwarii dla odkupienia rodziny ludzkiej i zbawienia od skutków klątwy Wybranych, Quasi-wybranych i Niewybranych. Takie apogeum doskonałości znajduje się w Jehowie i wyłącznie w Nim, za co niech będzie Mu przypisana wszelka chwała, wysławianie i uwielbienie!

poprzednia strona – następna strona