Teraźniejsza Prawda nr 506 – 2008 – str. 35
(1) zwolenników Towarzystwa Strażnica pod zmienionym kierownictwem oraz (2) tych, którzy nie byli zwolennikami Towarzystwa pod jego uzurpatorskim kierownictwem. Rozdzielenie to jest antytypem rozdzielenia starotestamentowych proroków Eliasza i Elizeusza (2Król. 2:1-18). Rozumiemy, tak jak wykazał to br. Russell (Przedruki Strażnicy R-5844), iż przyjście Eliasza i Elizeusza do Jordanu jest typem tych wszystkich, którzy zatrzymali korony i pozostałych z ludu Pańskiego w Prawdzie, którzy w 1914 roku przyszli do narodów chrześcijaństwa skazanych na gniew czasu ucisku. Uderzenie Jordanu płaszczem przez Eliasza odpowiada ganieniu chrześcijaństwa przez zachowujące korony Maluczkie Stadko, od października 1914 do listopada 1916, za jego wielkie grzechy, które doprowadziły do wywołania wojny (Ps. 149:5-9). Elizeusz, który nie uderzał płaszczem, ale szedł wspólnie z Eliaszem, jest typem tych spłodzonych z ducha, którzy nie należeli do Maluczkiego Stadka i którzy, choć sympatyzowali z antytypicznym Eliaszem, albo zupełnie nie brali udziału w tej działalności, albo krótko po jej rozpoczęciu przestali potępiać grzechy chrześcijaństwa. Wydarzenia te miały miejsce od jesieni 1914 roku do jesieni roku 1916. Wspólne chodzenie i rozmawianie Eliasza i Elizeusza po przekroczeniu Jordanu aż do ich rozdzielenia przedstawia zgodną jedność wszystkich poświęconych w słowie, działalności i duchu Pańskim aż do momentu rozdzielenia. Tak samo jak przepełniona pokojem społeczność i wzajemna bliskość Eliasza i Elizeusza zostały przerwane, gdy rydwan ich rozłączył, tak też pełna harmonii społeczność w słowie, służbie i duchu Pańskim między zachowującymi korony a pozostałymi poświęconymi została zerwana w chwili podziału, co doprowadziło do sporów pomiędzy nimi. Skutkiem rozdzielenia była zmiana w kwestii tego, kto ma być rzecznikiem Pana wobec świata. Poprzez służbę brata Russella uprawnienie to pierwotnie znajdowało się w rękach Maluczkiego Stadka, ale ustało wraz z rozdzieleniem, do jakiego doszło pośród ludu Pana latem 1917 r. Nie zapominajmy, że Pastor Russell w styczniu 1916 roku przewidywał, że tego rozdzielenia należy się spodziewać za niewiele dłużej niż rok; w rzeczywistości nastąpiło ono w przeciągu półtora roku (R-5846, kol. 1, akapit 2).
PODZIAŁY WŚRÓD LUDU BOŻEGO
„I stało się, gdy oni wciąż szli rozmawiając, oto wóz ognisty, i konie ogniste rozłączyły obydwóch” (2Król. 2:11). Fakty niezbicie dowodzą, że takie wyjaśnienie antytypu jest poprawne. Wszyscy zaznajomieni z wydarzeniami owego czasu muszą zgodzić się z tym, że po pierwszym uderzeniu Jordanu Kościół w ogólności cieszył się społecznością przepojoną pokojem, która utrzymała się aż do lata 1917 roku. Dlatego też zerwanie społeczności ludu Bożego i podzielenie go na dwie klasy po antytypicznym pierwszym uderzenia Jordanu musiało być od dawna oczekiwanym i przewidywanym rozdzieleniem antytypicznego Eliasza i Elizeusza. Z tym wnioskiem zgadzają się wszystkie poprzedzające, towarzyszące i następujące po nim wydarzenia ukazujące doskonałą harmonię antytypu z typem.
Dokładnie tak samo jak było w przypadku tych dwóch proroków, którzy pokojowo nastawieni chodzili i rozmawiali z sobą, aż pojawił się ognisty wóz i konie rozdzielające ich, tak samo członkowie Maluczkiego Stadka (Eliasz), jako Boski rzecznik do świata, oraz pozostali poświęceni (Elizeusz) chodzili i rozmawiali w błogiej jedności, aż antytypiczny wóz zaprzężony w konie wjechał między nich i ich rozdzielił. W symbolach Biblii wozy przedstawiają organizacje (patrz Rozszerzone Komentarze do Pisma Świętego do wersetów 2Moj. 14:9; Izaj. 31:1). Ów wóz Izraelski trafnie przedstawia najważniejszą organizację wśród ludu Bożego – Towarzystwo Biblijne i Traktatowe Strażnica, które będziemy dalej nazywać TBTS. W typie wóz był ognisty, a ogień dobrze reprezentuje próby, w których uczestniczyło Towarzystwo składające się z kontrolującego Zarządu i jego urzędników. To było wynikiem tego, że niektórzy nie posiadając stosownych uprawnień usiłowali przejąć kontrolę nad TBTS, co ostatecznie się im udało.
Korzystne będzie w tym miejscu rozważenie tego, w jak szczególny sposób Pan używał Pastora Charlesa Russella w okresie Żniwa Wieku Ewangelii w latach od 1874 do 1914, 1916. Skierujemy naszą uwagę na to, co Pismo Święte ma do powiedzenia w tej kwestii: „Któryż tedy jest sługa wierny i roztropny, którego postanowił pan jego nad czeladzią swoją, aby im dawał pokarm na czas słuszny? Błogosławiony on sługa, którego by, przyszedłszy Pan jego, znalazł tak czyniącego? Zaprawdę powiadam wam, że go nad wszystkimi dobrami swymi postanowi” (Mat. 24:45-47).
Nawet obecnie jest mniej lub więcej zamieszania pośród niektórych z ludu Bożego co do tego, kogo oznacza wyrażenie „on sługa”. Według pewnych poglądów odnosi się ono do klasy, według innych nauk do nauczycieli w Kościele. Jeszcze inni utrzymują, że odnosi się ono do Maluczkiego Stadka, a są także i tacy, którzy mówią, że odnosi się ono do Towarzystwa Biblijnego i Traktatowego Strażnica (TBTS), które wówczas było korporacją i pozostaje nią po dzień dzisiejszy.