Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 37
usprawiedliwienia i spłodzenia z Ducha, kiedy to obietnice stały się ich własnością. Lot w tym kontekście jest typem tych, którzy ostatecznie będą członkami Wielkiej Kompanii, ponieważ podjął wszystkie te kroki, które podjął Abraham, łącznie z wejściem do ziemi Chananejskiej, gdzie jednak opuścił Abrahama (Maluczkie Stadko) a przylgnął do Sodomy (do nominalnego kościoła).
ANTYTYPICZNA SYNOGARLICA I GOŁĘBIĄTKO Z OFIARY ABRAHAMA
(16) 1Mojż. 15:7-21. Ten ustęp jest szczegółowo omówiony w Tomie Ep. nr 5 str. 162-164 (por. TP nr 239, str. 54 kol. 2). Rozumiemy, że synogarlica i gołębiątko ofiarowane przez Abrahama zgodnie z Boskim określeniem (w. 9, 10) przedstawiają dwie klasy quasi-wybranych, tak jak to brat Johnson wskazał (str. 164): „Zauważmy, że trzy zwierzęta i dwa ptaki były użyte do ofiar przez Abrahama (1Mojż. 15:9). Zdają się one przedstawiać pięć klas mniej lub więcej odłączonych dla Pana od czasu [Abrahamowego] Przymierza – 2045 przed naszą erą – aż do popieczętowania czoła ostatniego członka Maluczkiego Stadka [18 kwietnia (Wielkanoc) 1916 roku; E 5, str. 162]. Jałowica (Cienie Przybytku, str. 105-112) zdaje się przedstawiać Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych (te dwie klasy w niektórych typach są czasem połączone razem jako jedna klasa, np. w Joksanie, Elizeuszu, połowie pokolenia Manasesa na wschód od Jordanu); koza – Wielką Kompanię [’wziąwszy pod uwagę jako taką, a nie jako jej poszczególnych członków pierwotnie indywidualnie dążących do korony” – P ’39, str. 101]; baran – Chrystusa; synogarlica – tych z cielesnego Izraela, którzy w pewnym stopniu trzymali się obietnic Abrahamowych i Przymierza Mojżeszowego; a gołębiątko – tych tymczasowo usprawiedliwionych, którzy pozostają wierni okupowi i sprawiedliwości. Rozcięcie zwierząt zdaje się przedstawiać zupełne poświęcenie i śmierć (’chlubne świadectwo przez wiarę”) klas, których są typem. Ptaki pozostawił nie rozcięte, co zdaje się wskazywać na niezupełne poświęcenie (brak 'chlubnego świadectwa przez wiarę”) cielesnego Izraela i próbnie usprawiedliwionych. Znak dany Abrahamowi w tej transakcji, chociaż skupiał się na ofierze całego Chrystusa – najwyższej klasy cierpiących dla sprawiedliwości – obejmował wszystkie klasy nasienia Abrahamowego, które mniej lub więcej cierpiały z powodu swej wiary w pewne lub wszystkie obietnice udzielone Abrahamowi”. Dlatego ofiary Abrahama z 1Mojż. 15:7-21 zdają się jasno wskazywać na wszystkie klasy nasienia Abrahamowego, które były mniej lub więcej odłączone dla Pana od 2045 roku przed naszą erą do Wielkanocy 1916 roku. Te zwierzęta, które zostały rozcięte przedstawiają cztery wybrane klasy, które się poświęciły, a ptaki, które nie były rozcięte przedstawiają dwie klasy quasi-wybranych, które się nie poświęciły – lojalnych wobec Przymierza wierzących Żydów i lojalnych wierzących w okup i praktykujących sprawiedliwość próbnie usprawiedliwionych. Skoro ten obraz odnosi się tylko do 18 kwietnia 1916 roku i skoro nowi poświęcający się byli w tym czasie (nawet aż do 16 września 1954 roku) jeszcze uznawani jako prospektywni członkowie czwartej wybranej klasy – Młodocianych Godnych, to w 1916 roku i wcześniej nie było poświęconych jednostek wśród quasi-wybranych. Stąd Poświęceni Obozowcy Epifanii jako tacy nie są objęci tym obrazem.
PIĄTA KLASA NASIENIA ABRAHAMOWEGO
(17) 1Mojż. 22:16-18. W tych tekstach jest przedstawione Przymierze Związane Przysięgą, które to Przymierze jest istotą Ewangelii (Rzym. 4:16; Gal. 3:6-9). Ono rozwija pierwszą obietnicę wszystko obejmującego Przymierza Abrahamowego (1Mojż. 12:2, 3), mianowicie: „A uczynię cię w naród wielki”. Ono wskazuje, że przepowiedziane błogosławienie wszystkich narodów ziemi nastąpi za pośrednictwem nasienia Abrahamowego i że to nasienie w jego szerszym znaczeniu będzie rozmnożone w jego aspekcie niebieskim i ziemskim – jako gwiazdy niebieskie i jako piasek, który jest na brzegu morskim. Nasienie niebieskie składa się z Maluczkiego Stadka i Wielkiej Kompanii a nasienie ziemskie składa się przede wszystkim ze Starożytnych Godnych i Młodocianych Godnych, a drugorzędnie z Poświęconych Obozowców Epifanii i pozostałych quasi-wybranych, „piątej klasy nasienia Abrahamowego” [E 12, str. 185], którzy „jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych… będą, jako najniższa klasa przedtysiącletniego nasienia Abrahamowego specjalnie użyci ponad pozostałą klasą restytucyjną do błogosławienia narodów i rodzajów ziemi zgodnie z Przymierzem” (Eli, str. 293). Ponieważ quasi-wybrani są drugorzędną częścią nasienia ziemskiego, które ma błogosławić wszystkie narody ziemi, oczywistym jest, że są oni rozwijani tak jak Starożytni i Młodociani Godni przez ziemskie zarysy tego Przymierza Związanego Przysięgą, chociaż oczywiście propozycję życia wiecznego otrzymają pod Nowym Przymierzem, które wkrótce zostanie ustanowione.
DZIECI ANTYTYPOWEJ KETURY
(18) 1Mojż. 25:1-4 (porównaj 1Kron. 1:32, 33): Z listu do Gal. 4:22-31 dowiadujemy się, że żona Abrahama, Sara, przedstawia przymierze, które rozwija Chrystusa (antytypicznego Izaaka), a służebnica Hagar, z której Abraham także miał syna, przedstawia Przymierze Zakonu, które rozwinęło cielesny Izrael (antytypicznego Ismaela) w Wieku Żydowskim. 1Mojż. 25:1, 2 wskazuje, że po śmierci Sary Abraham wziął sobie Keturę za żonę (nałożnicę – 1Kron. 1:32), która urodziła mu sześciu synów. Z powodu połączenia się Ketury w tym związku z Abrahamem, który jest wyraźnie określoną postacią typiczną (E 10, str.XV)