Teraźniejsza Prawda nr 490 – 2004 – str. 35
jest nazwana w Piśmie Świętym „synami” (Joel 2:28; Izaj. 60:4). Ale także np. aniołowie (1Moj. 6:2, 4; Ijob 1:6; 2:1) i Maluczkie Stadko (2Kor. 6:18; 1Jana 3:1, 2) są nazwani „synami”, dlatego jeśli chcemy jasno odróżnić pomiędzy rozmaitymi klasami „synów” nie możemy żadnej z nich nazwać „synami” bez użycia dodatkowych wyjaśniających słów. Z tego powodu, a także dlatego, iż termin ten opisuje ją dokładniej naśladujemy brata Johnsona określając tę klasę, która będzie stanowić „synów” Tysiąclecia, jako „quasi-wybranych”.
(4) Łaciński przedrostek quasi znaczy jak gdyby. Przedrostek ten wyraża myśl, iż coś jest prawie, na pozór, ale nie jest takim w rzeczywistości. W najszerszym znaczeniu używamy terminu quasi-wybrani do określenia wszystkich wierzących „z okresów poprzedzających Tysiąclecie” (P ’26, str. 118, kol. 2, u dołu) począwszy od czasów Adama, którzy stali się jak gdyby, prawie, czy też na pozór wybranymi, chociaż w rzeczywistości nie zostali wybranymi. Jednakże na ogół rozważamy tę klasę jako klasę istniejącą w Wieku Żydowskim i Ewangelii, włączając nasze czasy i okres czasu w przyszłości aż Obóz Epifanii przejdzie w Obóz Tysiąclecia (P ’55, str.13). W tym znaczeniu weźmiemy pod uwagę niektóre opisy tej klasy w jej trzech ogólnych grupach ze wskazaniem ich stanowiska przed Bogiem.
TRZY OGÓLNE GRUPY QUASI-WYBRANYCH
(5) Pierwsza z trzech ogólnych grup (quasi-wybranych składa się z tych Żydów, którzy podczas Wieku Żydowskiego i Ewangelii w wierze i praktyce doszli do harmonii z Przymierzem Abrahamowym i Mojżeszowym i w tym stanie trwali, chociaż się nie poświęcili. Osiągnęli oni przez to wyższy stopień harmonii z prawdą i sprawiedliwością, aniżeli pozostała ludzkość, co będzie dla nich korzyścią w czasach restytucji (Rzym. 3:1, 2).
(6) Druga ogólna grupa quasi-wybranych składa się z tych pogan (i niektórych Żydów), którzy podczas Wieku Ewangelii, włączając nasze czasy, chociaż się nie poświęcają, to jednak pokutują za swoje grzechy i przyjmują Jezusa jako swego Zbawiciela pozostając wiernymi okupowi i sprawiedliwości. A zatem przyjmują łaskę Bożą w próbnym usprawiedliwieniu z towarzyszącymi mu błogosławieństwami, „pokoju z Bogiem”, który jest przeznaczony jako stopień do osiągnięcia „tej [wyższej] łaski, w której stoimy” (Rzym. 5:1, 2), to znaczy, jeszcze większych przywilejów i błogosławieństw poświęcenia. Osiągają oni odpowiedni stopień harmonii z zasadami prawdy i sprawiedliwości, a także, przynajmniej w pewnej mierze, przykładają się do studiowania i rozpowszechniania Słowa Bożego. Są oni jak gdyby, prawie, na pozór z wybranych, chociaż w rzeczywistości takimi nie są, bowiem nie podejmują następnego kroku poświęcenia polegającego na wyrzeczeniu się swej własnej woli w stosunku do siebie i świata a przyjęciu woli Bożej jako własnej. Ponieważ oni nie wykorzystują próbnego usprawiedliwienia jako stopnia do poświęcenia, przyjmują tę łaskę Bożą nadaremno (2Kor. 6:1). Takie jednostki pozostają lojalne wobec okupu i sprawiedliwości i mimo, że się nie poświęcają w czasach przed-restytucyjnych, to jednak posiadając w jakimkolwiek stopniu harmonię z prawdą i sprawiedliwością, osiągnięte w tym życiu, będą miały przewagę nad innymi w czasach restytucji (Z 5164, par. 4).
(7) Trzecia z tych ogólnych grup quasi-wybranych to Poświęceni Obozowcy Epifanii, którzy poświęcają się i są wierni przed otwarciem Gościńca Świątobliwości, ale po 16 września 1954 roku, stąd za późno, by należeć do wybranych. Muszą oni osiągnąć o wiele wyższy stopień harmonii z prawdą i sprawiedliwością w tym życiu niż poprzednio wymienione dwie grupy niepoświęconych. Muszą także osiągnąć odpowiedni stopień świętości.
(8) Te trzy ogólne grupy stanowiące quasi-wybranych, „synów”, którzy z powodu swego przed-restytucyjnego rozwoju i przygotowania będą się nadawać do tego, by został im przyznany przywilej bycia „głównymi pomocnikami Starożytnych i Młodocianych Godnych w usługiwaniu światu prawdami Tysiąclecia (Ps. 107:21, 22)” (P ’41, 50, kol. 1, u dołu).
(9) Pismo Święte obrazuje quasi-wybranych na wiele różnych sposobów, często w tym samym kontekście co wybranych, chociaż nie są wybranymi, do których należą tylko cztery klasy: Maluczkie Stadko, Wielka Kompania, Starożytni Godni i Młodociani Godni (zobacz E4, str. 320-325). Obecnie przedstawimy niektóre stosowne teksty Pisma Świętego i związane z nimi myśli.
RESTYTUCYJNI „SYNOWIE”
(10) Joel 2:28, 29 (porównaj Dz. 2:17, 18): Słudzy przedstawiają tutaj Maluczkie Stadko, służebnice – Wielką Kompanię, starcy – Starożytnych Godnych, młodzieńcy – Młodocianych Godnych, synowie – quasi-wybranych, a córki niewybranych (zobacz E 17 str. 31-49; TP nr 190, str. 50).
(11) Izaj. 60:4: Tu także występują „synowie” Chrystusa z okresu Tysiąclecia, (quasi-wybrani, podczas gdy niewybrani są przedstawieni przez „córki”. W ten sposób tutaj także wyższość (quasi-wybranych nad nie wybranymi jest zobrazowana z punktu widzenia wyższości synów nad córkami w krajach orientalnych oraz z punktu widzenia większej siły synów aniżeli córek. Ponadto ta wyższość zdaje się być pokazana w tym ustępie przez córki jako niańczone niemowlęta („a córki twoje przy boku twoim chowane [niańczone] będą”), stosunkowo nierozwinięte i niedojrzałe, „jako mleka potrzebujące, a nie twardego pokarmu” (Żyd. 5:12-14; 1Piotra 2:2). U Izaj. 60:9 są ponownie wymienieni synowie Chrystusa z Tysiąclecia,