Teraźniejsza Prawda nr 487 – 2003 – str. 51
Piąta księga Mojżeszowa ma trzy główne podziały, które razem ze swymi podpodziałami można przedstawić następująco:
A. Trzy główne przemowy Mojżesza (rozdziały 1-30).
1. Historia wędrówki ogólnie (1-4).
2. Historia początkowej części pobytu na puszczy, szczególnie warunki, w których został dany Zakon na górze Synaj, z pewnymi modyfikacjami i dodatkowymi szczegółami odnośnie Dziesięciu Przykazań, szczególnie tych znajdujących się na pierwszej tablicy, związanych z relacją człowieka z Bogiem (5-11), odnośnie praw dotyczących świąt i podobnych spraw religijnych (12-16:17) oraz odnośnie praw dotyczących spraw sądowniczych oraz prywatnych i społecznych praw i obowiązków (16:18 – rozdz.26).
3. Błogosławieństwa i przekleństwa, które miały przychodzić za posłuszeństwo i nieposłuszeństwo ludu (27 – 30).
B. Wyznaczenie Jozuego na wodza Izraela do Kanaanu oraz powierzenie Zakonu kapłanom z nałożeniem na nich obowiązków i pieśnią (31-32:47).
C. Dodatek (32:48 – 34:12) zawierający:
1. Ogłoszenie Boskiego postanowienia co do śmierci Mojżesza (32:48-52).
2. Pożegnalne błogosławienie Izraela przez Mojżesza (rozdz. 33).
3. Opis śmierci Mojżesza (rozdz. 34).
DUCHOWE ANTYTYPY
Jak już zostało zaznaczone, w piątej księdze Mojżeszowej 1-4 Mojżesz powtórzył i ukazał Izraelowi wagę wydarzeń jego czterdziestoletniej wędrówki po puszczy. Obrazuje to, jeśli chodzi o duchowego Izraela i jego wędrówkę w Wieku Ewangelii, powtarzanie i ukazywanie przez Jezusa podczas Parauzji i Epifanii wagi jego doświadczeń Wieku Ewangelii prowadzących do czasu Żniwa. Daje nam On to wspaniałe objawienie Prawdy podczas czasu Żniwa. Pierwsza przemowa Mojżesza (1:6-4:40) miała za zadanie przygotować drogę dla przedstawienia prawa, co miało miejsce później. W 1:9-18 przypomniał wyznaczenie przez siebie specjalnych pomocników dla siebie w swej pracy na rzecz ludu Bożego. Z punktu widzenia Wieku Ewangelii obrazuje to Jezusa wyjaśniającego organizację Kościoła głowy i ciała i wyznaczenie przez Niego członków gwiezdnych, ich specjalnych pomocników, starszych kościoła powszechnego i starszych lokalnych, ich funkcji urzędowych, itd. (zob. np. F 195-347). Sprawa ta została w pełni wyjaśniona w tomie Ep. 11, s. 330 – 333 traktującym o 2Moj. 18:13-26, więc nie trzeba tu już nic dodawać. To samo dotyczy 5Moj. 1:19-46, która mówi o dwunastu szpiegach oglądających Kanaan i składających raport, itd., która została w pełni wyjaśniona w związku z 4Moj. 13 i 14 jako odnoszącymi się antytypicznie do spłodzonych z ducha wodzów ludu Bożego badających sferę
| Duchowy Izrael przychodząc do sfery Prawdy i jej ducha nie miał obchodzić się niesprawiedliwie lub prześladować cielesnego Izraela ani usiłować pozbawić go działu, jaki dal mu Bóg. |
Prawdy i jej ducha oraz wydających swe wnioski drukiem, słowem, itd. (Mat. 13:52; Tom Ep. 9, s. 179-235).
Ezaw był potomkiem Izaaka, a Moab i Ammon byli potomkami Lota i jego córek. Jako tacy byli bliżej spokrewnieni z Izraelitami niż większość sąsiednich narodów. Antytypicznie, według 5Moj. 2, duchowy Izrael przychodząc do sfery Prawdy i jej ducha nie miał obchodzić się niesprawiedliwie lub prześladować cielesnego Izraela ani usiłować pozbawić go działu, jaki dał mu Bóg (wersety 1-8; Rzym. 11:29). Podobnie nie miał się on obchodzić niesprawiedliwie ani prześladować czy starać się przejmować sferę rzymskokatolickiej arystokracji ucieleśnionej w swej hierarchii i klerze (Moab, od ojca, wersety 9-18) ani postępować podobnie ze sferą klerykalizmu znajdującą się w klerze protestanckim (Ammon, od [mego] ludu, wersety 19-23). Lecz inna sprawa była z Szatanem (Sehon, wykorzenianie, werset 24), błądzicielem (Amorejczyk), władcą tego złego świata jako knującym zło (król Hesebon, wynalazek) i działem sfery Prawdy i jej ducha, który utrzymywał w grzechu i błędzie (swojej ziemi). Bóg obiecał dać go w posiadanie Swemu ludowi; miał on nie wahać się powstawać przeciwko mocy Szatana i prowadzić z nim wojnę (Ja dawani w ręce twoje… pocznijże ją posiadać… podnieś przeciwko niemu wojnę). Wrogowie Prawdy i jej ducha w Wieku Ewangelii zawsze bali się i uciekali pokonani przed dobrze wyposażonymi i wiernymi żołnierzami krzyża pod dowództwem Jezusa, wodza ich zbawienia (werset 25; Łuk. 21:15; Żyd. 2:10; Ef. 6:10-17).
OPOZYCJA ZE STRONY SZATANA
Na początku Wieku Ewangelii nasz Pan posłał wiernych sług Prawdy na ten obecny zły świat, a w ten sposób i do Szatana, w nieszkodliwy sposób (wysłał posłańców z … Kademot [początki] do Sehona… ze słowami pokoju, werset 26). Przez swe wykłady, pisma, rozmowy, dzieła i ogólną postawę dobra wobec wszystkich (Gal. 6:10) w rezultacie prosili boga tego złego świata, by pozwolił im przejść w pokoju przez jego królestwo (werset 27; 2Kor. 4:4; Gal. 1:4), z zapewnieniem, iż w swym postępowaniu z ludźmi tego świata będą postępować sprawiedliwie (werset 28),