ZWIĘZŁA OGÓLNA HISTORIA WĘDRÓWEK IZRAELA

4MOJŻESZOWA 1-4  (4Moj. 1-4)

      Niniejszy artykuł został zaczerpnięty z Teraźniejszej Prawdy, lipiec – sierpień 1968r., str. 57-60. Dokonano drobnych zmian w celu dopasowania do naszego obecnego stylu, poza tym artykuł jest przedstawiony tak, jak został pierwotnie napisany.

      Piąta księga Mojżeszowa nazywa się w Pismach hebrajskich Debarim (zob. np. Leeser), od dwóch pierwszych jej słów, lecz nazwa pod którą jest powszechnie znana w języku angielskim – Deuteronomy – pochodzi od nazwy użytej w greckim przekładzie – Septuagincie (oraz podobnie w łacińskim przekładzie – Vulgacie), mianowicie Deuteronomion, co znaczy drugie prawo. Nazywa się ona tak ponieważ zawiera w dużej mierze powtórzenie poprzednich praw. Z tej okoliczności jest nazywana przez niektórych rabinów mishneh, powtórzeniem czy też podwojeniem. Jednak znajdują się w niej dodatkowe rzeczy, wcześniej niepodane w Pięcioksięgu, które zasługują na uwagę (5Moj. 29:1). Będziemy mówić o niektórych z nich, zwracając uwagę na pewne miejsca, które nie zostały jeszcze wystarczająco omówione. Nie jest naszym celem badanie 5 księgi Mojżeszowej w szczegółach.

      Czas, w którym miały miejsce wydarzenia 5 księgi Mojżeszowej najwidoczniej trwał tylko około dwóch miesięcy. Rozpoczął się on „czterdziestego roku, jedenastego miesiąca, pierwszego dnia tegoż miesiąca” (1:3) i trwał do końca trzydziestodniowe – go okresu żałoby po śmierci Mojżesza w wieku 120 lat (34:1,7, 8). Krótko potem Izrael wyruszył w marsz i po trzech dniach doszedł do Jordanu, a następnego dnia przekroczył go, tj. „dziesiątego dnia pierwszego miesiąca” (Jozue 3:1-5; 4:19). Dlatego Mojżesz wygłosił swe pożegnalne mowy i umarł na pewien czas przed siódmym dniem poprzedzającego miesiąca. Te pożegnalne mowy stanowią największe oratorstwo wszechczasów, szczególnie gdy ich sformułowania są widziane w świetle tła poprzedzających je czterdziestoletnich doświadczeń Izraela i nadchodzącej śmierci Mojżesza, jego umiłowanego wodza. Jak wspaniale ten wielki i dobry mąż Boży używał swych ostatnich kilku dni tego ziemskiego życia do błogosławienia ludu Bożego!

„DRUGIE” PRAWO – ODNOWIONE PRZYMIERZE

       Izraelici byli przy końcu swojej czterdziestoletniej wędrówki po puszczy i mieli niedługo wejść do swojej ziemi obiecanej. Wielu z nich doświadczyło niewielu z różnych doświadczeń na puszczy, gdyż poprzednie pokolenie z wyjątkiem Jozuego i Kaleba zmarło na puszczy, jak Pan przepowiedział (4Moj. 14:29-35, 5Moj. 1:35-39). Aby podkreślić wagę zachowywania przymierza z Bogiem i bardziej przygotować do dziedzictwa, które Bóg właśnie miał im dać, Mojżesz powtórzył główne wydarzenia czterdziestu lat i podkreślił konieczność szanowania, miłowania i posłuszeństwa swemu Bogu przymierza. Powtórzył dziesięć przykazań z wyjaśnieniami i pewnymi zarządzeniami należącymi do Zakonu, dodając inne nie podane wcześniej. Potwierdził cały Zakon w bardzo uroczysty sposób, podkreślając drogocenne obietnice dla tych, którzy go przestrzegają oraz surowe karania, które miały przyjść na tych, którzy go nie przestrzegają. Odnowił przymierze pomiędzy Bogiem a jego ludem, prorokował o rzeczach, które miały nadejść w dniach późniejszych oraz błogosławił każde plemię proroczo wybornymi błogosławieństwami duchowymi i doczesnymi, a następnie obejrzawszy ziemię obiecaną ze szczytu góry Nebo, wierzchołka pagórka Fazga (5Moj. 34:1, margines), Mojżesz wszedł w sen śmierci.

poprzednia strona – następna strona