Teraźniejsza Prawda nr 485 – 2003 – str. 30
2Tym. 3:16 brzmi: „Wszystko Pismo od Boga jest natchnione i pożyteczne ku nauce, ku strofowaniu, ku naprawie, ku ćwiczeniu, które jest w sprawiedliwości”. Ponieważ następny werset jest ważny dla naszego pytania, również go zacytujemy: „Aby człowiek Boży był doskonały, ku wszelkiej sprawie dobrej dostatecznie wyćwiczony” (w. 17). Wersety te nie wskazują, iż każdy tekst Pisma Świętego jest pożyteczny wyłącznie dla Kościoła, ale raczej, iż każdy werset Pisma Świętego jest pożyteczny dla wszystkich z ludu Pańskiego. W obecnym czasie staliśmy się ludem Bożym poprzez usprawiedliwienie z wiary i poświęcenie oraz uznajemy, iż głównym czynnikiem jakiego On używa, by nas rozwinąć, jest Jego Słowo (Mat. 4:4; Jana 17:17). O tych faktach zapewniają nas nie tylko dowody biblijne, ale również osobiste doświadczenie.
2Kor. 13:5 brzmi: ” Doświadczajcie samych siebie, jeźli jesteście w wierze, samych siebie doznawajcie, … że Jezus Chrystus w was jest?”
Ten werset stosuje się także do poświęconych w obecnym czasie, bowiem badanie samego siebie jest ważnym elementem poświęcenia bez względu na czyjeś powołanie. Badanie samego siebie objawi nam, czy doświadczenia jakie Pan nam dał, umożliwiły nam wzrastanie i czynienie postępu. Pomoże nam określić, czy nadal ufamy w zasługę krwi Jezusa, czy nadal staramy się pełnić wolę Pana a nie naszą własną, czy wciąż trzymamy się Prawdy, lub czy też przesiąkliśmy jakimiś subtelnymi błędami oraz czy miłujemy Pana, Jego lud, Jego sprawę, świat w ogólności, a nawet naszych wrogów. Badanie samego siebie objawi nam, czy posiadamy świadectwo ducha – dowód na to, iż Pan zajmuje się nami – a jeśli mamy ten dowód, zwiększy to naszą wiarę.
– Przyp. 23:26 brzmią: „Synu mój! daj mi serce twoje, a oczy twoje niechaj strzegą dróg moich”. Wszyscy, którzy pokutują za swoje grzechy i żywią wiarę w Chrystusa stając się dzięki temu usprawiedliwionymi z wiary, są traktowani przez Boga jako synowie. W tym wersecie zostają oni zaproszeni do tego, by oddać Panu swoje uczucia i wolę, co oznacza poświęcenie. Później są napominani do tego, by badać Boski charakter i sposoby postępowania, zwłaszcza poprzez badanie Jego Słowa. Werset ten nie jest ograniczony wyłącznie do tych, którzy zostali zaproszeni do poświecenia, kiedy Wysokie Powołanie było otwarte, ale ma zastosowanie do tych, którzy są zapraszani do poświęcenia w każdym okresie czasu, bowiem poświęcenie jest zawsze na miejscu.
– Przyp. 4:20 brzmią: „Synu mój! słów moich pilnuj; ku powieściom moim nakłoń ucha twojego”.
Słowa te skierowane są do poświęconej jednostki niezależnie od tego, czy jest ona spłodzona z ducha czy też nie. Pan napomina takowych, by przestrzegali Jego Słowa. Następnie wyjaśnia powód tego w wersecie 22 – „Albowiem żywotem są tym, którzy je znajdują, a wszystkiemu ciału ich lekarstwem”. Pierwsza część wersetu 22 daje do zrozumienia, iż jedynym sposobem w jaki ktokolwiek kiedykolwiek uzyska życie wieczne, jest poświęcenie swojego życia Bogu i przestrzeganie Jego woli tak jak jest ona objawiona w Jego Słowie. Druga część tego wersetu daje do zrozumienia, iż jedynym sposobem w jaki poświecony może utrzymać zdrowe duchowe życie w obecnym czasie, jest życie blisko Słowa Bożego – rozmyślanie o nim i czynienie jego myśli swoimi własnymi.
Pytanie: 1Moj. 4:9 brzmi: „I rzekł Pan do Kaina: Gdzież jest Abel brat twój? który odpowiedział: Nie wiem; izalim ja stróżem brata mego?” Co oznacza wyrażenie „stróżem brata”?
Odpowiedź: Rozważmy najpierw słowo „stróż”. Jest kilka słów w Biblii tłumaczonych jako „stróż”, ale słowo tak przetłumaczone w 1Moj. 4:9 pochodzi z hebrajskiego słowa shamar. Słowo to oznacza otaczać żywopłotem (tak jak kolcami), to jest, strzec, chronić, doglądać. Inne znaczenia to: być ostrożnym, zważać, obserwować i zachowywać. Oto kilka biblijnych przykładów słowa shamar w znaczeniu „strzec” oraz „stróż”:
Pan umieścił Adama w ogrodzie Eden, aby go sprawował, i aby go strzegł (1Moj. 2:15).
Bóg nakazał Abrahamowi, by przestrzegał Jego przymierza (1Moj. 17:9).
Moment, kiedy Dawid poruczył swoje owce stróżowi (1Sam. 17:20).
Kiedy Dawid zostawił to, co przyniósł stróżowi (1Sam. 17:22).
Stróż szat (2Król. 22:14).
Dozorca lasów królewskich (Neh. 2:8)
Byli także stróżowie bram i progów (Neh. 3:29; Jer. 35:4).
Lud Pański uznaje Boga nie tylko za wielkiego Stróża wszechświata, ale także za Stróża Swojego ludu, indywidualnie i zbiorowo jak czytamy w Psalm 121:5: ” Pan jest stróżem twoim; Pan jest cieniem twoim po prawej ręce twojej”. Jakże pocieszającym jest uświadomienie sobie wszystkich obietnic, jakie Pan (Jehowa) uczynił Swojemu ludowi oraz tego, iż On nadal będzie go chronił.
Poruszony zostaje tutaj inny aspekt naszego tematu – to, iż na ludzie Pańskim spoczywa odpowiedzialność za „strzeżenie” siebie samych. Obowiązek ten jest podkreślony w Nowym Testamencie poprzez