Teraźniejsza Prawda nr 484 – 2003 – str. 7
jakąś formę władzy centralnej, czy są skierowane w stronę monarchii, arystokracji, kapitału czy kontroli państwa – wszystkie one liczą na pokój, dobrobyt i kulturę społeczną na zasadzie władzy sprawowanej przez silny rząd centralny.
PRZYKŁADY Z HISTORII
Dobry przykład tej fundamentalnej różnicy można znaleźć w rewolucyjnej Rosji. W połowie XIX wieku rosyjscy anarchiści próbowali bezskutecznie wywołać przewrót, który wyzwoliłby ludzi od ich władców carskich i religijnych (Kościoła Prawosławnego). Pozostawiłoby to chłopom wolność uprawiania swej ziemi i sposób życia według zasad rolnych, które leżą u podstaw kulturowego myślenia utopijnego anarchizmu.
Po rosyjskiej Rewolucji Październikowej z 1917 roku (powstania politycznie skrajnych komunistów) anarchiści ostro sprzeciwiali się planom bolszewickich wodzów, którzy chcieli wprowadzenia sztywnej formy władzy jednej partii. Ostateczne ustanowienie ZSRR (Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich) zaznaczyło porażkę anarchistów. Nastąpiły cztery niespokojne lata partyjnych intryg i walk wewnętrznych przy dużym przelewie krwi. Inne narody przyglądały się temu z nerwową nieufnością, obawiając się, że duch rewolucyjny może się rozszerzyć. Polityczne intrygi i społeczne zawirowania tamtych czasów były jednak takie, że nieliczni poza Rosją – i niewielu w niej – w pełni zdawało sobie sprawę kto walczy z kim.
BOLSZEWIZM
W 1921 roku wraz z triumfem Bolszewizmu (który do tej pory miał pod kontrolą handel, prasę i władzę polityczną) oraz w sytuacji, gdy sowiecka Rosja znajdowała się w poważnych trudnościach ekonomicznych, rzecznik komunistów, Lew Trocki (1879-1940) zaczął zabiegać o międzynarodowe uznanie nowego rewolucyjnego rządu państwowego i ponowne ustanowienie handlu ze światem zewnętrznym. Ogłosił, że nowy rewolucyjny rząd jest teraz stabilny i bezpieczny i może być przyjęty za granicą jako godny partner. „Nareszcie” powiedział, „rząd sowiecki żelazną miotłą uwolnił Rosję od anarchizmu”. Stłumienie wewnętrznych walk partyjnych a szczególnie stłumienie opozycji oddanych, skrajnych politycznych anarchistów zabrało cztery lata, podczas których rosyjska gospodarka właściwie upadła. Na podstawie stwierdzenia Trockiego uświadamiamy sobie siłę wpływu wywieranego przez anarchizm jako głównego wroga rewolucyjnego państwa w tamtym czasie.
ŹRÓDŁO MARZEŃ
Jako przykład tego jak przyjmując politykę radykalną jako panaceum na bolączki świata, „narody przemyślają próżne rzeczy” (Psalm 2:1; Dz.Ap. 4:25), rozważmy tło historyczne Karola Marksa oraz wiodących komunistów, którzy przyszli po nim, takich jak Trocki i Włodzimierz Iljicz Lenin (1870-1924). Ich motywacją nie była jedynie megalomania i chwytanie władzy. Oni prawdziwie wierzyli, że przez zastosowanie swych politycznych teorii mogą wprowadzić w życie lepszy świat, że ich doktryny zmienią bieg historii i że przez działania polityczne będą w stanie rozwijać świat w stronę przyszłego utopijnego społeczeństwa. Ludzie ci z pewnością mieli nadzieję – umysłową wizję lepszego świata – lecz skąd wzięła ona swój początek? Ta wizjonerska nadzieja stanu szczęśliwości dla rodzaju ludzkiego, będąc dobrą, mogła pochodzić tylko od Boga, „dawcy wszelkiego datku dobrego i wszelkiego daru doskonałego” (Jakub 1:17). Niezależnie od drogi, którą przyszła i od tego jak bardzo została wypaczona przez tych, przez których przyszła, mogła pochodzić tylko od Boga. O tak, historia pokazuje, że ci wodzowie mieli swą wizję nie od wrodzonej, ukrytej inteligencji, lecz z zewnętrznego, religijnego źródła.
Bezpośrednio zawdzięczali oni swą wizję swym radykalnym poprzednikom, wczesno-osiemnastowiecznym teoretykom anarchistycznym. Lecz ludzie ci, co sami przyznawali, dowiedzieli się o proroczej wizji ze studiowania życia i dzieł pewnych religijnych sekciarzy, którzy stali się aktywni przeciwko istniejącym władcom w państwie i kościele w okresie Reformacji. Sekciarze ci następowali po duchowych naukach (w których dokonywali znacznych zeświecczających zmian) tych specjalnych posłanników do Kościoła, Członków Gwiezdnych z XIV do XVII wieku (późnego sardyjskiego i wczesnego filadelfijskiego okresu Kościoła) (Obj. 1:20).
CZŁONKOWIE GWIEZDNI
Członkowie Gwiezdni, nauczyciele reformujący tacy jak Wycliffe, Hus, Wessel, Sawonarola, Luter i inni byli badaczami Biblii, którzy otrzymali swe zrozumienie bezpośrednio ze Słowa Bożego (jak to jest zobrazowane w Mojżeszu „Usty do ust mawiam z nim” – 4Moj. 12:8; tom ep. 9, s. 116-120). Z Pisma Świętego zaczęli oni dowiadywać się – oraz nauczać – o „nowej ziemi”, lepszym kraju, o „czasach ochłody” i „czasach naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków” (2Piotra 3:13; Obj. 21:1; Dz.Ap. 3:19-21).
Po tych Członkach Gwiezdnych wraz z towarzyszącymi im pomocnikami i innymi wiernymi zwolennikami nadeszli tacy, którzy byli mniej silni duchowo, mniej stabilni. Zetknąwszy się z prześladowaniami, szczególnie ze strony potężnych religijnych i świeckich ramion Świętego Imperium Rzymskiego, porzucali oni