Teraźniejsza Prawda nr 484 – 2003 – str. 5
od ich politycznie konserwatywnych panów – królów, kleru i arystokracji w Kościele i państwie. Dzięki tej rewolucji istniejący porządek rzeczy zostałby zupełnie zastąpiony przez jedną klasę społeczną, utopijne społeczeństwo agrarne. Konserwatyści skupieni na interesach nielicznych, uprzywilejowanych, bronili statusu klas rządzących. W ten sposób podział interesów był jasny.
PODZIAŁ RADYKAŁÓW
Wprowadzenie maszyn i życia fabrycznego zupełnie zmieniło kulturę całego świata cywilizowanego. Pojawiły się nowe ugrupowania polityczne wywodzące się z wyłaniających się grup interesów spośród pracowników fabryk, właścicieli fabryk, kapitalistów, prawników przemysłowych i tak dalej. W tym nowym środowisku sami radykałowie podzielili się, będąc zmuszeni przez te zmienione warunki do dokonania wyboru.
W tym czasie Proudhon (którego pisma doprowadziły do tego, że Karol Marks (1818-1883) został socjalistą) oraz Michaił Bakunin (1814-1876) byli głównymi wodzami teoretycznego anarchizmu. Wierząc, iż wszelkie formy władzy są złe próbowali wprowadzić powszechną, wiejską, anarchistyczną gospodarkę. Postrzegali oni Rewolucję Przemysłową jako wielkie zło, twierdząc, iż system fabryczny będzie służył jedynie dalszemu czynieniu z ludzi niewolników i narzuci nowych panów. Poprzez nowe systemy fabryczne chłopi zostaliby odciągnięci od swego radykalnego celu, którym było obalenie ich historycznych panów, klas rządzących, królów, arystokracji i kleru poprzez powszechne powstanie. Wszelkie nadzieje na utopijne społeczeństwo zostałyby utracone, Dlatego, jak udowadniali, fabryki i maszyny nie powinny być budowane – a jeśli byłyby budowane, powinny zostać zniszczone.
POWSTANIE KOMUNIZMU
Inni radykałowie – z których wielu było byłymi anarchistami – woleli przyjąć nowy system fabryczny i za pośrednictwem rewolucyjnego państwa wykorzystywać korzyści dla dobra całego społeczeństwa, a nie nielicznych uprzywilejowanych. Ci „popierający fabryki” radykałowie zostali wykształceni w tej nowej koncepcji społeczeństwa przemysłowego przez społeczno-polityczno-ekonomiczne nauki Marksa i Friedricha Engelsa (1820-1895), a zwrócenie się wielu w stronę tej nowej wizji socjalizmu odwodziło od anarchizmu w stronę rozwoju nowej formy komunizmu. Nie był on oparty na ideach wcześniejszych radykalnych myślicieli – w których „komuny” były luźnymi związkami wolnych ludzi, pracowników rolnych i rzemieślników współpracujących dobrowolnie dla wspólnego dobra – lecz na komunach opartych na kontroli państwowej nad wszystkimi fabrykami, gospodarstwami, służbami i środkami wymiany, zarządzanymi przez organ składający się z wybieranych przedstawicieli.
Marks i Engels rozumowali w następujący sposób: w celu prowadzenia fabryk chłopi będą musieli być kształceni w różnych nowych umiejętnościach przez swoich panów. Pracownik fabryki stanie się z tego powodu „wykształconym chłopem” (dla którego Marks przyjął zbiorowy starożytny termin proletariat). Będąc tak wykształceni mogliby zostać nauczeni zasad radykalnej polityki, ekonomii i organizacji – rzeczy, które nawet nie przychodziły do głowy klasom chłopskim. W ten sposób w społeczeństwie pojawił się nowy i silny sektor, poprzez który, jak nauczał Marks, można było osiągnąć ogólnoświatową rewolucję oraz nowy porządek społeczny.
Domy tej nowej klasy społecznej zarabiających pensje pracowników fabryk nie były porozrzucane po kraju tak jak domy chłopów, lecz były budowane blisko siebie, niedaleko fabryk i wraz ze wspierającą infrastrukturą tworzyły miasteczka. W tej sytuacji stała się możliwa rekrutacja i grupowe nauczanie filozofii polityki radykalnej. Marks widział w tej nowej klasie społecznej potężną siłę rewolucyjną z nowo uzyskanymi umiejętnościami, zdolną nie tylko do obalenia istniejącego reakcjonistycznego państwa, lecz także – co ważniejsze – do zastąpienia jego instytucji i rządzących zupełnie nowym systemem gospodarczym i rządowym.
Był to rodzaj rewolucji, której całkowicie nieoświecona i praktycznie niewykształcona klasa chłopska nigdy by nie osiągnęła, Z tego właśnie powodu większość radykałów, szczególnie w Rosji poszła za Marksem, Engelsem i późniejszymi wodzami nowego komunizmu, a nie za Proudhonem i Bakuninem, głównymi rzecznikami tradycyjnego anarchizmu. W ten sposób wpływ anarchizmu został bardzo osłabiony jako bezpośredni rezultat Rewolucji Przemysłowej. W miarę jak wzrastał nowy komunizm, sfrustrowani anarchiści próbowali przyciągnąć uwagę do swoich politycznych aspiracji przez zwrócenie się ku ekstremalnej formie propagandy, znanej jako „propaganda czynu”, która obejmowała zabójstwa przy użyciu noża i broni palnej oraz zrzucanie lub podkładanie bomb w celu uzyskania maksymalnego rozgłosu dla swojej sprawy.
KOMUNIZM SIE DZIELI
W późniejszych latach XIX wieku, gdy anarchiści wciąż pozostawali w tle, nastawiona na fabryki większość spośród radykałów po raz kolejny się podzieliła, gdyż pojawiła się niezgodność na temat sposobu, w jaki radykalnie zreformowane uprzemysłowione państwo powinno być zorganizowane. Marksistowska forma komunizmu oparta na wojnie klasowej i rewolucji