będzie sądził wszystek świat w sprawiedliwości przez męża, którego na to naznaczył, upewniając o tem wszystkich, wzbudziwszy go od umarłych.” (Dz. 17:31). Co więcej, On „wszystek sąd dał Synowi.” (Jan 5:22).

      Zmartwychwstanie Chrystusa jest zapewnieniem, że to wielkie dzieło zostanie dokonane. Gdyby jego ofiara nie podobała się Bogu, gdyby w jakikolwiek sposób ściągnął na siebie potępienie na śmierć przez niewypełnienie wymagań zakonu, nigdy nie mógłby otrzymać zmartwychwstania, a cała nasza nadzieja zginęłaby, (1Kor. 15:17).

RESTYTUCJA ZAGWARANTOWANA

      Zmartwychwstanie Jezusa jest gwarancją, iż to wielkie dzieło wzbudzenia i restytucji świata także zostanie dokonane we właściwym czasie. To błogosławieństwo jest zawarte w obietnicy danej Abrahamowi: „w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie narody ziemi” (1Moj. 22:18), którym to nasieniem, jak mówi Paweł, jest Chrystus” (Gal. 3:16).

      To jest również błogosławieństwem przedstawionym w typie Dnia Pojednania. Najwyższy kapłan ubrany w szaty chwały i czci, przedstawia zmartwychwstałego Chrystusa po objęciu urzędu (2Mojż. 28:1-38; T29-36). Podnosząc ręce błogosławił lud, obrazowo zapowiadając błogosławienie świata. Upadły świat obecnie pogrążony w śmierci zostanie wzbudzony przez chwalebnego, potężnego Chrystusa, swojego Najwyższego Kapłana (3Mojż. 9:22, 23). Zmartwychwstanie samego Chrystusa jest gwarancją zmartwychwstania jego ludu i zmartwychwstania świata. Tak jak jest pewne, iż każdy dzień zaczyna się świtem, tak pewne jest, że więzienie śmierci wyda swych więźniów (Izaj. 61:1).

      Wysławiamy Boga za tę chwalebną perspektywę! „Siedzącemu na stolicy i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i siła na wieki wieków.” (Obj. 5:13).
PT, 692

PYTANIA BIBLIJNE

     Pytanie: W letnim numerze Teraźniejszej Prawdy, w Pytaniach, na stronie 46, w pierwszej kolumnie, druga grupa quasi-wybranych jest opisana jako „Żydzi, którzy podczas Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii doszli do harmonii z Przymierzem Abrahamowym i Mojżeszowym w wierze i w praktyce oraz pozostali w nich wierni, lecz się nie poświęcili”. Jak takowe jednostki mogły w wierze i praktyce dojść do harmonii oraz pozostać wierne tym dwom Przymierzom bez poświęcenia się?

      Odpowiedź: Rozważmy najpierw tych quasi-wybranych Żydów, którzy żyli podczas Wieku Żydowskiego. Chociaż zachowali oni wiarę w obietnice Abrahamowe oraz lgnęli do Przymierza Mojżeszowego, nie byli wystarczająco wierni, by stać się Starożytnymi Godnymi, którzy byli w pełni poświeceni Panu oraz Jego woli. Jednakże, byli oni bardziej wierni niż Żydzi, którzy albo zapominali, albo tracili wiarę w obietnice, tym samym stając się nieomal poganami.

      To samo jest prawdą odnośnie tych quasi-wybranych, którzy żyli podczas Wieku Ewangelii. Chociaż zachowywali oni wiarę w obietnice Abrahamowe oraz Przymierze Mojżeszowe, nie postąpili oni dalej, nie przyjęli Jezusa jako swojego Zbawiciela, ani nie poświęcili swojego życia Bogu ani Jego woli. Gdyby przyjęli oni Jezusa jako swojego Zbawiciela i uczynili krok chrześcijańskiego poświęcenia, staliby się prospektywnymi członkami klas Maluczkiego Stadka, Młodocianych Godnych, lub Poświęconych Obozowników Epifanii, zależnie od okresu czasu. Obecnie prawdopodobnie mówilibyśmy o tych quasi-wybranych Żydach jako o ortodoksyjnych Żydach.

      Jednakże, należy pochwalić obydwie klasy quasi-wybranych Żydów – tych z Wieku Żydowskiego oraz tych z Wieku Ewangelii – za zachowanie ich wiary w Przymierza, zważywszy na niewielką ilość światła jaką posiadał i.

      Podczas Wieku Ewangelii, o tych, którzy pokutowali za swoje grzechy i postąpili dalej przyjmując Jezusa za swojego Zbawiciela, chociaż bez pełnego poświęcenia się pełnieniu woli Boga, można właściwie mówić jako o poświęconych sprawiedliwości. W takowym stanie byli oni usprawiedliwieni z wiary. Stoją oni w kontraście do pełnego poświęcenia się Panu, które oznacza stanie się martwym dla siebie i świata, a żywym dla Boga oraz pozostawanie w tym stanie aż do śmierci. Uświęcenie będące jeszcze szerszym terminem zawiera w sobie znaczenie tego poprzedniego, ale obejmuje także wykonanie swojego poświęcenia, złożenie wszystkiego w służbie Pana oraz rozwój charakteru wynikający z tego procesu.

poprzednia strona – następna strona