Teraźniejsza Prawda nr 480 – 2002 – str. 14
niż Maluczkie Stadko i żaden człowiek nie jest w stanie ich policzyć. (Obj. 7:9).
Co do pierwszego pytania odpowiedź brzmi nie, nie było klasy Wielkiej Kompanii jako takiej we wczesnym Kościele. W rzeczy samej, nie było klasy Wielkiej Kompanii jako takiej przez cały Wiek Ewangelii, chociaż członkowie tej klasy istnieli jako pojedynczy utracjusze koron. Wielka Kompania nie istniała jako klasa aż do końca żęcia w żniwie jesienią 1914 r. A dopiero wiosną 1917 r. jednostki zaczęły być traktowane i objawiane jako członkowie Wielkiej Kompanii.
Odnośnie drugiego pytania możemy wyjaśnić, co oznacza określenie korona. W Obj. 2:10 Jezus obiecał wiernym „koronę żywota”. Ta korona żywota odnosi się do najwyższej formy życia, nieśmiertelności, niezbędnej cechy Boskiej natury. Mówimy o tych, którzy ubiegali się o Wysokie Powołanie jako o posiadających korony – mieli oni odłożone stanowiska w Maluczkim Stadku, jeśli byliby wierni. Jednakże te korony były jedynie w sensie przyszłościowym, bowiem Jezus napomina, by nie pozwolić na to, „by ktoś nie wziął korony twojej” (Obj. 3:11).
W Obj. 7:4 oraz 14:1 dowiadujemy się, iż dostępna była tylko ograniczona liczba koron – 144.000. Zaczynając od dnia Pięćdziesiątnicy ci, którzy poświęcili swoje życie Bogu, zostawali spłodzeni z ducha i mieli odłożone korony na przyszłość. Bez wątpienia, począwszy od czasu krótko po Pięćdziesiątnicy pewne jednostki z powodu znacznej niewierności utraciły swoje korony. Mówimy o nich jako o utracjuszach koron. Korona, która została utracona, była wtedy odkładana dla kolejnej nowo poświęconej osoby. Proces ten trwał przez cały Wiek Ewangelii aż do 1878 r., kiedy wszystkie korony na przyszłość w liczbie 144.000 zostały rozdzielone. Od tego czasu, aż do zamknięcia drzwi w 1914 r., poświęcenie nie gwarantowało korony w przyszłości -jedynymi koronami jakie były wtedy przyznawane, były korony utracone z powodu niewierności.
W celu uzyskania większej ilości informacji na temat Wielkiej Kompanii, odsyłamy do 4 tomu Epifanicznego, Wybrani Epifanii, tomu 17, Tysiąclecie oraz T.P. '79,50-59.
Pytanie: Czy Nowe Przymierze będzie istniało tylko podczas trwania Pośredniczącego Panowania Chrystusa, czy będzie istniało zawsze? Jakie są warunki Nowego Przymierza?
Odpowiedź: Nowe Przymierze to biblijne określenie nowego układu pomiędzy Bogiem i człowiekiem, które zostanie zapoczątkowane na początku Pośredniczącego Panowania Chrystusa. Celem Nowego Przymierza jest przyjęcie świata ludzkości z powrotem do łaski Boga.
Nowe Przymierze składa się z trzech etapów, które możemy przyrównać do domu w trakcie budowy.
• Pierwszym lub fundamentalnym etapem domu jest plan. Odnosi się to do „lepszych ofiar” (Żyd. 9:23) Chrystusa i Kościoła, które zostały złożone w Wieku Ewangelii i stanowią one podstawę Nowego Przymierza.
• Drugim etapem jest budowa domu. Odnosi się to do zapieczętowania lub inauguracji Nowego Przymierza. Wykonanie tego dzieła zajmie cały Wiek Tysiąclecia. To wtedy klasa Chrystusa, wielki Pośrednik, Głowa i Ciało, będzie stać pomiędzy Bogiem a człowiekiem i gwarantować każdą ze stron przed drugą. Do końca Wieku Tysiąclecia klasa Chrystusa przywróci wszystkich zewnętrznie posłusznych do doskonałości, którą cieszył się Adam w Edenie.
• Trzecim etapem jest zamieszkanie w domu. Odnosi się to do działania Nowego Przymierza pomiędzy Bogiem i człowiekiem, które zacznie się przy końcu Wieku Tysiąclecia i będzie trwać na wieki. Pośrednik przekaże rodzaj ludzki Bogu, i wejdzie ona w bezpośredni związek przymierza z Nim. Pierwszym zadaniem podczas tego etapu będzie Mały Okres próby. Każda jednostka zostanie dokładnie wypróbowana pod względem intencji serca i wszyscy, którzy nie przejdą sprawdzianu pomyślnie zostaną skazani na Wtóra Śmierć. Wierni wejdą do Wieków Chwały, błogosławieństw, które nie są objawione w Słowie Bożym.
Co do warunków Nowego Przymierza, szczegóły nie zostaną objawione zanim nie zostaną podane objawienia Nowego Przymierza. Jest o nich wspomniane w ostatniej części Obj. 20:12: „i druga księga także otworzona jest, to jest księga żywota; i sądzeni są umarli według tego, jako napisano było w onych księgach, to jest według uczynków ich.”
Niewątpliwie warunki te będą oparte na miłości do Boga i bliźniego, jak to bardzo trafnie stwierdził Nasz Pan w Mat. 22:37-39. W tym czasie Bóg symbolicznie wyryje swoje prawo miłości w ich wnętrznościach i napisze je na tablicach ich serca (Jer. 31:33). Da im nowego ducha i zabierze im serca kamienne, zastępując je sercami mięsistymi (Ezech. 11:19).
W celu uzyskania większej ilości informacji na temat tego, że Nowe Przymierze działa w Wieku Tysiąclecia i po nim, odsyłamy do tomu Epifanicznego 6, s. 668-728 (góra), i tomu Ep. 15, s. 723-736.