Teraźniejsza Prawda nr 479 – 2001 – str. 90
TOMASZ CAMPBELL (1772-1844)
Tomasz Campbell był narzędziem Pana w przedstawianiu nauki, iż jedność ludu Pańskiego opiera się na Biblii jako na jedynym wyznaniu wiary. Służył jako duchowny w oddziale Prezbiteriańskiego Kościoła w Seceder w północnej Irlandii, a później wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.
W 1807 r. osiadł w kościele w zachodniej Pensylwanii, gdzie orędował na rzecz bliższych związków ze wszystkimi chrześcijanami, odwołując się do Biblii jako podstawy wiary i praktykując otwartą komunię. Jego badania doprowadziły go do zupełnego odrzucenia absolutnej predestynacji oraz wyparcia się sekciarstwa widocznego w kościele prezbiteriańskim za jego dni.
Campbell walczył o zasadę biblijnej jedności wszystkich chrześcijan, wolnych od wszelkich elementów sekciarstwa, które czyniło ich niewolnikami wodzów, narzucało warunki wyznania wiary, prowadziło do podziałów i sporów oraz do zamykania się na postępujące światło. On nauczał, że te różne formy zła, zostałyby odsunięte na bok przez przyjęcie Biblii jako jedynego wyznania wiary w ufności, iż Pan przez Swego Ducha otworzy jej tajemnice dla kroczących w postępującym świetle, gdy staną się one prawdami na czasie. Jego nauki zachęcały do chrztu dorosłych i prostoty w zarządzaniu kościołem. Tytuły takie jak Wielebny i Doktor Teologii zostały odrzucone jako sprzeczne z duchem Chrystusa, gdyż wszyscy członkowie byli uważani za równych.
Odnośniki
E8: 202, 439, 694, 728
E12:763
Podręcznik Denominacji w Stanach Zjednoczonych, Frank S. Mead, Poprawiony przez Samuela S. Hilla. Copyright 1995, Abingdon Press
WILLIAM MILLER (1782-1849)
Ostatnim członkiem gwiezdnym okresu filadelfijskiego był William Miller. Ruch, który zapoczątkował miał za swe główne tematy:
1. Chronologię proroczą;
2. Wtóre przyjście Chrystusa;
3. Tysiącletnie panowanie świętych z Chrystusem. Miller urodził się w Pittsfield, w Massachusetts, w 1782 r. Niezaspokojone pragnienie wiedzy popychało go w młodości do pilnego uczenia się pomimo ciężkich warunków. Zetknął się z deistami, gdy miał dwadzieścia kilka lat i zbadawszy szczegółowo różne pisma filozoficzne stał się zagorzałym sceptykiem. Po krótkim okresie służby wojskowej podczas wojny z 1812 r. osiedlił się z żoną i rodziną w Low Hampton, w stanie Nowy York. Jednakże prowadzenie życia spokojnego farmera nie było jego przeznaczeniem.
Dobre i uczciwe serce Millera skłaniało go do zadawania pytań odnośnie sensu życia i przyczyn istnienia śmierci. Po wielkiej walce wewnętrznej i wielu dociekaniach Miller dostrzegł Jezusa jako swego Zbawiciela i Biblię jako doskonałą regułę obowiązków. Począwszy od około 1816 r. skupił się nad uzyskaniem zrozumienia Słowa Bożego, porównując wersety Pisma Świętego oraz proroctwa z historią. Przed rokiem 1818 doszedł do wniosku, iż za 25 lat – w 1843 r. – wszystkie sprawy na ziemi zostaną zakończone, a święci wejdą do chwały. Przejawiając ostrożność, by inni nie przyjęli jego zrozumienia bez odpowiedniego przebadania Pisma Świętego, spędził kolejne pięć lat na potwierdzaniu prawdziwości swych odkryć, a następnie zaczął je otwarcie przedstawiać przyjaciołom, sąsiadom, duchownym oraz innym. Ku jego zdziwieniu tylko nieliczni słuchali z jakimkolwiek zainteresowaniem.
Miller w pełni rozwinął swój system proroczej chronologii i doktryn do roku 1829, a latem 1831 r. ogarnęło go przekonanie, iż powinien powiedzieć światu o swoich odkryciach. Pan otworzył mu drogę przynosząc mu zaproszenie do przemówienia w pobliskim kościele w Dresden. Chociaż najpierw jego ciało wzdragało się przed spodziewaną ciężką próbą, jego posłannictwo zostało dobrze przyjęte, a jego służba rozszerzała się na coraz większe audytoria, doprowadzając do prawdziwego ożywienia. Jego nacisk na chronologię proroczą przyciągnął wielu do jego ruchu, lecz był także głównym celem jego przeciwników.
Posłannictwo Wtórego Adwentu znalazło drogę do serc słuchaczy, a wielu duchownych z różnych denominacji je głosiło. Joseph Wolf, specjalny pomocnik Williama Millera, rozpowszechnił je po całej Europie i Azji, i zdawało się, że cały świat spodziewa się powrotu naszego Pana. Doszło do wielkiego rozczarowania, kiedy rok 1843 – a następnie październik 1844, następna przepowiedziana data, nadszedł i minął bez żadnego spełnienia się nadziei braci. Pomimo to Miller napominał braci, by nie słabli w wierze. Jego własna wiara została objawiona w liście do Joshuy Hinesaz listopada 1844 r.: „(…) „Nie jestem jeszcze powalony lub zniechęcony. Bóg jest ze mną w duchu oraz(…) moja nadzieja na nadejście Chrystusa jest mocna jak nigdy. Jeśli zbłądziłem, to z powodu miłosierdzia, mojej miłości do bliźniego i poczucia obowiązku wobec Boga”. (Oczekiwanie Adwentu: Krótka Historia Adwentystów Dnia Siódmego, autorstwa Georgea R. Knighfa, Copyright 1993).