Teraźniejsza Prawda nr 478 – 2001 – str. 73
Mogła to być ręka Opatrzności, gdyż Wiklif wkrótce włączył się w narodowe oburzenie przeciwko papieżowi domagającemu się „daniny” od Korony Angielskiej. Ponieważ te zamiary się nie powiodły, spodziewano się, iż król (Edward III) odpowie przed Sądem Najwyższego Kapłana, „który stał się jego przełożonym świeckim w nie mniejszym stopniu niż religijnym”. Anglia poczuła się dotknięta. Wpływ Wiklifa w buncie przeciwko takiemu papieskiemu żądaniu został nacechowany osobistym wyzwaniem ze strony pewnego mnicha będącego doktorem teologii, do obalenia różnych twierdzeń przytaczanych na obronę papieskich roszczeń. Wiklif odpowiedział z typową dla niego przekonywującą logiką.
Począwszy zwłaszcza od 1378 r. Wiklif atakował papiestwo jako Antychrysta, co bardzo wzbogacało biblijne argumenty Marsyliusza. Jego nieoceniona praca przy tłumaczeniu Biblii na angielski położyła fundament pod Reformację w świecie anglojęzycznym; on dostrzegł Słowo Boże jako największego przeciwnika papieskiej hierarchii.
Jan Wiklif zmarł w 1384 r. Około 30 lat później sobór w Konstancji napiętnował go jako upartego heretyka niegodnego chrześcijańskiego pochówku. Jego szczątki zostały ekshumowane, spalone i wyrzucone do rzeki Swift. Jednakże światło jakie zaniósł ludowi Bożemu nigdy nie wygasło. Obecnie jego nazwisko pozostaje żywe w nazwie wydawnictwa: Wycliffe Bibie Translators.
Odnośniki
E3: 22-25
E5: 197
E6: 400
E8: 141
E10: 83, 488
E12:23, 26, 27
E13:838
JAN HUS (lata ok. 1369?-1415)
Hus był człowiekiem o żarliwej chrześcijańskiej wierze, skromny poświęcony Słowu Prawdy, jako kaznodzieja wywierał wielki wpływ poruszający serca ludzi. Urodził się około roku 1369 w ubogiej czeskiej rodzinie, podczas studiów na uniwersytecie praskim utrzymywał się ze śpiewania i pracy fizycznej.
Wpływ pism Wiklifa był już mocno ugruntowany pośród czeskich studentów i Hus został pobudzony do tego, by przyłączyć się do pracy reformatorskiej. Wkrótce zdobył reputację jako główny wyraziciel i obrońca poglądów Wiklifa na uniwersytecie. W 1402 r. został mianowany rektorem, co doprowadziło do powiązania jego akademickich obowiązków z wygłaszaniem kazań i debatowaniem przeciwko rzymskim błędom i praktykom.
Gdy nauki Wiklifa bardziej się zakorzeniły, wzrosła trwoga ortodoksyjnego kleru, czego skutkiem były papieskie żądania stłumienia heretyckiego ruchu. Reformatorów nie można było uciszyć. Ich nauki cieszyły się poparciem większości prostych ludzi jak również rodziny królewskiej. Chociaż Hus bronił doktrynalnej ortodoksji, niemniej jednak bronił świętości osobistego sądu podejmowanego zgodnie z sumieniem oraz odpowiedzialności raczej przed Bogiem niż przed arbitralnymi dyktatami zepsutego systemu religijnego. Czuł się zobowiązany do mówienia Prawdy i gotów był ponieść okropną śmierć raczej niż stwierdzić coś, co byłoby sprzeczne z wolą Chrystusa.
W 1411 r. Hus został ekskomunikowany, a następnego roku skazany na wygnanie. Hus, usunięty z Pragi, był niestrudzony w wygłaszaniu kazań i pisaniu rozpraw. By go słuchać, ludzie zbierali się na targowiskach oraz na polach. Panowie chronili go w swych potężnych zamkach. W swoim dziele, De Ecclesia, napisanym w owym czasie, odsłonił on zupełną degenerację rzymskiego kościoła. Ogłosił, iż bulle papieża Aleksandra i Jana XXIII są antychrześcijańskie i dlatego nie powinno się ich przestrzegać.
Hus, wezwany do stawienia się na wielkim soborze w Konstancji w 1414 r., potwierdził swoją gotowość udania się do Konstancji i wyraził chęć poniesienia kary wyznaczonej dla heretyków, w przypadku, gdyby został potępiony. Był to początek końca. Hus miał naturę bohatera. Umarł na stosie 6 lipca 1415 r. modląc się i śpiewając. Jego prochy zostały wrzucone do Renu. Ostatni członek gwiezdny okresu sardyjskiego w ten sposób zakończył swój ziemski bieg, podsyciwszy ducha chrześcijańskiej wolności, który nigdy nie miał być stłumiony.
Odnośniki
E3:22-25
E5:197
E8:141;
E10:84-85, 488
E13:838