Teraźniejsza Prawda nr 478 – 2001 – str. 72
Bawarskiego z epokową książką Marsyliusza Defensor Pacis (Obrońca Pokoju). W niej swoim zrozumieniem Prawdy zaatakowali całą papieską hierarchię, dzięki czemu wielce skompromitowali papiestwo. Nie jest rzeczą zaskakującą, iż wiele z jego nauk zostało potępionych przez papieża Jana XXII (1327) i że Marsyliusz został napiętnowany jako heretyk.
Antagonizm pozostawał nieustępliwy długo po jego śmierci w 1343 r., a papieska bulla z 1377r. przyrównywała wczesne herezje Wycliffea do „przewrotnych idei oraz ciemnej wiedzy Marsyliusza z Padwy o przeklętej pamięci.”
Odnośniki
E3:19-21, 42
E5:197
E6:515
E8:141
E10: 82, 487
E13: 837-838
JAN TAULER (lata około 1300-1361)
Jan Tauler, następca Marsyliusza jako członek gwiezdny sardyjskiego okresu Kościoła, urodził się w Strasburgu we Francji około 1300 r. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu dominikanów, później studiował w Kolonii, a być może i w Paryżu. Następnie powrócił do swojego rodzinnego miasta w czasie kiedy znajdowało się ono pod papieskim interdyktem Jana XXII, nałożonym podczas walki o władzę pomiędzy papieżem i bawarskim cesarzem, Ludwikiem.
Dominikanie sprzeciwiali się ograniczeniom interdyktu i nadal udzielali sakramentów. Pisma i kazania Taulera będące w opozycji do rozumowania papieża na temat interdyktu doprowadziły do usunięcia dominikanów z miasta na trzy lata. Tauler spędził jakiś czas w Bazylei, w Szwajcarii, gdzie stał się popularnym kaznodzieją wśród kleru i laikatu, a także w Kolonii, jednakże głównym miejscem jego pracy był Strasburg. Swoją reputację kaznodziei zawdzięczał w pewnym sensie ewangelicznemu duchowi, który sprawiał, iż jego poglądy były pokrewne poglądom Reformatorów. W istocie, połączone wysiłki Taulera, Marsyliusza, Wiklifa, Husa i innych zmusiły papiestwo do tymczasowego porzucenia roszczeń do supremacji nad świeckimi władzami Europy, czego skutkiem był pewien rodzaj zawieszenia broni.
Kazania Taulera były prostymi stwierdzeniami prawdy biblijnej, cechowała je łatwość zrozumienia. Jego moc opierała się na zaznajomieniu z Pismem Świętym, zrozumieniu ludzkiego serca i jego własnej oczywistej szczerości. Był on praktycznym i pracowitym sługą Kościoła, potrafiącym dotrzeć do prostego człowieka i obdarzyć swoich słuchaczy światłem Słowa Bożego. Prawdopodobnie jego kazania są szerzej czytane w Kościele Protestanckim niż kazania jakiegokolwiek innego średniowiecznego kaznodziei. Uzyskał on honorowy tytuł doctor illuminatus, chociaż nie przetrwały żadne dowody mówiące, iż tytuł Doktora został mu formalnie nadany.
W 1361 r. Tauler zmarł w pokoju gościnnym żeńskiego klasztoru w Strasburgu, w którym jego siostra była zakonnicą. Jego wierny bieg jako nosiciela światła z pewnością zdobył mu zaszczytne miejsce jako członkowi Gwiazdy sardyjskiego okresu Kościoła Wieku Ewangelii.
Odnośniki
E8:141
E10:83, 488
JOHN WYCLIFFE (JAN WYKLIF) (lata 1324-1384)
Jan Wiklif powszechnie znany jako „Gwiazda poranna Reformacji” był naprawdę Gwiazdą członkiem nosiciela światła dla sardyjskiego okresu Kościoła. Jego rzekome miejsce urodzenia znajduje się w pobliżu Richmond, w Yorkshire, a w jego rodzinie byli panowie feudalni i opiekunowie probostw. Niewiele zapisano o jego wczesnych latach i wykształceniu, chociaż został przeznaczony do kariery w Kościele w młodym wieku. W wieku 16 lat udał się na studia do Oxfordu, poświęcając wiele czasu logice i filozofii. Jednakże Wiklif zasłużył sobie na wdzięczność wszystkich następnych wieków jako teolog i tłumacz Pisma Świętego.
W owym czasie nie wymagano czytania samej Biblii jako przygotowania do stanu duchownego, lecz raczej zdolności dyskutowania na temat tradycji ojców kościoła. Jednakże Wiklif miłował Biblię i stał się znany jako „Doktor Ewangelii.” W 1356 r. napisał traktat potępiający zupełne zepsucie systemu eklezjastycznego, który to temat kontynuował na kolejnych wyznaczonych stanowiskach pedagogicznych i kościelnych. Oczywiście nie obyło się bez opozycji, czego dowodem jest odsunięcie Wiklifa przez Piotra Langhama, nowo mianowanego arcybiskupa Canterbury, ze stanowiska przełożonego Canterbury Hali, niedawno ufundowanego kolegium.